‘A horse, a horse, my kingdom for a horse’. De laatste claus van King Richard III in het gelijknamige toneelstuk van Willem Shakespeare is toepasbaar op het gedrag van politica Sihame el Kaouakibi. Vervang ‘horse’ door ‘stoel’ en een hemel vol wijsheid is uw deel.

Geen dag of een nieuw stinkend feit uit haar strapatsen rolt uit de mond of de pen van een journalist. De rechter – jager op hazen en hoeren, zoals Hugo Claus ooit dichtte – moet beslissen of mevrouw El Kaouakibi al dan niet een dief is geweest. Het aantal misdaden is echter zo groot dat zelfs een burger met een getuigschrift van basisonderwijs nu al kan stellen dat er something is rotten in the state of Let’s Go Urban. Haar groot aantal euveldaden beschadigt geen klein beetje de huid van N-VA en de schade zal de komende dagen, weken, maanden nog groter worden.

Tussen wal en schip

Burgemeester Bart De Wever bekende dat zelf al. Terloops, aan het eind van een opmerking. Hij ging snel over naar een nieuw punt van discussie zodat de bekentenis tussen wal en schip viel. Ik citeer: ‘Ons vertrouwen is misbruikt en er zijn gaten in ons systeem gevonden.’ Opgelet want nu komt de bekentenis. ‘Ik vrees ook dat we het laatste nog niet hebben gezien.’ Waarmee hij wou zeggen dat N-VA verder veel vertrouwen zal verliezen. Wat dramatisch is, want nu al hebben een flink aantal N-VA-kiezers het lekkend schip verlaten.

Ook El Kaouakibi voelt de grond onder haar voeten wegglijden en probeert te redden wat te redden valt. Nu, veel is dat niet. Dat weet zij zelf ook wel. Daarom is ze uit Open Vld gestapt, kort voor zij aan de deur zou worden gezet. Daar maalt zij niet om. Een partij is een partij, het hart en de ziel ervan zijn onbelangrijk voor haar. Met haar vlucht vooruit wil ze haar stoel in het Vlaams parlement redden. Die heeft ze verworven met de hulp van een massa mensen, en die wil ze niet in de steek laten, heeft ze gezegd.
Bovenop haar financiële wandaden is dit nog eens een moreel misdrijf. Want wat zij beoogt met het zelfstandig zetelen in het Vlaams parlement, is het veiligstellen van een basisinkomen.

Decor en kostumering

Deze zet toont aan dat El Kaouakibi iemand is met een weggedrukt geweten, waardoor alle poriën openstaan om zich te focussen op de eigen welvaart. Al het andere wat zij heeft gepresteerd was decor en kostumering om in de belangstelling te staan, wat automatisch leidt tot een hogere quotering in politieke kringen. Het zou mij niet verbazen, mocht zij een ministerpost in gedachten hebben gehad. Zij heeft misbruik gemaakt van de problemen van jonge mensen en immigranten. Nu dat niet meer kan, de verbanning naderbij komt, klampt zij zich vast aan haar politieke pluche.
Iedereen die enigszins vertrouwd is met het politieke circusprogramma weet dat zelfstandige herders slechts op lepe wijze hun mond roeren, in een poging weggepromoveerd te worden naar een post met goudbehang en de geur van geld.

Maar ook de politieke partijen, Open VLD en N-VA op kop, zijn er verantwoordelijk voor dat El Kaouakibi haar stoel niet wil afstaan. Ze werd met pomp and circumstance binnengehaald en omhelsd, omdat zij mooi en jong is en van Marokkaanse origine. Sinds partijen geen uitgesproken ideologie meer hebben zijn dat momenteel drie sleutelelementen om een niet onopvallende plek te veroveren in de achtste ruimte van de partijtempel waar hogepriesters mogen komen. En dat er nauwelijks tot geen controle was over het geldverkeer binnen haar vele stichtingen, komt doordat politici als de dood zo bang zijn het etiket van racist opgespeld te krijgen. Die angst heeft El Kaouakibi flink uitgebuit.

Vegetarisch bestaan

Al eerder schreef ik dat er te veel partijen zijn voor een goed werkende democratie. Maar goed, ze zijn er nu eenmaal en het parlementaire stelsel zorgt ervoor dat de stoelen voorbehouden blijven aan prominente partijleden. Daar moet de burger, vooral wie politieke ambitie heeft, zich bij neerleggen. Alle macht aan de partijen, zo is het nu eenmaal. Wie als zelfstandige in het parlement zetelt, heeft geen invloed, geen macht om wat dan ook te veranderen. Geen wet die zijn naam krijgt. Hij/zij is veroordeeld tot een vegetarisch bestaan. Ziet alleen nog kans op te vallen als hij in aanwezigheid van de koning ‘Vive la republique!’ roept of op het spreekgestoelte niet zijn grote mond roert maar zijn blote kont toont.
El Kaouakibi weet dat ook, want dom is zij niet. Precies omdat zij niet dom is, is het dubbel schandelijk dat zij haar stoel niet wil afstaan.

De mogelijkheid om als zelfstandige in het parlement te zetelen, is een handicap in het wettenpakket van het parlementaire stelsel. Alleen met aangepaste wetten kan dat verholpen worden. Tenzij er een revolutie uitbreekt, met als resultaat een hervorming van het parlement. Waarin geen partijen meer de macht uitoefenen en elke stoel een eigen stijl heeft, bezet door iemand voor wie eerder de eigen overtuiging prevaleert dan die van een partij.

Na haar exit

Helaas zal alleen een revolutie dat kunnen klaren, mag gevreesd worden. Van Sihame el Kaouakibi moeten we die niet verwachten, dat is zeker. Want je hebt giften nodig om die te realiseren, beschaafd genoemd ‘fondsen’. En subsidies. En die zal de bazin van de zinkende zeilboot Let’s Go Urban niet meer in de schone schoot geworpen krijgen. Zelfs niet als zij haar leger opstandelingen parkeert in een andere garage.

Wat mij verder benieuwt, is waar zij weer opduikt na haar exit uit de politieke cenakels. Of zij opnieuw een kroon verovert of door het leven moet met de bedelstaf. Want zelfs de rover weet niet precies wat hij misdoet, maar wel exact wie hij is.