Roger Van Houtte: onafhankelijke journalistiek wordt zeldzaam

Als Di Rupo op de cover kwam, een artikel over het FDF werd gepubliceerd of een establishment-Vlaming aandacht kreeg in Doorbraak, wond hij zich steevast op tijdens de redactieraad. Om na de vergadering – bij een paar tripels Karmeliet – het politieke stof door te spoelen en vol emotie te praten over zijn kleindochtertje. Roger Van Houtte verliet ons even snel als hij kon schrijven. Roger ontviel ons op 15 november.

In 1973 begon Roger Van Houtte (1951) bij De Nieuwe Gazet. Hij begon er op de stadsredactie en daar bleef zijn hart kloppen. Hij werd geliefd en gevreesd door Antwerpse politici. Als geen ander kende hij de stad en haar coulissen, haar kameraden en kuiperijen. Antwerpen is niet alleen ‘van aa’, maar was vast en zeker van hem.

Roger kwam uit het West-Vlaamse Blankenberge. Op avondlijke bijeenkomsten kon noch wou hij dat wegsteken. Clichés zijn er om te worden bevestigd. Zo ook dat van de West-Vlaamse bescheidenheid (Roger bleef liever op de achtergrond, de schijnwerpers liet hij aan anderen over, maar vooral: hij had een hekel voor de m’as-tu-vus, de hielenlikkers die aan hun klim op de sociale ladder bezig waren, de establishment-Vlamingen), werklust (het was hem nooit te veel een artikel te schrijven over zelfs een onderwerp dat hij niet volledig beheerste) en koppigheid (van al dat Voka-flamingantisme moest hij niet veel weten, en iedereen zou het geweten hebben). Roger noemde zichzelf sociaal en conservatief. Vlaams, uiteraard, maar daar liep hij niet mee te koop. Dat was een evidentie.

Begin jaren 2000 ontmoette ik hem voor het eerst, spraken we af, leerden we elkaar kennen, gingen we een pint drinken. Liefst in een volks café, niet te trendy, niet te chique. En waar je kon roken. Veel roken. Roger was tot voor een paar jaar een kettingroker. Tot hij zich bekeerde, tientallen kilo’s verloor, de stad verkende op de fiets.

Zijn grootste persoonlijke klap moet zijn gedwongen ontslag bij de Gazet van Antwerpen geweest zijn. Na tientallen jaren te schrijven over Antwerpse politiek – als politiek redacteur, later als commentator – werd hij opzij geduwd. Hard tegen onzacht mocht hij nadien over buitenlandse politiek schrijven – met erudiete interviews over buitenland in de Frut, jawel! – vervolgens over economie. ‘Daar doe ik het minst kwaad’, stelde hij. Maar hij had het ongeluk te positief te zijn voor het Vlaams Blok en vooral voor Marie-Rose Morel. Hij zou de krant in de hoek van het Vlaams Blok hebben geduwd. Dat was immers de overtuiging van een sp.a-kliek met de toenmalige socialistische oppergod Steve Stevaert aan het hoofd. Die kliek eiste Rogers hoofd. De linkse filosoof en GvA-hoofdredacteur Luc Rademakers (zie ook Mediawatcher p. 14) voerde Rogers vonnis uit in 2008. De rest is geschiedenis. In 2009 deed een verbitterde Roger zijn verhaal in de bundel Media & Journalistiek in Vlaanderen kritisch doorgelicht van o.a. onze medewerker Frank Thevissen.

Verbitterd, maar niet gekraakt. Even was het zoeken naar werk. Zijn pen leende hij terloops als redacteur en corrector. Zo onder meer – belangeloos – voor de eindredactie van Wij betogen!, het vuistdikke boek dat verscheen naar aanleiding van het vijftigjarig bestaan van de Vlaamse Volksbeweging. En met veel plezier maar evenveel frustraties – ‘ze zijn te vriendelijke voor elkaar’ – leidde hij de gesprekken tussen zijn goede vrienden André Gantman en Ludo Abicht over Israël-Palestina. Tweespraak over oorzaken en oplossingen. Op de voorstelling van dat boek, waar Roger ook even het woord nam, heb ik hem voor het eerst met das gezien. Die kon hij na de officiële voorstelling niet gauw genoeg uitspelen. Een man zonder franjes, letterlijk en figuurlijk.

Al gauw na zijn oneervol ontslag – onbegrijpelijk dat Gazet van Antwerpen nu schreef dat Roger de krant ‘verliet, Het Nieuwsblad was correcter door te stellen dat hij de krant ‘moest verlaten’ – werd hij opgepikt door Bart De Wever. Als professioneel tekstschrijver tekende hij voor honderden toespraken, artikels, vrije tribunes van N-VA-mandatarissen.

Dit Portret is een persoonlijker portret dan wat u op deze pagina mag verwachten. De sympathie voor en de vriendschap met Roger waren, zijn, blijven groot. Het respect voor deze gedreven en onafhankelijke journalist – in hart én nieren – waren, zijn, blijven groot. Zijn laatste artikel schreef hij voor Doorbraak: een interview met een goede vriend van hem (André Gantman). U leest het op p. 12.

De hele kernredactie en alle medewerkers van Doorbraak zullen hem ontzettend missen.

<Vindt u dit artikel informatief? Misschien is het dan ook een goed idee om ons te steunen. Klik hier.>