Het geval Thierry Baudet

Is het te kort door de bocht, vergt het te veel willing suspension of disbelief  of is er angst dat de mailbox van Doorbraak ontploft, indien ik voorstel om de Nederlandse PVV van Geert Wilders en het Forum voor Democratie van Thierry Baudet enerzijds en het VB en N-VA anderzijds één op één op elkaar te leggen? Waarbij met wat ironische distantie Geert Wilders en het VB de ruigere versie zijn van FvD en N-VA? We zouden het niet durven.

Forum voor democratie

Het minst bekend bij ons is allicht Thierry Baudet en zijn rechts-conservatieve Forum voor Democratie, sinds 23 maart 2017 vertegenwoordigd in de Tweede Kamer. FvD werd in de Provinciale Statenverkiezingen in 2019 de grootste partij. Het is ook de grootste ledenpartij met 45 000 leden.

FvD richt zich vooral tegen wat Baudet het partijkartel noemt, een groep van circa 10 000 mensen die Nederland als hun dominium beschouwen en hun wingewest besturen zonder rekening te houden met wat de burger dagelijks bezighoudt, en die zich als een perpetuum mobile in stand houden via coöptatie, een ons-kent-ons-mentaliteit, een stuitend gebrek aan democratie en een opgelegde politiek correcte staats- en media-ideologie.

De parlementaire interventies van Baudet, vaak geïnspireerd door conservatieve denkers als Theodore Dalrymple en Roger Scruton, laten daarover niet de minste twijfel bestaan en zijn een verademing te midden van het kleurloze politieke theater van plastieken wegkijk-politici wier duurzaamheid helaas die van teflon is.

Gezond verstand

Onlangs publiceerde Thierry Baudet, die samen met rechtsfilosoof Paul Cliteur en advocaat Theo Hiddema, de kern vormt van de partij, Politiek van het gezond verstand  (Amsterdam Books, 2020). De titel kan niet veelzeggender zijn want zoals we elke dag weer kunnen vaststellen is elke vorm van common sense  uit het publieke debat verdwenen, en dit vooral door de stuitende en perverse eenzijdigheid van het politiek correcte denken met zijn fanatieke pensée unique, zijn bijna surrealistische emo-irrationaliteit en zijn begeerte tot inquisitie.

Het is de grote verdienste van Baudet dat hij een en ander aanklaagt vanuit een grote eruditie die blijkbaar aanslaat bij elke bevolkingslaag. Zijn ‘natuurlijk verstand’ doet me denken aan het pamflet Common Sense  van de liberale filosoof Thomas Paine, de man die mee aan de wieg stond van de Amerikaanse onafhankelijkheid en die de onsterfelijke woorden sprak ‘De tijd maakt meer bekeerlingen dan de rede’. Thomas Paine stierf helaas arm en vereenzaamd, en dat wens ik Thierry Baudet, deze eigenzinnige maverick, beslist niet toe.

Bedreigingen as usual

Baudet werd al ettelijke keren bedreigd (‘Als je Thierry dood wilt, roep dan “Paf”‘, riep een studente in een optocht, en de deelnemers riepen ‘Paf’; er is de universitair docent die uitriep: ‘Waar is Volkert’ – bedoeld is de moordenaar van Pim Fortuyn – ‘als je hem nodig hebt?’), waarbij men ongerust kan concluderen dat de kogel in Nederland steevast van links kwam… Wie immers herinnert zich ook niet de omineuze woorden van de vetbetaalde socialistische VARA-coryfee Marcel van Dam die in een debat met Pim Fortuyn met walging uitriep: ‘U bent een minderwaardig mens’, en dat bleek a licence to kill. Dat is de moraliteit van links.

Thierry is een intellectueel pur sang die erin slaagt zijn intellect zo organisch (en dus niet mechanisch) te laten opereren dat iedereen mee is, juist omdat iedereen de emotionele en intellectuele oprechtheid aanvoelt van zijn denken. De scherpe kantjes, die men bij Wilders ongegeneerd terugvindt, vijlt hij er immers op een behoorlijk slimme wijze af, maar in wezen zegt hij hetzelfde.

Artikelen

Het boek bevat eerst de topics waarrond FvD draait, de politieke dimensie die een grote omwenteling in het Nederlandse landschap zou betekenen, mocht het gezond verstand het halen. Het is een bloemlezing van artikelen die Thierry Baudet tussen 2013 en 2016 schreef.

De auteur is er terecht van overtuigd dat een democratische rechtsstaat niet zonder natiestaat kan bestaan, dat een hernieuwd patriottisme nodig is, zeker nu een verwaterd politiek landschap zich aan het globalisme uitverkoopt, dat oikofobie (de geestesgesteldheid die het eigene verwerpt) een nieuwe pathologie is, dat op Europees niveau elke legitimiteit ontbreekt wegens de verschillen in taal, geschiedenis en cultuur, dat Europa een geografische aanduiding is (Portugal heeft meer met Brazilië dan met Servië en Servië heeft meer met Rusland dan met Engeland, Engeland meer met Amerika dan met Duitsland – p.59), dat internationaal recht niet boven nationaal recht mag gaan (er wordt niet getoetst aan de eigen grondwet maar aan de producten van diplomaten in internationale fora – een rechtsstaat is dus geen rechterstaat), dat we in een tijd van politicide leven (de democratische politiek wordt afgeschaft ten gunste van technocratisch-utilistisch beleid), dat de gemeentelijke politiek in een democratie de belangrijkste bestuurslaag is, dat de euro niet uit zichzelf de Zuid-Europese landen zal verduitsen, dat we – zoals James Burnham al lang geleden in zijn Managerial Revolution (1941) indringend en profetisch opmerkte – in een vorm van ‘gecontroleerde democratie’ leven (de betekenis van de democratische instituties is symbolisch geworden), dat xenofobie ons wezensvreemd is (geen enkele cultuur op aarde is ooit zo open en pluriform geweest als de onze altijd geweest is), dat de wederopstandingsgedachte (oorspronkelijk uit het christendom) het motief van onze beschaving is en dat hoop dus gewettigd blijft, in de eerste plaats via een Europese renaissance, al worden we aangevallen door een vijand die we nog niet eerder tegenover ons hebben gehad (p.119).

Het Westen lijdt immers aan een auto-immuunziekte, een deel van ons afweersysteem heeft zich immers tegen ons gekeerd via een zelfdestructieve politiek en een hypermoraliteit, via een morele gesel en het ziekelijk-masochistische schuld-denken. Zoals Matthias Storme pleit Baudet voor discriminatie (het is volkomen tautologisch: ongeoorloofd onderscheid maken is ongeoorloofd – p.259). Waar is de tijd dat de uitdrukking ‘a man of discriminatory qualities’ betekende dat iemand in aanzien stond?

Door het oog van het boek

Niet alleen over politiek gaat dit interessante werk. Thierry Baudet, die zelf piano speelt, is naar mijn smaak op zijn best wanneer hij het over cultuur heeft, over muziek bijvoorbeeld: ‘Op de Steinway is de muziek een intellectueel spel; op de Erard is het erotische verleidingskunst. Bij Steinway is de klank homogeen, bij Erard hoor je de naden in het hout’ (p.234). Zijn bezoek aan Europese bibliotheken (getiteld: ‘Door het oog van het boek’) wordt een lust voor de visuele dimensie (die mooie en befaamde bibliotheken waarin je zou willen wonen als herberg voor de geest) en voor het intellect: opa Baudet was hoogleraar en diens huis was één grote bibliotheek – en is de ideale bibliotheek niet een herinnerde bibliotheek, zoals de Argentijnse essayist Alberto Manguel beweerde? Het zijn stuk voor stuk mooie miniaturen met tussendoor schalkse opmerkingen: ‘In Amsterdam ga je naar de bibliotheek om te flirten – in Peking om een dutje te doen’ (p.277). In die ‘Pekinese’ bibliotheek vindt Baudet wel 249 titels op de naam Tocqueville, maar nergens in China, zo schrijft hij, vind je boekwinkels of kiosken.

Zo struint Thierry Baudet, telg uit een bekend geslacht van Franse afkomst (in 1795 vluchtten heel wat Franse dienstplichtigen naar Nederland) tussen de mooiste boeken, vertelt de geschiedenis van hun adembenemende woonplaats en geeft ondertussen pittige lessen Europese geschiedenis. Je verzucht: waarom hebben wij hier geen politici als deze Thierry Baudet, en je bladert opnieuw in een boek waarin zich datgene bevindt wat vandaag op het spel staat.