Twisters: een apocalyptische beeldenstorm

Hoe brengt Hollywood — zoals alleen maar de filmbazen in Hollywood dat kunnen bedenken — op een boeiende manier het weerfenomeen van tornado’s (allesverwoestende wervelwinden) in beeld? Door een mix van actie, thriller, apocalyptische beelden van de kracht van een tornado, wetenschappelijke expertise en een (onvermijdelijke) love story.

In een lange aanloop naar Twisters van Lee Isaac Chung zien we nog eenmaal ‘Dorothy’ in werking, het instrument waarrond het allemaal draaide in het van 1996 daterende Twister van Jan de Bont. Het was ontworpen om metingen te doen binnenin een tornado. Deze keer worden de in een aanhangwagen meegenomen vaten met daarin honderden sensoren, geopend door een groepje jonge ‘stormjagers’, Kate en enkele naaste vrienden.

In het kader van een ambitieus schoolproject wil Kate experimenteren om een mengsel van polymeren te laten opgaan in een tornado. Die polymeren zuigen het vocht uit de tornado zodat hij instort. Dat was althans de idee. Maar door de kracht van de tornado te onderschatten loopt een en ander uit op een regelrechte tragedie. Voortaan gaat Kate zwaar gelittekend door het leven.

Vijf jaar later

Vijf jaar later werkt Kate bij een meteorologisch instituut in New York waar ze stormpatronen analyseert. Tot een jeugdvriend Javi haar weet te overhalen om nog één keer terug te keren naar Oklahoma waar hen een uitzonderlijk actief tornadoseizoen wacht.

Javi heeft lucratieve investeringspartners getroffen  en wil met militaire apparatuur een 3D-scan maken aan de hand van vier krachtige radars om respectievelijk de hoeveelheid neerslag tijdens het onweer, de windsnelheid en de vochtigheidsgraad op te meten van de mesocycloon waarbinnen een tornado zich ontwikkelt.

Javi’s team mist nog een belangrijke component: de onfeilbare intuïtie voor de juiste storm. Precies daarom wil hij een beroep doen op de superslimme Kate.

Rivalen

Eenmaal in de regio maken Javi en Kate kennis met een ander, rivaliserend team stormjagers onder leiding van cowboy Tyler, een goedlachse, breed grijnzende beroemdheid want hij is YouTube-influencer. Zijn bedoeling: een tornado voor de kick zo dicht mogelijk benaderen om er dan vuurwerk in af te schieten. Hoe gevaarlijker hoe spannender!

Tyler ziet zijn team als tornadoafrichters, Kate & co noemen zich dan maar tornadotemmers. Gaandeweg blijken beide protagonisten meer gemeen te hebben dan wat hen scheidt. Ook al omdat Kate ontdekt dat haar team niet zo koosjer is, als ze laten uitschijnen en dat het andere team – die Tyler toch – zoveel meer is dan een lukraak zootje ongeregeld.

Tegelijk groeit ook bij beide teams het besef dat met wat ze weten, zij meer kunnen doen voor de (slecht verzekerde) plaatselijke bevolking in deze tornadogevoelige regio.

Ethische bezwaren

In tegenstelling tot de eerste Twister, waarin het doel was om betere metingen te doen en zo de waarschuwingstijd te verlengen is in de nieuwste Twisters de bedoeling om echt in te grijpen in een naderende tornado. Het direct willen beïnvloeden van het weer en het klimaat klinkt hier dan wel als een natte droom.

Al dreigt geo-engineering, een vrij recente tak van de wetenschap, nogal eens vrolijk over ethische bezwaren heen te walsen, gedreven door economische en politieke motieven.

Dat Twisters een dergelijke inmenging als een vanzelfsprekendheid presenteert — behalve polymeren wordt ook het zeer toxische zilverjodide de wolken ingespoten — zet toch wel aan het denken. Is het de bedoeling van de rampenfilm die Twisters ook is om met een straaltje hoop te eindigen? Om na doortocht van een allesverwoestende tornado de schade nog enigszins binnen de perken te kunnen houden? Of om kwaad met kwaad te bestrijden?

Het is geen toeval dat de mensen om te schuilen naar de plaatselijke bioscoop worden verwezen waar net de horrorfilm Frankenstein speelt. In Twisters is de tornado inderdaad het monster dat koste wat het kost moet worden getemd.

CGI

Lee Isaac Chung maakte als filmregisseur een heuse kattensprong, van het intimistische Minari (goed voor een handvol Oscarnominaties) naar de geijkte blockbuster Twisters. In Twister (1996) was er de baanbrekende combinatie van computereffecten en de realiteit.

In Twisters (2024) zien tornado’s er dankzij de geavanceerde CGI veel angstaanjagender, realistischer en spectaculairder uit. De bioscoopfilm moet tenslotte concurreren met tal an echte beelden van tornado’s op het internet.