Misdaad in Leiden

Na lectuur van de thriller Zij die zwijgt kom je als lezer als vanzelf tot de conclusie, dat het wel hoogst verwonderlijk is dat er in de Nederlandse stad Leiden überhaupt een moord opgelost wordt. Zeker als je kijkt naar de fauna waaruit het moordteam van het Leidse politiebureau bestaat. Zowat elk lid van het team kampt wel met een drank-, drugs- of vrouwenprobleem.

Zelfs het hoofd van het bureau lijdt nog altijd onder het trauma van de mishandeling die ze als jonge agente onderging. Andere personeelsleden verkeren dan weer in een permanente staat van oververmoeidheid.

Rechercheur Léon Coeur

Eerst even het boek voorstellen. Op een koude nacht strompelt een jonge vrouw met een bloedende hoofdwond  blootsvoets langs de Leidse grachten. Ze wordt naar het ziekenhuis gebracht, waar ze zich hult in hardnekkig stilzwijgen. Rechercheur Léon Coeur wordt erbij gehaald. Maar dan blijkt dat de gewonde vrouw de verloofde is van een bekende politicus. Meteen moet hij de zaak overdragen aan een collega. Een rivaal. Beide mannen kunnen elkaar niet uitstaan.

Coeur zou Coeur niet zijn, mocht hij zich aan de regels houden. Samen met zijn nichtje, tevens stagiaire, Hanna spit hij de zaak verder uit. Beiden hebben bovendien nog eens met hun eigen psychische problemen af te rekenen.

Tussendoor dienen ze samen een andere misdaad te onderzoeken. Namelijk de moord op de populaire youtuber Ceyda Yilmaz. Of er een band is tussen beide zaken ervaart de lezer naarmate de lectuur vordert.

De krijtrotsen van Étretat

Inmiddels weet de lezer dat er meerdere moorden gebeurd zijn. De spannende en toch ook wel verrassende ontknoping vindt plaats in het Normandische Étretat met zijn wondermooie, witte krijtrotsen.

Deze onderhoudende thriller werd geschreven door de thans dertigjarige Samantha Stroombergen. In 2018 debuteerde ze met De witte kamer. Daarvoor kreeg ze als jongste deelnemer ooit de Gouden Strop van 2019. In dat boek introduceerde ze al het oom/nicht duo Léon/Hanna.

Zij die zwijgt laat zich vlot weglezen. De karakterbeschrijvingen van de hoofdpersonages zijn beslist in orde. We leren hen kennen als mensen van bloed en vlees. Maar een en ander is wel een tikkeltje overdreven. Soms lijkt het politiebureau Leiden meer op een psychiatrische instelling. Je verwacht  ieder moment de tussenkomst van een psychiater met enkele assistenten.

In een volgende boek zou Samantha een en ander beter moeten structureren. Wat meer orde in de opbouw van haar boeken zou leuk zijn. Positief is alvast dat we een en ander konden opsteken over de boeiende geschiedenis van de stad Leiden.  Samantha’s naam onthouden we voor de toekomst.