Emilia Perez: over de wedergeboorte van een Mexicaanse drugsbaas

Met het oog op zijn tiende langspeelfilm Emilia Perez heeft de Franse filmregisseur Jacques Audiard het zichzelf niet gemakkelijk gemaakt. Hij maakte een muzikale film over een meedogenloze Mexicaanse drugsbaas, die zich tot vrouw laat ombouwen om zich voortaan in te zetten voor de slachtoffers van drugsgeweld in een land zoals Mexico.

Advocate Rita heeft net een zaak gewonnen tegen een man die zijn vrouw heeft vermoord. Hij wou met behulp van een corrupte justitie de feiten als zelfmoord laten doorgaan, wanneer uitgerekend zij wordt gekidnapt.

Maar in plaats van losgeld te vragen confronteert Manitas, de baas van een gevreesd drugskartel, de advocate met een onwaarschijnlijk voorstel: ‘Zoek mij de beste kliniek, waar ik mij in alle discretie kan laten ombouwen tot vrouw.’

Herrijzenis

Manitas wordt (in de pers) doodverklaard: voor zijn vrouw en kinderen en voor heel Mexico. Als herborene zal hij/zij later opnieuw in Mexico City opduiken in zijn gezin onder de naam Emilia Perez, een zogenaamde groottante. Al zegt een van de kinderen zeer beslist: ‘Je ruikt precies zoals mijn vader: naar de bergen en naar Coca-Cola met ijsblokjes.’

Manitas’ wensen gaan zo in vervulling: hij is nu de vrouw die hij sinds zijn jeugd altijd al wou zijn en zij is weer dicht bij haar familie — al is het dan incognito. Ze voelt zich bovendien als herboren. In een katholiek land als Mexico is dat vrij aannemelijk.

Wil ze ook haar geweten sussen? Allicht heeft ze als Manitas tal van doden op haar kerfstok. Emilia roept een stichting in leven, Lucecita, om families te helpen die slachtoffer van drugsgeweld zijn geworden. Dankzij het op benefieten ingezamelde geld — o ironie — van louche maffiosi en van corrupte politici.

Origineel

Jacques Audiard probeert al langer alle mogelijke filmgenres uit. In die zin is Emilia Perez behalve een originele muzikale film met zang en choreografie ook een aandoenlijk sociaalrealistisch familieverhaal, met elementen van een melodrama, een telenovela (de wat naïeve en aangedikte archetypes) en een thriller doordesemd onderweg met een vleug feminisme als tegengif tegen de alomtegenwoordige machocultuur in Mexico.

Audiard liet zich inspireren door een idee halfweg het boek Ecoute van journalist en persoonlijke vriend Boris Razon, waarin een maffioso vrouw wil worden om zo aan zijn rivalen te kunnen ontkomen. Daar stopt deze insteek. Van de schrijver mocht de filmmaker er een eigen vervolg aan breien. Zo kon zijn verbeelding een positieve blik op Mexico voeden.

Vrouwelijk ensemble

Na een staande ovatie van 9 minuten tijdens de wereldpremière op het Filmfestival van Cannes werd Emilia Perez bijna meteen gezien als een belangrijke kanshebber voor de Gouden Palm.

Tot grote ontgoocheling van Audiard kreeg de film ‘slechts’ de Prijs van de jury, maar ook de Prijs voor de beste vrouwelijke rol met dank aan het hele vrouwelijke ensemble: Zoe Saldana (advocate Rita), Selena Gomez (Manitas’ echtgenote Jessica/Jessie), Adriana Paz en de Spaanse Karla Sofia Gascon (Manitas/Emilia Perez).

Zij staan elk voor diverse facetten van vrouwelijkheid. Het spreekt voor zich dat de film staat als een huis dankzij de performance van Karla Sofia Gascon. In 2018 liet acteur Carlos Gascon zich ombouwen tot vrouw om daarna de draad van acteren weer op te nemen. Emilia Perez is haar eerste rol als actrice.

In Emilia Perez is Karla Sofia Gascon een flamboyante verschijning in een onwaarschijnlijke krachttoer van een film — en het werkt — nota bene geproduceerd door het gerenommeerde Franse modehuis Saint Laurent.