Een vlug vergeten hoofdzonde

De in 1975 in Stockholm geboren Maria Grund bracht het grootste deel van haar loopbaan door in de film- en mediabranche. Daardoor woonde ze afwisselend in Londen en New York. Thans woont ze op het Zweedse eiland Gotland, en brengt ze haar tijd al schrijvende door. De hoofdzonde is haar debuut als detectiveschrijfster.

Zelfmoord

Op een eiland voor de Zweedse kust wordt een veertienjarig meisje dood aangetroffen. Haar polsen zijn doorgesneden en in haar haar zit een dik stuk touw verstrengeld. Op haar ene heup staat in blauwe stift het getal 26 geschreven. Haar dood wordt al snel als zelfmoord afgehandeld.

De volgende dag wordt aan de overzijde van het eiland opnieuw het verminkte lijk van een vrouw ontdekt. Het duurt niet lang eer er een verband tussen beide slachtoffers wordt gevonden. Helaas blijft het niet bij deze twee doden.

Onsympathiek

De zaak wordt in handen gelegd van twee vrouwelijke speurders, die nu niet bepaald als sympathiek kunnen worden omschreven. Auteur Grund heeft haar uiterste best gedaan om bij haar lezers vooral aversie tegen beide dames  op te roepen. Inspecteur Sanna Berling verloor bij een brand haar man en zoon. Deze gebeurtenis bepaalt nog steeds haar leven. Ze leeft hoofdzakelijk op een dieet van pillen en alcohol, en bewoont een oude garage. Berling stelt zich graag agressief op tegen haar omgeving. In normale omstandigheden hoort ze eerder thuis in een psychiatrische instelling.

Haar nieuwe collega Eir Pedersen werd na een misstap gedegradeerd en verbannen naar het eiland. Ze is brutaal, grof en uitdagend maar wordt in de loop van het onderzoek ietsjes zachter. Het hele verhaal wordt beschreven vanuit het perspectief van de twee speurders.

Onwerkelijk

Menig agent die bij het onderzoek betrokken wordt, negeert duidelijke sporen, terwijl andere agenten dan over een zekere toverkracht lijken te beschikken. De sfeer in het boek is onwerkelijk, duister, ja gotiek te noemen en schept een gevoel van onbehagen.

Soms krijg je de indruk dat de rijke fantasie van de schrijfster haar parten speelt. Menigmaal denk je als lezer: ‘dat kan toch niet!’. Lekker weglezen, is niet bepaald van toepassing op dit boek. De gruwelijkheden spatten bijwijlen over de bladzijden. Die passen dan beter in een horrorboek dan in een detective. Een spannend boek kun je het moeilijk noemen. Wel speelt het geloof een grote rol in het boek. Maar dat kon de lezer al opmaken uit de titel van het werk.

Ontgoocheling

Naar het einde van het boek toe lijkt Maria Grund te hebben geaarzeld. Het lijkt alsof ze niet goed wist hoe ze de ontknoping moest verwoorden. Er komt plots van alles en nog wat opduiken, en de ontknoping wordt Berling en Pedersen op een zilveren schaaltje aangeboden.

Kortom: de plot steekt aanvankelijk goed in elkaar maar dan ontspoort een en ander. De spanning is minimaal te noemen. Als thrillerdebuut eerder een ontgoocheling.