Een zoektocht zonder spanning

Niet iedere thrillerschrijver is in staat telkens opnieuw een spannend boek af te leveren. Neem nu de Britse schrijfster Lisa Jewell. Zij schreef een zestiental boeken en kende hiermee relatief veel succes. Sinds een paar jaar is ze overgeschakeld naar psychologische thrillers. Haar eerste in dat genre, Ik volg je, was een schot in de roos, maar haar tweede De mensen boven ons is eerder aan de flauwe kant. Bij veel schrijvers van fictie is het tweede boek doorgaans een teleurstelling, maar bij een geroutineerde schrijfster als Lisa Jewell had je wel wat anders verwacht.

Chelsea

Waarover gaat het? Net nadat ze haar 25ste verjaardag heeft gevierd, ontvangt de mooie en aantrekkelijke hoofdpersoon Libby een brief van een advocatenkantoor. Hierin wordt de identiteit van haar biologische ouders onthuld, en krijgt ze als enige erfgename een sjiek maar vervallen herenhuis in de dure Londense wijk Chelsea toegekend. Bij haar bezoek aan de advocaat verneemt Libby dat ze als baby geadopteerd werd, nadat haar ouders en een mysterieuze man samen in het huis zelfmoord hadden gepleegd.

Op de bovenste verdieping waar het dienstpersoneel normaal huisde, woonde op dat moment nog een gezin. Niemand kende hen en een journalist omschreef hen als een sekte. Daarnaast verneemt ze dat ze nog een broer en een zus heeft. Je zou waarachtig van minder overdonderd zijn. Over beiden ontbreekt echter alle informatie. Leven ze nog? Zijn ze overleden? Niemand weet het. De jonge erfgename zoekt contact met de journalist op en samen gaan ze op zoek naar het ware verleden van Libby.

Lucy

Het verhaal wordt vanuit verschillende oogpunten verteld. Eerst komt de verhaallijn van de zoektocht van Libby met daarnaast een kijk op het leven van de raadselachtige Lucy, die samen met haar twee kinderen een zwerversbestaan lijdt aan de Franse Azurenkust. In de derde verhaallijn wordt vanuit de ik-vorm het verleden van het huis verteld. Pas in de loop van het boek wordt de identiteit van deze ‘ik’ onthuld.

De drie afwisselende verhaallijnen lezen heel vlot, maar het boek als geheel bezit zowat de diepgang van een sauspan. Met uitzondering van Lucy komen de personen in het boek niet echt tot leven. Van spanning is absoluut geen sprake. Daarvoor zakt De mensen boven ons te zeer weg in uitleggerige beschrijvingen en dialogen. Het einde van het boek is dan ook voorspelbaar. Jammer.