How to Have Sex: 16 lentes zo pril

Willen mannen bij het vrijen alleen maar het eigen plezier? En wanneer is een ‘ja’ een ‘ja’ en een ‘neen’ een ‘neen’? Bestaat er zoiets als een grijze zone? Daarover gaat deze boeiende zedenschets How to Have Sex van de Britse Molly Manning Walker. 

Taz, Em en Skye — alledrie 16 lentes — zijn drie Britse hartsvriendinnen die de uitslag van hun eindexamens niet kunnen afwachten voor al af te reizen naar Malia op het Griekse eiland Kreta. Met als bedoeling daar stevig de bloemetjes buiten te zetten en het een en ander van zich af te laten glijden met uitgaan, roken, drinken, dansen, zwansen, zwemmen… En dat tussen de pompende beats. Daarbij wil de aandacht, de alertheid wel eens verslappen. Respect — je denkt tijdens de film onwillekeurig aan deze song van Aretha Franklin — lijkt dan een begrip dat niet meer van deze tijd is.

Molly Manning Walker: ‘Geweldige song. Bekeken vanuit het standpunt van de jonge kerel gaat het over respect en verantwoordelijkheidszin. Vanuit haar perspectief ervaart zij de druk van haar omgeving en de angst voor zichzelf. Bovendien ben je jong en dan doe je wat anders dan je normaliter zou doen.’ Molly Manning Walker, de als regisseur debuterende Britse, wil haar job als cameravrouw (blijven) combineren met dat van aanstormende filmregisseur.

Prix Un Certain Regard in Cannes

How to Have Sex was in Cannes in de belangrijke nevensectie ‘Un Certain Regard’ goed voor de ‘Prix Un Certain Regard’. Voor haar knap regiedebuut liet ze zich inspireren door een pijnlijk voorval van toen ze zelf 16 was. Ze weet dus verduiveld goed waarover ze het in haar film wil hebben.

Molly Manning Walker: ‘Als 16-jarige voel je vooral de druk. Twee dingen komen samen en lijken in tegenspraak met elkaar: voorwenden hoe je bent en hoe je je van binnen voelt. Taz voelt zich op dat ogenblik oncomfortabel en ze wil het niet, ze wil niet vrijen. Ook hij voelt dat, maar toch doet hij zijn ding.’

Al dan niet instemmen

Haar weifelende ‘ja’ betekent eigenlijk ‘neen’. Maar dat heeft de jonge kerel blijkbaar zo niet begrepen? 

Molly Manning Walker: ‘Instemmen is zeer zwart-wit geworden: ja of nee! Voor mij is instemmen zeer belangrijk. Het gaat over twee personen die een mooi moment beleven. Maar als iemand “ja” zegt maar ze geeft de indruk zich niet op haar gemak te voelen, dan is er hoegenaamd geen instemming. Je moet op dezelfde golflengte zitten. Dat is wat wij wilden zeggen met deze film.” Taz triest, diep teleurgesteld en kwaad op zichzelf, keert terug naar haar vriendinnen die haar keurig opvangen.

In haar even sfeervol als kleurrijk meisjesportret schetst Molly Manning Walker subtiel en met nuance hoe het meisje — even timide als naïef — zonder het te willen met open ogen in haar ongeluk loopt en allerminst van haar eerste seksuele ervaring geniet. Oplapwerk is dan wel hard nodig.