Deutsche Trump bij Deutsche Bank

Donald Trump is pias en president en camoufleert zijn Duitsheid. Karakterieel en emotioneel is hij een ‘Brulljesmacher‘, een brulboei en praatjesmaker. Zo zeggen ze dat in het Duitse Kallstadt, bij Mannheim, vanwaar de clan Trump(f)  afkomstig is. De omhooggevallen fraudeur heeft tot vandaag een hechte relatie met Deutsche Bank. Een nationale, Duitse bank en trots die tijdens twee stormachtige decennia dé grootste wereldbank werd en van dat voetstuk is gedonderd door gesjoemel, corruptie, onbekwaamheid bij de leiding en foute grootklanten zoals The Donald.

Groot maar schimmig

De man die tijdens televisiedebatten en op Twitter zijn tegenstanders uitscheldt voor ‘fraudeur’ kan zonder tegenspraak diezelfde titel opeisen, wel met een knoert van een hoofdletter. Trump heeft bijvoorbeeld op belachelijke gronden zijn advocaten laten procederen tegen de Deutsche Bank over regulier aangegane grote leningen die hij niet wil terugbetalen, wat het moeras waarin de bank ploeterde almaar viezer maakte.

Een schitterend boek, dat perfect past in de aanloop naar 3 november, is De Duistere Bank (2020) van David Enrich. Nu vertaald in proper en niet te financieel-technisch Nederlands. Enrich is financieel redacteur van The New York Times. En een jachthond bij het apporteren van de schimmige deals van Deutsche Bank. Om in de VS, met het oog op wereldheerschappij in financiële kringen, te ankeren startte DB een samenwerking met een vastgoedmagnaat die door alle andere banken werd afgewezen: Donald Trump. De huidige president behoort voor de topfinanciers met enig ethisch besef tot het chique uitschot.

Jarenlang steggelde de investment banking-afdeling van DB met de afdeling privé-klanten over de relatie met Trump. De investment bankiers ervaarden Trump van bij de eerste leningen als een onbetrouwbaar, procederend, dubieus sujet. Terwijl de ‘private banking’ zich daar weinig van aantrok. Zij wilde de rijksten der aarde van dienst zijn. In 2016 kwam het tot een hoogoplopend conflict, niet het eerste, omdat de private bankiers een grote lening wilden verstrekken aan Trump. Die was ogenschijnlijk bedoeld voor Turnberry, een luxe golfresort van Trump in Schotland.

Campagnefinanciering eerst

Trump was op dat ogenblik kandidaat-president en het vermoeden was huizenhoog dat de lening zou afgewend naar de campagne die een bom duiten vergde. Op dat ogenblik was Deutsche al twee decennia de enige bank die nog zaken deed met de vastgoed-keizer. In 2016 moest Trump 350 miljoen dollar aan DB en dat maakte de bank tot zijn grootste schuldeiser.

En dat ondanks het feit dat twee afdelingen van Deutsche, bij afzonderlijke gelegenheden, hadden gezworen nooit meer zaken te doen met Donald T. Hij had de ergerlijke gewoonte zijn geldschieters te bedriegen, niet alleen DB, ook Citigroup en JPMorgan Chase. Achter het bankengeld kon de kerel, die vaker failliet ging dan hij recht in zijn schoenen stond, zich vermommen als succesvolle zakenman. En serieuze kandidaat om niet alleen de VS, maar ook ons, de wereld, te leiden.

Waarom dong Deutsche Bank naar Amerikaanse geldkoningen? De eerste twaalf decennia van zijn bestaan, onder meer tussen 1933 en 1945 als nazi-bank, was Deutsche een geldverstrekker aan Duitse en andere Europese bedrijven. Die business was weinig winstgevend en eind de jaren tachtig begon het Duitse icoon te lonken naar de rijkdommen van Wall Street. De charismatische Edson Mitchell, met zijn helper en beste vriend Bill Broeksmit, allebei ervaren Amerikaanse Wall Street-ers, zouden Deutsche een spectaculaire esthetische chirurgie laten ondergaan.

Deutsche beconcurreerde algauw de grootsten onder de Amerikaanse investeringsbanken. Het meeslepende verhaal van David Enrich over ‘Der Untergang’ van Deutsche Bank opent met de zelfmoord van Bill Broeksmit. Hij verhing zich in 2014 thuis aan de wandelriem van zijn hond Daisy. Broeksmit kon de stank en de geheimen van wat hij mee had georganiseerd bij zijn Duitse werkgever niet meer verdragen en kapte met het leven.

Niemand begreep ten volle de risico’s

In 2008, in volle financiële wereldcrisis, waren onder de leiding van CEO Josef Ackermann, de jaarcijfers van Deutsche in één decennium verviervoudigd. Tussen haakjes, de Zwitser Ackermann was de eerste met die CEO-titel. Voordien was er een zweem van collectieve leiding en heette de feitelijke nummer 1 ‘Sprecher’ (woordvoerder) van de ‘Vorstand’.

De meer dan 2 biljoen dollar aan bedrijfsmiddelen maakte de bank zo groot als de volledige Duitse economie. Risicovol, en het begin van de neergang, was dat slechts 15% van die bedrijfsmiddelen leningen waren aan bedrijven of huishoudens, historisch gezien de belegde boterham van Deutsche. Drie keer zoveel bestond uit derivaten. Deze wankele en nieuwsoortige financiële producten waren voor de bankverkopers en hun klanten zwarte dozen: niemand begreep ten volle de risico’s en de architectuur van deze samenraapsels en herverpakkingen van bijvoorbeeld hypotheken.

Deutsche zat met die scheeftrekking van middelen op een tijdbom. In de directe nasleep van de toenmalige financiële crisis werd DB niet gedwongen de balans te versterken met miljarden vers kapitaal, zoals de Amerikaanse grootbanken. Deutsche loog zichzelf voor op rozen te zitten. Zelfoverschatting was ingeburgerd geraakt op de streng bewaakte verdieping van de Vorstand in Frankfurt. Twaalf jaar later is de voormalige wereldbank Deutsche nog immer financieel krakkemikkig. Met klanten als de vierenvijftigste president van de VS, een beroepszwendelaar, is dit hoogmoed die voor de val kwam.