Dodendans: spannende politieroman uit de duizend

Met haar tweede boek Dodendans schreef Maria Grund een spannende, vlot geschreven en vaak aangrijpende politieroman.

Op een eiland voor de Zweedse oostkust wordt een jonge man naakt en verward aangetroffen in een bos, nabij een dorpje en diverse verlaten boerderijen. Sanna Berling wordt erbij geroepen. Tegen haar zin. Ze is immers net aan een nieuwe baan begonnen, als lokale politieagent in een klein dorp, en wil eigenlijk nooit meer aan zware misdrijven werken. Bij haar vorig moordonderzoek liep ze een zwaar trauma op en lijdt nog steeds onder angstaanjagende nachtmerries.

Maar als de man zwaargewond blijkt te zijn, en vlak voor hij sterft iets in haar oor fluistert over een meisje, weet Sanna dat ze geen keus heeft. Samen met haar vriendin-collega Eir en de nieuwe hoofdinspecteur Niklas Jovanovic, die ten voeten uit goed en voldoende uitgetekend wordt en voor zijn ondergeschikten een prima baas blijkt te zijn, duikt ze in de nieuwe zaak.

Meisjesmotorbende

Al snel ontdekt het trio dat het ogenschijnlijk kleine dorp duistere geheimen herbergt en een broedplaats is van wantrouwen, geweld en mysterie. Zo zaait een meisjesmotorbende er angst en terreur. Welke rol spelen buizerds, preppers — ik moest het woord opzoeken— ondergrondse bergplaatsen en een uitkijktoren in het verhaal?

Dan spreken we nog niet over de complottheorieën waarin steeds meer mensen hun toevlucht zoeken. Een sleutelfiguur in het door duisternis omwonden verhaal is een dementerende vrouw.

Sixten

Sanna die geplaagd wordt door geheimzinnige telefoontjes en diverse angst inboezemende ontmoetingen komt tot rust bij Sixten, haar grote wolfshond. Van de drank is ze inmiddels verlost.

De finale van Dodendans ligt samengebald in de laatste zestig pagina’s en laten zich lezen in sneltreinvaart. Een boek dat aan alle verwachtingen van het genre voldoet.