Wee de onverlaat die het waagt kritiek uit te brengen op de boerkini, of erger nog, het dragen ervan wil verbieden! In de media regent het dan verontwaardigde reacties van opiniemakers en politici. Die zoomen in op vriendelijk lachende moslima’s in boerkini op het strand of in zee. Wie toch wil deze idyllische tafereeltjes verstoren? Wie toch wil de pret van die dames bederven? Welnu, ze bestaan die pretbedervers. Zo de Franse socialistische premier Manuel Valls, die de boerkini bestempelde als ‘de vertaling van een politiek project, gebaseerd op de onderwerping van de vrouw.’ Of de uit Iran gevluchte Afshin Ellian, professor aan de rechtenfaculteit in Leiden, die in het weekblad Elsevier onomwonden schreef: ‘Boerkini en andere rare attributen zijn de symbolen waarmee de fundamentalisten, de vijfde colonne van jihadisten, intimideren en islamiseren.’ Wat maakt dat Manuel Valls en Afshin Ellian zo anders op de boerkini reageren? 

Onze opiniemakers zijn, ook na wat er recent is gebeurd, nog altijd in de greep van wat men in Frankrijk ‘angélisme’ noemt, het negeren van de werkelijkheid uit politiek ‘idealisme’ en op drift geraakte sentimentaliteit. Dat maakt hen, om G.K. Chesterton te parafraseren, zo breeddenkend dat hun hersenen uit hun hersenpan dreigen te vallen. Bovendien: een realiteit onder ogen zien die ze jarenlang hebben ontkend, gaat hun incasseringsvermogen te boven. Nooit hebben ze het ganse plaatje willen zien, want dat verstoorde hun politiek-correcte comfort. En wat toont dat plaatje? De moslimgemeenschap is in een partijtje armworstelen verwikkeld met de seculiere staat om uit te maken hoever ze de ‘godsdienstvrijheid’ kan oprekken. Moslims wensen begrijpelijkerwijze in een islamitische omgeving te leven. Hun geloof vereist namelijk ook een maatschappelijke en juridische omkadering. Om dat vanuit een islamitisch oogpunt legitieme doel te bereiken, is het noodzakelijk de openbare ruimte te islamiseren. Die islamisering is al een tijd aan de gang. Er is de bouw van imposante moskeeën, de groeiende aanwezigheid in het straatbeeld van hijab, niqab, abaya en nog meer, de eis overal een hoofddoek te dragen, het verzet tegen het boerkaverbod, het leerlingenprotest tegen lesonderwerpen zoals de Holocaust en de evolutieleer, het hardnekkig vasthouden aan onverdoofd slachten, het ijveren voor halalmaaltijden in de kantine en op school, het installeren van gebedsruimten in onderwijsinstellingen. Dat ook de boerkini in dat kader past, is evident.

De islamisering van de openbare ruimte wordt niet enkel in ons land maar in gans West-Europa aangestuurd door de Moslimbroederschap, en verloopt langs wegen van geleidelijkheid. Er bestaat daarvoor een leuke Vlaamse benaming: ‘salamipolitiek’, zijnde een strategie waarbij men een doel niet ineens probeert te bereiken, maar door steeds een stapje verder te gaan. Maar door het gedurig afsnijden van plakjes salami, wordt die natuurlijk almaar korter. Merkwaardig dat onze journalisten en politici dit begrip blijkbaar niet meer kennen.

foto ©reporters