Smak geld

Dat is 6.446.058,31€ minder dan begroot, maar nog altijd een smak geld. Ruim de helft (52,54%) van de uitgaven ging naar de lonen van het statutaire personeel. Dat is meteen het teerste pijnpunt: met 235 voltijdse banen is de senaat zwaar bemand. Sinds 2010 geldt er een wervingsstop en tegen 2019 zou het personeelsbestand moeten zijn gekrompen tot 180 voltijdse arbeidsplaatsen, nog altijd een meer dan royale bezetting.

Ter vergelijking: in Nederland doet de Eerste Kamer (75 leden; Senaat 60) het met 54 personeelsleden. Het dient gezegd dat het personeel van de Senaat doorgaans kwalitatief hoogstaand werk aflevert. Pogingen om hen te verkassen naar de Kamer of naar andere overheidsinstellingen, hadden tot nog toe maar matig succes. De meeste werknemers hebben al lang begrepen dat de Senaat een aflopend verhaal is, maar een voordelig eigen statuut en een senaatsvoorzitster die werkt creëert en de mensen niet langer laat vertrekken onder speciale voorwaarden, zijn grote hinderpalen. Niemand snijdt tenslotte graag in eigen vlees.

Wat kreeg de belastingbetaler in ruil voor die ruim 48,5 miljoen euro? Bitter weinig zo te zien. Omdat de nieuwe Senaat nauwelijks nog wetgevende bevoegdheden heeft, houdt hij zich bij voorkeur onledig met na te denken over kwesties die de deelstaten overspannen. De vruchten van al dat denkwerk belanden in  informatieverslagen en resoluties. Geen enkele instantie aan wie die papierwinkel wordt toegezonden, is wettelijk verplicht er rekening mee te houden. Ze belanden linea recta in de archiefkast. De drie commissies samen behandelden in 2015 5 informatieverslagen, 2 wetsontwerpen, 1 wetsvoorstel, 1 voorstel van bijzondere wet en 1 ontwerp van programmawet. Veelal ging het om thema’s waarvan de gemiddelde burger niet wakker ligt, zoals draagmoederschap, of het “voorstel van resolutie teneinde het probleem van de staatloosheid en de bescherming van de staatlozen op te lossen”.

Behalve “reflecteren” over prangende kwesties, zou de Senaat ook een ontmoetingsplaats van de deelstaten moeten zijn. In de praktijk komt daar niets van in huis. De toenadering tussen de verschillende taalgroepen beperkt zich tot het klassieke partijpolitieke gekissebis tussen meerderheid en oppositie, en helaas tegenwoordig nogal vaak tussen de partijen die verondersteld worden partners te zijn.

In tijden van budgettaire schaarste is het gewoon onverantwoord om een vergadering in stand te houden die zo goed als elke betekenis verloren heeft. De traditionele partijen plus Groen/Ecolo, die de Senaat bij de Zesde Staatshervorming in leven hebben gehouden, geven zich daar nog altijd geen rekenschap van. Integendeel, ze doen verwoede pogingen om het senaatswerk toch enige relevantie te geven. Zo willen ze binnenkort zelfs actualiteitsdebatten houden. Eens per jaar, bij de bespreking van de rekeningen en het voorstellen van de begroting, dringt het tot hen door dat de burgers de weggesmeten miljoenen niet zullen blijven pikken.

Dan gaan er stemmen op om het budget drastisch in te krimpen. In een visioen zien ze de kosten in 2024 dalen tot 20 miljoen euro. Totaal utopisch, want enkel mogelijk als het personeelsbestand door pensionering inkrimpt tot 130 m/v en de Kamer de kosten voor gebouwen, onderhoud, personeel en werking op zich neemt. Het groene gremium zit daar alvast niet op te wachten, en voor de belastingbetaler maakt het ook geen lor uit. N-VA en VB zijn de enige partijen die de Senaat bij de eerste gelegenheid willen afschaffen. Deze instelling heeft zichzelf al veel te lang overleefd.

Foto ©reporters