Rudolf Vanmoerkerke en Dietsland

Met Huib Crauwels, mijn confrater bij Trends, zat ik 25 jaar geleden voor een lang en goed gesprek bij Rudolf Vanmoerkerke in zijn kantoor op een industrieterrein tegen Oostende. Het eerste wat opviel was een stevige Bram Bogart, een schilderij volgestouwd met abstracte pasteuze dikke verflagen dat een artistieke interpretatie was van het bedrijfslogo van de Sun-groep. De schepping van Bogart had Dietse tonen. De Nederlands/Belgische Bogart en Vanmoerkerke waren leeftijdsgenoten en vrienden. Het tweede wat opviel was hoe Rudolf na enkele minuten opbiechtte ooit verlekkerd geweest te zijn op Lieve, de tante van mijn Blankenbergse vrouw. Hij kenden mijn band met de familie De Rycker, van oorlogsburgemeester Victor De Rycker (VNV). Lieve was tot op hoge leeftijd een beauty, en belangrijker voor de hartelijke verwijzing, actief met haar zes broers in de Vlaams-nationale jeugdbeweging. Rudolf Vanmoerkerke, een jonge twintiger tijdens de Tweede Wereldoorlog, voelde zich aangetrokken tot de Dietse vleugel van de collaboratiebeweging liet hij horen in de marge van ons zakelijke gesprek. Herman Todts en Frans Van Mechelen waren de grondleggers van het Dietsch Studenten Keurfront (DSK, 1943), dat protesteerde tegen de afstoting van de Dietse gedachte binnen het collaboratiebeleid.

Over zijn commerciële talent staan de Vlaamse kranten vandaag vol. Terecht. Die man kon werken, kon dromen, kon inspireren. Op zijn nachtkastje lag bestendig een notitieblok om zijn invallen bij korte pauzes van waken en piekeren op te schrijven. De harde businessman had een week hart voor de kunsten. Niet als belegging, wel als liefhebber, als estheet. Voor zijn zeer vooruitstrevende huis -met een indrukwekkende verzameling moderne kunst- in de polders van Oudenburg gebouwd werd, kampeerde hij letterlijk dagen en nachten in een caravan op de toekomstige bouwplek om de lichtinval, het landschap, de wolken te leren kennen. Schilder Luc Peire hing perfect op de wanden van de schitterende architectonische creatie.

Rudolf Vanmoerkerke was reisbaas op een ogenblik dat hij met andere jonge Vlaamse reismagnaten van die jaren een grensoverschrijdende toerismegroep had kunnen opbouwen, stijl het Neckermann of het Kuoni van zijn dagen. Die consolidatie is er niet gekomen, want Vlaamse ondernemers zijn familiemensen en waren zeer individualistisch tot de dag van gisteren (Vlerick Business School legde mee de basis voor een geleidelijke en late kentering).

Artistiek leeft Rudolf Vanmoerkerke verder in zijn zoon Marc, zoals pa een gedreven kunstverzamelaar. Zijn collectie zit niet in een poldervilla maar in de (Duitse) hoofdhangar van de eerste luchthaven van Oostende, op de steenweg naar Torhout.

Foto (c) Reporters