To the Moon: ludieke visie op de legendarische maanlanding

Greg Berlanti schept met To the Moon een ludieke visie op de legendarische maanlanding in de zomer van 1969 die de VS, verstrikt geraakt in een uitzichtloze Vietnamoorlog, in het kader van de ruimtewedloop met de Sovjet-Unie zouden en moesten winnen.

Wat de Amerikaanse president John F. Kennedy de 25ste mei 1961 had beloofd (‘Een Amerikaan als eerste op de maan en terug’) wou president Richard Nixon eind jaren ‘60 ook echt gerealiseerd zien. Ook al was Apollo 1 — de eerste raket van het gelijknamige ambitieuze ruimteprogramma — ontploft met drie astronauten aan boord.

De VS waren op dat ogenblik immers in een uitzichtloze oorlog in Vietnam beland en konden enig positief nieuws best wel gebruiken. Een schimmige medewerker van de Nixonregering, Moe Berkus (prachtrol van Woody Harrelson), wordt in To the Moon erop uitgestuurd.

Prompt engageert hij Kelly Jones (actrice en producente Scarlett Johansson, als een vis het water), een getalenteerd marketing wonder actief in de auto-industrie. Hij troont haar mee naar Florida om het blazoen van de NASA op te poetsen. En met als opdracht: ‘Sell the Moon!’

Veel geld

De public relations, die graag al haar charmes uitspeelt, haalt onmiddellijk veel geld op bij adverteerders en botst zo met Cole Davis (een stijfdeftige Channing Tatum), de rechtlijnige verantwoordelijke voor de ruimtevlucht, die er heilig van overtuigd is dat de maanmissie zichzelf wel zal verkopen. Maar niemand zal Kelly (en Moe, weliswaar wat op de achtergrond) kunnen tegenhouden. Niet slagen is geen optie.

Bovendien moet zij ook enkele vooraanstaande kritische senatoren overhalen om pro het peperdure Apolloprogramma van de NASA te stemmen. En omdat ingenieurs tijd noch zin hebben om interviews te geven, huurt Kelly acteurs in om dat in hun plaats te doen.

Plan B

Wat Moe Berkus op de onzalige idee brengt (‘Mensen willen alles zien gebeuren’) om in een Plan B te voorzien. De nervositeit is in de aanloop van de reis van Apollo 11 naar de maan op alle niveaus te snijden; de maanmissie moet hoe dan ook slagen.

En dus bedenkt Moe Berkus Project Artemis. In een hangar wordt een valse maanlanding geënsceneerd als back-up, mocht de echte Apollomissie mislukken. Maar dat vindt Kelly er dan weer over.

Let op de zwarte kat

To the Moon, in de markt gezet als een romantische komedie — met een zwarte kat als running gag (komische noot) — is eerst en vooral een vette knipoog naar de vele complottheorieën die er alles aan deden om te doen geloven dat de maanlanding in scène zou zijn gezet.

Knettert het dan niet tussen de hoofdrolspelers, de twee uitersten: Kelly en Cole? Tja, ze zijn vooral elkaars tegenpolen. Zowel Kelly als Cole zijn boeiende archetypes. Zij, Kelly, is een metafoor voor de gehaaide en charmante verkoper die vrijwel alles aan de man weet te brengen. Hij, Cole, symboliseert dan weer het onverzettelijke, hardwerkende individu met verantwoordelijkheidszin, die geen pottenkijkers in zijn winkel duldt.

Met als slechterik, als stoorzender van dienst: de vertegenwoordiger van een regering die voor de eigen agenda best wel een loopje met de waarheid wenst te nemen.

Hebben de twee protagonisten dan niets gemeen? Toch wel: ze zijn ambitieus. En laat dat net de geijkte troeven zijn om de American Dream waar te maken.