Sam van Rooy: Vrijheid versus Islamisering

Deze week presenteerde Sam van Rooy zijn boek Voor vrijheid dus tegen islamisering. Er werden karrevrachten aan voorbeelden aangehaald van de negatieve gevolgen van islamisering: ‘Nooit zullen wij de wijken terugkrijgen waar de vrolijkheid is weggevaagd – nooit zullen daar nog gerokte jongedames in het nachtleven verdwijnen.’ Ervaringsdeskundigen spraken over complete binnensteden waar andere regels gelden en niet-moslims vogelvrij zijn.

De kern van zijn verhaal was dat op een zeker moment een kwantiteit tot een kwaliteit wordt. Voor de islam wil dit volgens hem zeggen dat er slechts twee opties overblijven: seculiere dictatuur of islamitische theocratie. Dit is waarom landen in het Midden-Oosten zo zijn ingericht. Een ex-moslim Tsjetsjeense Russin was het met hem eens. Ze zei: ‘Vrijheid van godsdienst is de strop waarmee een liberale democratie zichzelf wurgt.’

Haar noodkreet vindt steun in onverwachte hoek. Bij de reacties van een uitmuntend geschreven Doorbraak-artikel wees iemand al op de kernkwaliteit van de islam: dat is namelijk dat de man altijd een seksueel gehoorzame vrouw ter beschikking heeft. Tegen deze basale biologische aandrift zullen cerebrale redevoeringen over emancipatie en erudiete pleidooien voor de Verlichting het nooit winnen.

Laïcité als oplossing?

Professor Paul Cliteur droeg de laïcité aan als oplossing. Wat al direct geen oplossing bleek – want zelfs als men religie weert uit het staatsapparaat, dan blijven demografische islamwijken een heikel punt. De politiek is de neerwaartse stroom van de cultuur, en bij iedere cultuur staat de demografische ontwikkeling aan de bron. Gegeven genoeg aanwas, zal deze groep uiteindelijk voldoende groot zijn om de laïcité alsnog af te schaffen en een theocratie te vestigen. Laïcité bestond namelijk ook in Turkije: dit concept biedt hooguit een generatie uitstel.

Cliteur sloot af met de opmerking dat hij hoopt dat moslims hun religie op hun moraal zullen gaan baseren, en niet hun moraliteit blijven baseren op hun religie. Maar de Tsjetjeense verwierp die opmerking als naief: ‘In ieder mens zit iets goeds, maar als je die goedheid verder wil brengen dan de islam het toestaat, dan stopt het bij moslims.’

Wim van Rooy zei dat mensen vaak beweren dat hij de passages die naar westerse maatstaven wreed zijn, ‘anders zou moeten lezen’. Waarop hij zei: ‘Deze teksten zijn bedoeld als heilige regels om in de praktijk na te leven. Hoe moet ik dat anders interpreteren, hak die hand af bij diefstal? Hak die hand een beetje af, of zo?’ Sam van Rooy vulde aan dat zijn boek juist veel aandacht geeft aan de verklaringen van ex-moslims, die zijn relaas ondersteunen. Een Vlaamse krant had het boek besproken maar al die verhalen waren genegeerd.

Men aanhoort dit alles en denkt bij zichzelf: zet nu eens de vervolgstap. Dat islamisering een groeiend probleem is, is bekend. Er zijn politici die het benoemen maar de elite wil dit niet als probleem zien – de meerderheid van de bevolking blijft meedoen met het demoniseren van politici die over islamisering een realistisch geluid laten horen.

De bouw van een Nieuwe Zuil

Wie deze conclusies volgt, die weet: de instituties heb je tegen je, en de meerderheid krijg je niet mee. Dus moet je je richten op de emancipatie van jezelf, als groep. Vorm je eigen zuil, maak jezelf sterker en versterk elkaar. Verspil je energie minder aan de islam en richt de aandacht op jezelf. Eendracht maakt macht – realisten zullen moeten erkennen dat de staat voor hen verloren is: zij zullen noodgedwongen een staat gaan vormen binnen de staat.

Het is dus niet zo dat er niets aan de analyse van van Rooy en co zou kloppen. Het probleem is dat een groot bevolkingsdeel deze analyse niet tot zich wil laten doordringen, wat men ook doet.

Dit raakt aan een onderliggend motief: een reden die men heeft om ongevoelig te blijven voor dit realisme. Velen romantiseren namelijk de terugval tot een primitievere toestand van samenleven. Want die zou ‘puurder’ en minder kapitalistisch zijn – mensen zouden dichterbij de natuur, bij hun emoties staan. Cultuurmarxistische verlangens en denkbeelden worden geprojecteerd op ‘de Ander’ en zijn geloof. Zolang die ander maar ‘exotisch’ c.q. niet-Westers is.

Zo leidt de situatie die Sam van Rooy in zijn boek zeer helder beschrijft, via cultuurclashes en burgertwisten tot de apocalyptische scenario’s waarop wij via films als Mad Max en tv-series als The Walking Dead al zijn voorbereid. De pijnlijke vraag is echter of dit ondergangsscenario voor velen niet een verbetering is.

Meisje versieren als voorbeeld

Om dit met een slotvoorbeeld inzichtelijk te maken: hoe versiert men vandaag een meisje? Door vele complexe sociale manoeuvres te verrichten die de statusverschillen laten zien in een laat-decadente bureaucratisch-hedonistisch maatschappijtype. Voor velen is hier geen touw meer aan vast te knopen. Hoe versiert men een meisje tijdens een apocalyps? Door goed te kunnen vechten, jagen, en hutten te kunnen bouwen.

Velen zullen kiezen voor optie twee, want deze optie is overzichtelijker. Deze redenering onderstreept de aantrekkingskracht van Islamitische Staat, die we kunnen aanmerken als een theocratische variant op Mad Max. En dus zullen velen stiekem – of minder stiekem – blijven hopen op de instorting van dit decadente cultuurbolwerk, waar zelfs de laatste overlevingsimpulsen worden afgekneld. Weldenkende mensen willen niet meer participeren in dit systeem, en voelen de noodzaak tot een eigen systeem dat wél weerbaar is.