Sid Lukkassen en het Europese zelfmoordpact

Sinds de verschijning van zijn boek Avondland en Identiteit maakt de auteur van deze bundel essays, dr. Sid Lukkassen, steil opgang als een politiek filosoof die als geen ander het falen van het Europese elitaire beleid weet bloot te leggen en te benoemen. In dat baanbrekende werk, dat geen enkele politicus en kritische denker ongelezen mag laten, toont hij (met een knipoog naar Spengler) aan dat Europa in een diepe identiteitscrisis verkeert, niet in het minst door toedoen door EU beleidsmakers die oude normen en waarden verkwanselen om nieuwkomers toch maar niet voor het hoofd te stoten.

Cultuurmarxisme

Lukkassen gaf vleugels aan het begrip ‘cultuurmarxisme’, dat valt uit te leggen als een linkse trend om alles en iedereen die kritische kanttekeningen durft te plaatsen bij het gevoerde pamperbeleid in het verdomhoekje stopt. Verweerders verlagen het debat met scheldwoorden als ‘nazi’, ‘Breivik-adept’ en ‘complotdenker’, in een laffe poging om hun criticus te marginaliseren en monddood te maken.

Mainstream media en politici die snel carrière willen maken zijn gedrild in het uitkramen en propageren van ‘politiek correcte’ meningen en verketteren bij voorbaat iedere kritische stem, zonder zelfs überhaupt kennis te nemen van de kritiek op zich, laat staan zich de vraag te stellen of deze correct is. Die trend trekt zich ook door naar de sociale media, waar inmiddels het gros van de burgers samenklit om nieuws en opinies bijeen te sprokkelen, dikwijls als hun enige venster op de wereld. Ook daar valt op dat steeds meer commentatoren die het beleid aan de kaak stellen de mond worden gesnoerd met een ‘ban’. Het gaat zelfs al zover dat mensen die op het internet een mening hebben gespuid die afwijkt van ‘wat wenselijk is’ (hetgeen op zich al voor discussie vatbaar is) door een soort van ‘gedachtenpolitie’ worden opgespoord om voor een strafrechtbank een veroordeling te krijgen aangesmeerd. In Australië is men nu al zover dat men inreisvisa weigert aan reizigers wiens identiteit kan worden gekoppeld aan negatieve uitlatingen op het net over bijvoorbeeld ‘vreemdelingen’.

Censuur met Soros als moderator

Massamedia als Facebook en Twitter censureren dat het een lieve lust is, met als gevolg dat de gebruiker op het laatst enkel nog nieuws krijgt voorgeschoteld dat door de ‘politiek correcte’ filter is geraakt. Een ander gevolg is dat participanten zich gaan hoeden voor het formuleren van een eigen mening, uit angst uit de club te worden verwijderd. Op die manier wordt het collectieve denken gestroomlijnd tot een bepaald soort ‘norm’.Wie, zoals dr.

Lukkassen, die verder kijkt dan zijn neus lang is en peilt naar de oorzaken van dit mechanisme, ontdekt bijvoorbeeld dat een reus als Facebook zijn moderatie uitbesteedt aan een bedrijf dat eet uit de hand van George Soros. U weet wel, de Amerikaanse miljardair en ‘filantroop’ die grote invloed uitoefent op de wereldpolitiek door uitsluitend politici en bewegingen te financieren die heil zien in een ‘open-samenleving’, een policy van open grenzen die totaal geen rekening houdt men mogelijke oplopende spanningen ten gevolge van kolossale cultuurverschillen. Soros is trouwens dezelfde persoon die ngo’s sponsort die massaal pamfletten uitreikt aan kandidaat- vluchtelingen in het Midden-Oosten om hen aan te moedigen een nieuw leven op te bouwen in Europa.

De auteur van deze recensie richtte aan Belgische en Nederlandse politiek partijen een brief om hen te waarschuwen voor deze laakbare praktijken, met als gevolg slechts een paar lauwe antwoorden die de zaak ten gronde ontweken. Op de achtergrond is George Soros ook degene die veel geld verstrekt aan protestbewegingen die op straat komen tegen het presidentschap van Donald Trump, na eerst gefaald te hebben met het financieren van Hillary Clintons kandidatuur voor hetzelfde ambt. Voor wie denkt dat dit voor ons Europeanen een ver-van-ons-bed kwestie is: onlangs kwam aan het licht dat Soros meer dan tweehonderd Europarlementariërs voor zijn karretje heeft gespannen. Dit alles moet bewerkstelligen dat de publieke opinie verder wordt gekneed in de richting van het accepteren van massa-immigratie. En wie dit bekritiseert wordt steeds vaker aan de schandpaal genageld als ‘racist’, zonder inachtneming van enige nuance.

Tolerantie tot de laatste snik

Burgers worden van overheidswege voorgehouden om vreemde culturen zoals de islam, die haaks staan op onze democratische verworvenheden, klakkeloos te verwelkomen omdat men tolerantie betitelt als ‘handelsmerk van onze beschaving’. Voor het feit dat ze daarmee diezelfde beschaving ondermijnen, lijken zij stekeblind te zijn. In hoofdstuk 47 geeft Lukkassen een indrukwekkende opsomming van nieuwsberichten van het aflopende jaar 2017 alleen al die gerelateerd zijn aan de reflex om maximaal tolerant te zijn ten aanzien van vreemde culturen en invloeden en die aantonen dat we om daaraan toe te geven steeds meer van onze eigen vrijheid en cultuur moeten opgeven. De Europese politieke tenoren, met aan kop Juncker en Merkel, hebben een politiek en cultureel zelfmoordpact getekend voor de komende generaties Europeanen, die –als de koers niet snel wordt gewijzigd- nog lang de gevolgen zullen moeten dragen.

Een alarmerende visie

Lukkassen Avondland en Identiteit hield de belofte in van nog meer filosofisch vuurwerk dat als voetzoekers de zelfgenoegzame eurocraten (die zich verschansen in een ivoren toren terwijl buiten het volk alsmaar luider gromt vanwege de vele misstanden) doet opschrikken uit hun lethargie. Met het pas verschenen ‘Levenslust en Doodsdrift’ heeft hij deze belofte meer dan waargemaakt en voorgoed zijn stempel gedrukt op het actuele debat inzake welke kant we met Europa dienen op te gaan. Deze tot nadenken stemmende bundel essays valt zowel te lezen als een inleiding op ‘Avondland en Identiteit’, én als een nabeschouwing, aangezien hij ook een verdere uitdieping biedt van daarin reeds geventileerde opmerkingen en ideeën. Steeds meer wordt duidelijk dat Lukkassen niet alleen een uitmuntend filosoof is die ook als spreker en interviewer al zijn sporen heeft verdiend (zie onder meer het zeer kwaliteitsvolle online debatplatform ‘Café Weltschmerz’), maar zich ook opwerpt als een te duchten activist die niet te beroerd is om op te roepen tot een klimaat van verzet.

Met zijn boeken, die wel degelijk een verschil maken, steekt hij de lont aan het kruitvat dat dreigt te ontploffen in het gezicht van de Europese verraders van eigen volk en cultuur. Het ‘project Europa’ is geenszins ten dode opgeschreven. Het behoeft alleen een andere aanpak en leiding. Lukkassen toont zich daarbij een handige gids die we niet uit het oog mogen verliezen.