Sam van Rooy: ‘We zijn al hele wijken kwijt aan islamisering’

Een nieuwe bijdrage tot het islamdebat is het kersverse boek van Sam van Rooy: Voor vrijheid, dus tegen islamisering (Doorbraak). Met een duizendtal verwijzingen is het, op zijn minst, onmiskenbaar rijk aan harde cijfers en feiten, en treffende citaten. De titel laat vermoeden dat er zoiets bestaat als islamisering, en dat die strijdig is met de vrijheid. Maar wat is dat juist, die islamisering? We gingen het hem vragen.

Sam Van Rooy: ‘De omslagfoto van de Spelen in Rio zegt het eigenlijk helemaal. De twee zijn in competitie, ze pogen tegen elkaar te scoren. Het verschil is dat de vrouw in bikini gewoon het reglement volgt, terwijl de van top tot teen bedekte en gesluierde vrouw geniet van een uitzondering, afgedwongen in het kader van de islamisering. Ze propageert een totalitair, vrouwenonderdrukkend symbool van de islam waar al eeuwenlang tot op vandaag talloze miljoenen meisjes en vrouwen dagelijks mentaal en/of fysiek onder lijden. De Iraanse schrijfster Chahdortt Djavann, die ik in mijn boek uitgebreid citeer, noemt de islamitische sluier “de Jodenster van de moslimvrouw, zichtbaar teken van haar status als Untermensch”.Meisjes en vrouwen die er werkelijk zelf voor kiezen lijden aan het stockholmsyndroom en steken hun middelvinger op naar onze vrije samenleving én naar alle meisjes en vrouwen die dagelijks onderdrukt worden door middel van de islamitische sluier, van welk allooi ook.’

Ook aan de keuze van de foto zit blijkbaar een islamiseringskantje?

‘Ja, we hadden eerst een Belga-foto willen kopen van zwaar gesluierde moslima’s die destijds voor de sluier betoogden, tegen directrice Karin Heremans’ besluit om de sluierdracht in het Antwerpse atheneum te verbieden. Eerst was er geen probleem, maar dan begon Belga redenen te geven om ons de foto niet te verkopen, zoals dat de meisjes op de foto misschien niet levenslang vereenzelvigd willen worden met hun jeugdig standpunt van toen. En dat de foto misschien voor een islamkritisch boek zou kunnen worden gebruikt. Hetzelfde zou nooit zijn gebeurd als ik een boek over bijvoorbeeld het katholicisme had willen publiceren en we eenzelfde soort foto hadden willen kopen waarop enkele katholieken staan te demonstreren tegen abortus; of een Israëlkritisch of zionismekritisch boek met een coverfoto van demonstrerende ultraorthodoxe zionistische Joden.Dan zou die teergevoelige overweging niet gegolden hebben.’

De foto die je nu gebruikt, doet denken aan die cartoon van een Tunesisch strand waar een Tunesische helemaal bedekt is behalve de ogen, terwijl een Franse toeriste alleen met een zonnebril haar ogen bedekt, en allebei denken ze hetzelfde over de andere: wat is een vrouw die zich zó voor de mannen moet uitdossen, toch beklagenswaardig.

‘In elke samenleving zijn er bepaalde normen. Zo ga ik tegen mijn gewoonten in een das aandoen voor de boekvoorstelling. Maar er is toch een enorm kwalitatief verschil tussen het overal gebruikelijke conformisme en de sterke dwang gekoppeld aan intimidatie en bedreigingen in de moslimwereld en binnen moslimgemeenschappen. Ik zie vandaag hoe meisjes van jongsaf ingepeperd krijgen wat een vreselijke gevolgen het ongesluierd-zijn heeft, compleet tegen de vrije, westerse tijdgeest in.’

Politieke besluiten

We weten stilaan wat het probleem is met de islam, het proces is gemaakt. Het enige wat nu nog te doen is, is daar politieke besluiten aan verbinden.

‘Ik wou het inderdaad niet meer over de islamitische leer hebben, wel over het nu aan gang zijnde islamiseringsproces en wat we daartegen moeten doen. We moeten de islam beschouwen en behandelen als een ongewenst totalitair systeem zoals nationaalsocialisme en communisme. Dat betekent dat de islam geen vrijheid van godsdienst meer wordt gegund. De beroepsmoslims, salafisten en dergelijke, zijn misschien een minderheid, maar dat de gematigden de meerderheid zijn klopt niet. Moslims die bijvoorbeeld zeggen de Koran boven onze wetten te stellen, een meerderheid in België en in West-Europa, zijn niet gematigd, maar vormen een potentieel islamiseringsprobleem. Bovendien: als het erop aankomt zullen de talloze halfzachte meelopers het verschil niet maken.’

‘In mijn boek heb ik zoveel mogelijk een platform willen bieden aan ervaringsdeskundigen, met name ex-moslims. Er zijn er meer en meer die zich outen op sociale media. Ik geef ze een podium en bejubel hun moed en hun juiste analyse. Vaak gaan ze echter niet “tot het gaatje”. Een Ali Rizvi bijvoorbeeld, Pakistaans-Canadees arts en islamcriticus, is niet voor een immigratiestop vanuit moslimlanden: hij gunt anderen wat hijzelf ook gekregen heeft, namelijk een alternatief voor de geïslamiseerde samenleving waaraan hij ontsnapt is. Maar onze grenzen sluiten is noodzakelijk, ook juist om de (potentiële) ex-moslims vrijheid en veiligheid te garanderen.’

Je citeert in je boek enorm veel mensen met wortels in het Midden-Oosten

‘Islamkritische ex-moslims verdienen vooral lof en dat geldt ook voor moedige islamhervormers. Althans voor zover ze het echt menen, want er zijn ook heel wat charlatans die aan “taqiyya” doen en ons misleiden. Ze richten zich bijvoorbeeld tegen het “islamisme” maar sparen de islam. Ook Darya Safai doet dat al te vaak, tegenwoordig in éénklank met Bart De Wever en Theo Francken. Er is echter maar één islam, zonder een hervormde nevenversie. Het zogenaamde salafisme is de zuivere islam, de islam is in de kern politiek. “Politieke islam” is een pleonasme. Ik denk ook dat die compromis-oplossingen, zoals Ayaan Hirsi Ali’s onderscheid tussen een goede Mekkaanse en een slechte Medinese islam, niet kunnen werken. Ik begrijp echter wel dat zij niet alle bruggen met een goedwillend deel van de moslimgemeenschap wil opblazen. In ieder geval: ook oprechte islamhervormers nemen grote risico’s en geven blijk van veel moed. Dat waardeer ik, maar ik denk dat ze een hopeloze strijd voeren. Zoals de Marokkaans-Nederlandse taalvirtuoos Hafid Bouazza zegt hebben we geen gematigde moslims nodig, maar afvallige moslims.’

Zoals jouw partij sinds lang, pleit jij voor gesloten grenzen. Geldt dat voor alle groepen vreemdelingen?

‘Andere migraties stellen andere problemen. Als de bevolkingsexplosie in Afrika tot massale inwijking leidt van niet-islamitische Afrikanen, dan gaan de nieuwkomers aparte gemeenschappen vormen, eilandjes in onze samenleving die de normale assimilatie verhinderen. Maar in zulke gemeenschappen ontstaat niet de veroverings- en onderwerpingsdynamiek die typisch is voor de islam. De Koran zegt dat “haat en vijandschap tussen ons zullen heersen tot gij gelooft in Allah alleen”.

Een redelijk beleid tegenover niet-islamitische immigratie werd door Charles De Gaulle verwoord: “Het is heel goed dat er gele, zwarte en bruine Fransen zijn. Ze laten zien dat Frankrijk openstaat voor alle rassen en een universele roeping heeft. Maar wel op voorwaarde dat ze een kleine minderheid blijven. Anders zou Frankrijk niet langer Frankrijk zijn. Wij zijn tenslotte vóór alles een blank Europees volk, met een Griekse en Latijnse cultuur en christelijke religie. (…) Probeer eens olie en azijn te vermengen en schud de fles. Na een tijdje zullen ze weer van elkaar scheiden.” Dat was een tegengif tegen het maakbaarheidsutopisme dat pretendeert eender welke massa te kunnen kneden. Een realistische assimilatie werkt alleen met zeer beperkte aantallen die voortdurend aan een inheemse omgeving blootgesteld zijn.’

En moslimmigratie?

‘Tegenover moslims moeten we minder compromisbereid zijn, en de grenzen volledig sluiten. We moeten het voorzorgsprincipe hanteren: het zou kunnen dat de islam ooit zijn tanden verliest en zelfs verdwijnt, maar het zou ook zeer wel kunnen van niet. En dat risico wil ik met onze samenleving niet nemen. Want de islamisering heeft al veel te veel mentale en fysieke slachtoffers gevergd: van de leraar die met angst voor de klas staat, over de jonge kinderen die door de imam angst worden aangejaagd, tot de mensen die voor hun leven zijn verminkt. Hamed Abdel-Samad spreekt van een “doodsstrijd”: de islam radicaliseert omdat hij probeert te overleven in een snel moderniserende wereld. Ik wil het graag geloven, maar hoe lang duurt dat dan nog, en vooral: moet die dooddstrijd hiér, op ons grondgebied uitgevochten worden? Ik dacht het niet.’

Europese islam

Komt er dan geen Europese islam?

‘Een “Europese islam” is net zo’n onzin als een eurocommunisme. Bovendien, zoals de Britse journalist en auteur Douglas Murray zegt: je kan hopen op een Europese islam of een diepgaande, breed gedragen secularisering binnen de moslimgemeenschappen, en misschien is het over 50 jaar wel zover. Maar hoeveel ellende (genre de Luikse aanslag) moeten we dan eerst nog verduren? Hoeveel slachtoffers moeten we eerst nog slikken en hoeveel geïslamiseerde wijken zullen we eerst nog verliezen? Een beperkte, geselecteerde inwijking vanuit het Midden-Oosten kunnen we toelaten, bijvoorbeeld een groep Syrische christenen, strikt gecontroleerd. Voor moslims echter moeten onze grenzen zeker dicht, want er zitten veel te veel sharia-adepten en potentiële fundamentalisten en jihadisten bij.’

‘Binnen de grote aantallen moslims die nog altijd elke maand ons land binnenstromen, zitten significante groepen vrouwenonderdrukkers, homohaters, christenhaters, Jodenhaters en ongelovigenhaters. Talloze moslims die België binnenkomen hebben lak aan de vrijheid van meningsuiting, de vrijheid van religie, het recht op afvalligheid en de scheiding tussen Kerk en Staat. Sinds Theo Francken staatssecretaris is, zijn er ongeveer 90.000 nieuwe moslims binnengekomen in België, dat is een stad ter grootte van Mechelen. Ongeveer de helft daarvan is fundamentalistisch. Deze regering creëert vandaag dus de Molenbeken van morgen. Een Muslim ban is jammer voor de mensen uit moslimlanden die het wel goed menen, maar het voortbestaan van onze vrije samenleving en het voorkomen van slachtoffers is natuurlijk veel belangrijker – en praktisch gezien is het ook onmogelijk om voldoende het onderscheid maken.’

Recente verkiezingsuitslagen suggereren dat er echt iets aan het veranderen is. Zelfs Angela Merkel is zich weer wat gaan inhouden.

‘Ik zie daar wel een verschil tussen Oost- en West-Europa. Voor het Oosten ben ik relatief optimistisch: ze zijn nog meer zichzelf door minder influx en minder diversiteitspropaganda, en ze zijn door hun recente geschiedenis strijdbaarder tegen het totalitarisme. Door een lagere welstand zijn ze echter wel gevoelig voor EU-manna, we weten niet hoelang ze aan die financiële druk en chantage kunnen weerstaan. Oostenrijk en Italië bieden hoop, maar eerst zien dan geloven. Mijn partij en ook die van Geert Wilders zijn wat teruggevallen, en het Alternative für Deutschland heeft wel gewonnen maar is niet in een positie om beleid te maken, dus voor machtspolitici hebben ze gewoon verloren. Wel ben ik ervan overtuigd dat we aan het terugkomen zijn.

Hoe komt dat het zo traag gaat?

‘De kern van het probleem is ons eigen denken. Japan denkt er niet aan de sluizen open te zetten, en het raakt daar vlot mee weg, het wordt niet gechanteerd tot een roekeloos massa-immigratiebeleid. Ook Rusland meent het met zijn soevereiniteit. Maar hier zit men met een ziekelijk en verlammend schuldbesef over de kolonisatie en WO2. Alleen in het Westen hebben we die oikofobie of zelfhaat. Overal waar ik op scholen kom om voor leerlingen te debatteren of te spreken, merk ik hoe ze geïndoctrineerd zijn met zelfhaat. Er is totaal geen trots op de eigen beschaving, want ook uit de mainstream media zullen ze dat niet kunnen halen. Ook islamofilie tiert er welig, de islamisering van het denken is volop aan de gang.’

Vrijheid

Jij bent een vooraanstaand deelnemer aan het islamdebat. Maar je citeert Ebru Umar als zou het welbeschouwd heel bizar zijn dat wij überhaupt een islamdebat voeren.

‘Het is inderdaad toch vreemd dat wij ons voortdurend met de islam moeten bezighouden. Ik denk er bij wijze van spreken dag en nacht aan, in die zin ben ik zelf volop geïslamiseerd. Met die agendabepaling doen moslims ook aan islamisering, want in een echt debat zijn ze niet geïnteresseerd. De Egyptisch-Nederlandse schrijfster Nahed Selim heeft het over de islamisering van ons denken. Zoals Hafid Bouazza zo briljant neerschreef: “Moslims zijn niet creatief, maar wel goed in het overnemen van termen en trucjes. Zolang ze hun beschimmelde religie maar in leven kunnen houden (al was het maar met een gesubsidieerde fietspomp). Westerlingen helpen wel een handje. Toen ze eenmaal het woord ‘debat’ leerden kennen, werd hun bekeringsdrang gebracht onder de term ‘debat’. In een onvergetelijke zin schreef Bas Heijne hierover dat moslims met iedereen in debat wilden, behalve met zichzelf. Voor “debat” kan men ook “discussie” invullen.” In mijn boek citeer ik mijn Iraanse vriendin die zegt dat de toenemende import en invloed van de islam een vergif is waar, “terwijl de beroepsmoslims tevreden toekijken, jullie westerlingen elkaar de kop nog voor zullen inslaan”.’

Het tegendeel van islamisering is voor u de vrijheid?

‘In de titel van mijn boek wilde ik absoluut de term “vrijheid”. Ik ben niet tegen islamisering uit moslimhaat, integendeel. Ik strijd in naam van een positieve waarde: de vrijheid. Zoals Wilders het ooit zo prachtig heeft opgeschreven: “De islam ontneemt moslims hun vrijheid. Dat is jammer, want vrije mensen zijn in staat tot grote dingen, zoals de geschiedenis heeft geleerd. De Arabische, Turkse, Iraanse, Indiase en Indonesische volkeren hebben een enorm potentieel. Als ze niet de gevangenen van de islam zouden zijn, als ze zich konden bevrijden van het juk van de islam, als ze Mohammed niet meer tot rolmodel zouden nemen en zich zouden ontdoen van de duivelse Koran, dan zouden ze in staat zijn tot grote dingen, niet alleen ten bate van zichzelf, maar van de hele wereld.” Wanneer ik het op die manier uitleg, zijn er soms moslimleerlingen in mijn publiek die het beginnen te begrijpen. Maar velen willen helaas niet zien dat ik ook strijd voor de vrijheid van de moslims zelf en vooral ook van potentiële afvalligen en moslimdissidenten. Die laatsten zijn zelfs in het zogenaamde vrije Westen vandaag niet meer vrij en veilig. Zo ver is de islamisering al gekomen.’

Getto’s

Wat zijn de implicaties van de demografische ontwikkeling?

‘De moslimgemeenschap is goed voor bijna 8% in België, maar lokaal is het natuurlijk véél meer en dat is problematisch. Socioloog Jan Hertogen zegt dat de toekomstige concentratie in de steden minder dramatisch zal zijn dan verwacht, niet omdat de aangroei zal verminderen, maar omdat moslims zich over de rest van het land zullen verspreiden, de inheemse stadsvlucht achterna. België is er wel nog iets minder slecht aan toe dan Frankrijk en Engeland: daar zijn nog veel grotere geïslamiseerde buitenwijken waar nauwelijks nog een autochtoon komt en waar geen vrouw meer te zien is, laat staan kortgerokt. Joden en homoseksuelen komen daar al lang niet meer of ze passen er hun kledij en gedrag aan. Men waant zich daar eerder in Pakistan, Somalië, Marokko of Turkije dan in een vrije, westerse samenleving. In belangrijke mate heersen daar al bepaalde sharia-principes en islamitische mores, maar de Loobuycks en de De Ceulaers van deze wereld willen dat niet zien of relativeren het. Ik denk echter dat we die geïslamiseerde wijken en zones voor altijd kwijt zijn.’ 

In Denemarken komt er nu een ‘anti-gettobeleid’.

‘Klopt. Zo wil de Deense regering eenzelfde misdaad die wordt gepleegd in moslimgetto’s dubbel zo zwaar bestraffen als erbuiten. Bij wijze van minste kwaad zetten de Denen op die manier wel een beginsel van de rechtsstaat op het spel. Het is toch onvoorstelbaar dat het al zover gekomen is? We kunnen onze rechtsstaat nog slechts redden door hem plaatselijk op te heffen. Aan demonstrerende tegenstanders die de slagzin “gelijke wetten voor iedereen” hanteerden, zei de Deense minister van Integratie Inge Stojberg hoofdschuddend: “Ze staan hier te demonstreren voor gelijke wetten, terwijl hier de shariawet geldt.” Nogmaals: zo ver is de islamisering al gekomen.’

‘Het wordt hier dus steeds meer kiezen tussen de pest en de cholera, net zoals in het Midden-Oosten: ofwel een min of meer seculiere dictatuur die de islam beteugelt, zoals Syrië, ofwel een sjari’a-staat zoals Saoedi-Arabië en Iran – of een mengvorm. Maar zo’n Assad-dictatuur als laatste redmiddel tegen een kalifaat wil ik niet. Zie hoe de N-VA nu de vrijheid van meningsuiting (voor jihad-verheerlijking) en van vereniging (voor de partij ISLAM) wil uithollen. Dit is een hellend vlak: als we dat soort despotisme toelaten, zijn we zelf het volgende doelwit. Of directrice Karin Heremans, die als als liberaal fel tegen het hoofddoekverbod was, maar uiteindelijk genoopt was om dat als minste kwaad door te voeren: er was geen andere uitweg meer, want de meisjes die in haar school géén hoofddoek wilden dragen, hadden die vrijheid niet meer. Dát is islamisering.’

In Luik bekende een inheemse bekeerling zich uitdrukkelijk tot de islam, zodat de gebruikelijke bedrogpiste van een ‘racistisch’ motief uitgesloten was. Was dat, bij alle tragiek, tenminste pedagogisch nuttig?

‘De islam is geen ras, er bestaan moslims met zowat alle huidskleuren. Radicalisering is islamisering. Om één geïslamiseerde of islamiserende moslim op te volgen, zijn er meerdere gespecialiseerde mensen nodig, dat is onbegonnen werk. De jihad-aanslag in Luik illustreert hoe onze overheden slaapwandelen en dweilen met de kraan open. Ze hebben al veel bloed aan de handen. Nu, hoe dan ook zijn islamitische aanslagen zoals deze, hoe verschrikkelijk ook, ons grootste probleem niet; wel de geleidelijke islamisering via demografische, culturele, academische, economische, juridische en politieke weg. Islamofielen en naïevelingen in onze overheden faciliteren nu in feite de islamisering om de djihadisten eronder te houden. Uiteindelijk gaat er altijd maar meer belastinggeld naar meer islam. Je moet niet eens naar de sjari’a-rechtbanken in het Verenigd Koninkrijk: zie bij ons maar hoe zowel de Vlaamse als de Belgische regering de islam blijft importeren, faciliteren én subsidiëren.’

Voor vrijheid dus tegen islamisering is een uitgave van Doorbraak kunt u in onze webwinkel bestellen en kunt u (na 12 juni) ook in de boekhandel vinden.