Sihamegate, of de fabel van de spin en de vliegjes

#Sihamegate is nu al zo’n drie maand aan de gang. Het begon met vermoedens van boekhoudkundige malversaties binnen haar organisatie Let’s Go Urban, waarbij ook dra bleek hoe Open Vld iets te gul was geweest met het sponsoren van haar persoonlijke verkiezingscampagne. Daarna vielen de lijken snel uit de kast: keukens die op de verkeerde plaats bleken terecht gekomen, bewijzen van fraude, vervalste facturen en persoonlijke verrijking met subsidiegeld, een surrealistische doortocht van socialist Johan Vande Lanotte die als raadsman opdook en tot op vandaag volhoudt dat het om bagatellen gaat, terwijl audits en aangestelde bewindvoerders een ander verhaal vertellen: mevrouw El Kaouakibi moet zowat een miljoen euro aan subsidies en sponsorgeld achterover gedrukt hebben.

Ook het nieuwe ’tegenrapport’ van Vande Lanotte laat meer vragen dan dat het antwoorden geeft, waarbij opvalt dat de VRT veel minder kritisch in deze is dan VTM. Vande Lanotte lijkt vooral ruis te willen veroorzaken, een mistgordijn spuiten rond cijfers. Opletten dus dat de vis niet verdronken wordt in advocatendebatten of, wie weet, straks procedurekwesties. Te meer omdat de verdediging van El Kaouakibi nu al gewaagt van een trial by media en een afrekening omdat ze vrouw en allochtoon zou zijn. Zelfs Dyab Abou Jahjah viel bijna van zijn praatstoel bij zoveel onzin. Laten we ondertussen toch maar de clou van dit verhaal niet uit het oog verliezen.

Begin februari wijdde ik al een column aan de zaak, en opperde dat je een tango met twee danst. Heel de politieke klasse én een rist zakenlui, geilend op haar status van allochtoon rolmodel, liepen als hondjes achter El Kaouakibi aan, waarbij een kritische blik op de boekhouding bijna als een uiting van racisme kon geïnterpreteerd worden. Ik citeer mezelf even: ‘Het is een langlopend verhaal van té veel goodwill en te weinig eis tot transparantie, in de eerste plaats, ik herhaal het, omdat El Kaouakibi als uithangbord van de multicultuur een vorm van onschendbaarheid genoot. Mensen zwegen, ook wie meer wist, uit schaamte en schrik om politiek aan de ‘foute’ kant terecht te komen.’

We zijn drie maanden verder, ondertussen heeft elke hond met een bril op rotte eieren naar de schandpaal kunnen gooien, en hebben ook de mainstream media, die haar eerst vertroetelden met interviews en heiligverklaringen, hun kar gedraaid. Politiek is het nu kwestie van de schade te beperken. Na de Vlaamse liberalen komt ook N-VA in het vizier, die in Antwerpen de lakens en de subsidies uitdeelt. Hebben ze niet goed opgelet, zich laten meedrijven in de flow van de superdiverse, multiculturele halfgodin?

Je hebt me 1000x bedrogen

De woorden van burgemeester en N-VA-voorzitter Bart De Wever worden dan hun gewicht in goud waard. Hij erkent weliswaar de ‘collectieve verantwoordelijkheid’ van het Schepencollege, maar voelt zich toch vooral opgelicht. Bedrogen, in ’t zak gezet zoals ze in Antwerpen zeggen. In de zaak Kucam (een geval van fraude met humanitaire visa onder de supervisie van Theo Francken) deed De Wever een gelijkaardige uitspraak ter ontlasting: ‘We zijn opgelicht. En nog wel door onze eigen mensen.’

Dat is een rare uitspraak uit de mond van een slim man. Wanneer een oud vrouwtje een valse controleur van de elektriciteitsmaatschappij binnenlaat die met haar schamele centen gaat lopen, dan wordt ze opgelicht, dat is zonneklaar. Een vrijgezel die via internet een vrouw leert kennen die hij nooit gezien heeft maar zich toch een paar duizend euro laat aftroggelen: dat ligt al wat ingewikkelder. We hebben compassie, maar tegelijk mompelt iedereen achter zijn rug: ‘hoe kan men zo stom zijn?’ Ach ja, liefde is blind. Wat echter te zeggen van een hele bus uitgekookte politici en clevere zakenlui die toegeven dat ze collectief allemaal opgelicht zijn? Daarvan denkt de m/v in de straat: jammer van ons belastinggeld, maar ze verdienen niet beter.

De uitspraak van schepen Koen Kennis (N-VA), wiens ontslag door de oppositie wordt geëist, klinkt al evenzeer als ‘Wir haben es nicht gewusst’: ‘Bij oplichterij moet men eerst kijken naar de oplichter’. Ik ben daar nog zo zeker niet van. Dat kan wel gelden voor dat oud madammeke, maar als een schepen van de grootste Vlaamse stad de bedrogen maagd speelt, is er something rotten in the state of Antwerp. Een beleidsmaker die zich ‘opgelicht’ voelt door subsidiezwendel, hult zich in een misplaatste slachtofferrol.

Anders gezegd: domheid moet zichzelf bestraffen, dat is in de natuur niet anders. Een oplichter kan alleen oplichten als iemand zich laat oplichten en dat is niet echt een bewijs van een hoog IQ. Spreekt men in het meervoud, dan heeft die uitspraak nog een aparte dimensie: een hele soort of populatie die evolutionair niet deugt. Of waarom ook de uitdrukking ‘de spin in het web’ niet de hele waarheid zegt. Je moet ook stom genoeg zijn om erin te vliegen.

De gelegenheid maakt de dief

Mijn heimelijke bewondering voor de Marokkaans-Lesbische krullenbol groeit met de dag, net omdat ze in al haar doortraptheid een compleet politiek establishment te kakken zet. Heel het conglomeraat van bestuurders die zich in een schepen- of ministerstiel hijsen omdat het stemmentrekkers zijn, politici die voor marketeer spelen, partijen die dankzij de dotaties op een berg geld zitten waardoor ze speciale beleggingsadviseurs in dienst hebben, en dan niet te vergeten de politiek correcte verblinding… ze zijn dankzij de door iedereen verguisde Sihame El Kaouakibi van hun voetstuk getuimeld.

Misschien is het dus ook wel nuttig dat er oplichters en misbruikers van het systeem bestaan, zodat slechte bestuurders door de mand vallen. Ze zijn de opruimers, de aaseters van het systeem. Dat geldt op alle niveaus van laag tot hoog: de gelegenheid maakt de dief. Werden Ursula en haar superbureaucratie ‘bedrogen’ door bepaalde vaccinleveranciers omdat ze niet leverden? Neen, ze heeft gewoon slecht onderhandeld en verdient de laan uitgestuurd te worden.

Het doet me denken aan een andere zwendelaar waar ik veel sympathie voor heb, Han van Meegeren, de man die legendarisch werd omdat hij zo goed een valse Vermeer kon schilderen dat gereputeerde musea het als authentiek erkenden en er een fortuin voor betaalden. Hij bleef ermee doorgaan, heel de jaren ’30 en ’40 van vorige eeuw, tot hij zijn handel bekende om aan de doodstraf wegens collaboratie te ontsnappen (de nazi’s bleken nogal wat Vermeer’sen van zijn hand in hun collecties te hebben).

Han van Meegeren is de geschiedenis in gegaan als een vervalser, maar ook als iemand die ontmaskerde, een ballon doorprikte. De complete kunstmarkt en alle kenners voor schut zetten: il faut le faire. Een pijnlijke farce is het. Idem dito met bestuurders, experten en topambtenaren: heb er vooral geen compassie mee. El Kaouakibi liep uiteindelijk tegen de lamp, en dat is goed, maar dat politici zich als gedupeerden gedragen is er voor mij iets te veel aan. De belastingbetaler is de gedupeerde, niet alleen vanwege de fout geparkeerde keukens en het prijskaartje, maar vooral door de domheid van diegenen die het lieten gebeuren. En ja, heel eerlijk, is er ook de domheid van diegenen die stemden voor deze dronken kapiteins. De Lof der Zotheid heruitgegeven.

Meteen is mijn laudatio voor de Prijs van de Vrijheid, die Sihame El Kaouakibi volgend jaar zal krijgen, zo goed als af. Hier geen spoor van racisme zoals u ziet, pure verdienste en gezonde zin voor eigenbelang is het enige wat telt. Ook de laureaten voor de Prijs van de Domheid zijn nu al bekend. Het zijn er een pak.