Moorden in het Hoge Noorden

Hans Rosenfeldt kennen we als de helft van het duo Hjorth Rosenfeldt; die andere is Michael Hjorth. Samen schrijven ze de schitterende Scandinavische thrillerserie De Bergmankronieken. Rosenfeldt is ook de bedenker van de tv-serie The Bridge. Nu heeft hij in zijn eentje een thriller geschreven: Wolfzomer (in het Zweeds Vargasommar).

Hannah Wester

Het is effe wennen. Immers het fantastische personage dat in De Bergmankronieken de hoofdrol speelt ontbreekt in dit boek. Geen Sebastian Bergman dus, de forensische psycholoog en profiler van de Zweeds nationale recherche, die even briljant en charmant is als getroebleerd, egoïstisch en seksverslaafd. In plaats daarvan geeft Rosenfeldt ons een politieagente in haar overgangsjaren.

Ze werkt ver weg in het Hoge Noorden, in de kleine Zweedse stad Haparanda (landsdeel Norrland), waar de lokale Ikea-vestiging de grootste bezienswaardigheid vormt. De grens met Finland is niet ver weg. Het contrast met De Bergmankronieken had niet groter kunnen zijn.

Mensetende wolf

In de buurt van Haparanda wordt een dode wolf gevonden. Op zich in die streek en op die plaats niets bijzonders. Wel dat er restanten van een mens in de maag van de wolvin gevonden worden. Wolven vallen normaal geen mensen aan. Van daaruit blijkt er een link te zijn naar een mislukte drugsdeal tussen Finnen en Russen, waarbij diverse doden vallen.

Hanna Wester wordt op de zaak gezet. Maar het onderzoek verloopt allesbehalve soepel. Er vallen steeds meer doden, en het zijn geen natuurlijke overlijdens. Niet alleen zijn er meerdere partijen betrokken die willen weten waar het geld en de drugs zijn gebleven, maar ook door het tragische verleden van Hannah en haar huwelijksperikelen. Problemen genoeg.

Perspectiefwisselingen

De thriller bevat enorm veel details en perspectiefwisselingen. Als lezer moet je er vanaf het begin je aandacht bij houden, anders raak je hopeloos verdwaald in de wirwar van gebeurtenissen en diverse verhaallijnen, die elkaar kruisen en door elkaar lopen. Eenmaal de eerste honderd bladzijden voorbij komt het verhaal pas goed op dreef, en laat het boek zich juist heel vlot en snel lezen.

Ondanks de vele personages in het boek, evolueren zij allen, de ene al wat meer dan de andere. Hans Rosenfeldt moet duidelijk veel plezier gehad hebben in het uitdenken en opschrijven van dit verhaal. Daarbij keek hij niet op een onwaarschijnlijkheid en toevalligheid meer of minder. Je vraagt je als lezer wel eens af, ‘Kan dat wel?’. Maar ze dienen om het verhaal voort te stuwen. Je neemt het daarbij de schrijver zeker niet kwalijk, precies omdat hij hiermee de spanning stelselmatig opvoert.

Vervolg

Het einde bezorgt je echter geen voldaan gevoel. Maar Hannah Wester zullen we zonder twijfel nog terugzien. Het boek is ideaal om lezen tijdens de vakantie. Eenmaal uit leg je het boek aan de kant, en kun je nog wat namijmeren bij een glas wijn. Een leuk boek, dat wel, maar geef mij toch maar de serieuzere en geloofwaardiger Bergmankronieken.

Opmerkelijk: als je beide flappen samenvoegt, krijg je een indrukwekkende wolfskop te zien.