Stop humanisering Syrië-strijders

Een debat in De Zevende Dag, of een standpunt van Yves Desmet, over de ISIS strijders, allemaal worden wij met de vinger gewezen. Het is onze schuld dat er zoveel jongens uit ons land vertrekken naar Syrië.

Discriminatie

België prijkt inderdaad bovenaan de rangschikking van landen waaruit Syriëstrijders zijn vertrokken, zeker als je het aantal Syriëstrijders bekijkt per aantal inwoners. Hoe komt dat toch? Al snel hebben heel wat commentatoren (zoals Yves Desmet of Jozef De Witte) het antwoord klaar: onze discriminatie en hun armoede – die daar het gevolg van is. Doordat wij Nieuwe Vlamingen discrimineren associëren die zich met een groepering die zo mogelijk nog beestachterige wreedheden op hun geweten heeft dan de beulen in het voormalige nazi-Duitsland. (u moet de foto’s van de onthoofdingen op internet eens bekijken, om naar de filmpjes te kijken heb ik de moed niet, dat geef ik toe, te veel empathie voor de slachtoffers). Men wijst niet enkel met de vinger naar deze misdadigers tegen de menselijkheid maar ook naar het Westen. Alsof het Westen deze jongeren te kort heeft gedaan en zo de basis heeft gelegd voor hun bloeddorstigheid.

Meer?

Maar zou dat echt zo zijn? Doen discriminatie en armoede nieuw-Vlaamse moslims massaal sympathiseren met ISIS? Ik durf dat betwijfelen. Immers, elke ‘blijver’ wordt dan wel een held. Langs de andere kant, ligt dat zo eenvoudig? Zou het niet zo kunnen zijn dat er wel meerdere redenen denkbaar zijn waarom jonge moslims radicaliseren en besluiten naar Syrië te trekken? Uit op avontuur, meedoen in een uitdagend succesverhaal, een visie op de ‘echte’ islam, jeugdige overmoed, extremisme, een ‘welgemeende fuck you’ naar de wereld, er zijn zo wel wat beweegredenen te bedenken en meestal is er niet een enkele reden, maar een mix van redenene, rationele en irrationele.

Misdaden tegen de menselijkheid

Maar meer nog dan de reden te fileren waarom jongen mensen van hier vertrekken naar Syrië om te strijden, zijn we op dat moment ook niet bezig verzachtende omstandigheden te pleiten, nog voor het proces? Geeft een ongelukkige jeugd het recht op het verkrachten van Yezidi- of andere buitgemaakte vrouwen? Of is opgroeien in discriminatie en armoede een verzachtende omstandigheid bij de gerapporteerde massamoorden of de door de VN beschreven slavenmarkten waar vrouwen en kinderen te koop zijn? Als het geen verzachtende omstandigheden zijn, dan toch klinken vele analyses verschonend of vragen ze om begrip. Dat is toch een brug te ver. De gruwelen zijn toch echt te groot.

Een mens zou zich kunnen afvragen hoe we tot dergelijke kronkels komen. maar interessanter dan dat lijkt me de vraag wat er aan te doen. Ten eerste is het duidelijk dat ISIS zich schuldig maakt aan misdaden tegen de menselijkheid. Daar bestaat een tribunaal voor, daar is wetgeving over. We kunnen onze medemensen in Syrië en Irak, niet zomaar in handen laten van deze bende. Al moet de vraag gesteld worden hoe we dat gaan doen. Nu maken we onszelf wijs dat dat met luchtaanvallen kan, maar wat in Kobani gebeurt maakt duidelijk dat zoiets moeilijk wordt.

Ik ben geen havik, integendeel. Ik ben opgegroeid met de ‘nooit meer oorlog’-gedachte, ik zie de gruwelen van de oorlog rond me in het land waar ik leef. Maar soms moet het, omdat het rechtvaardiger is ten oorlog te trekken dan niets te doen. Zelfs de kerkelijke leer erkent dat er zoiets bestaat als een rechtvaardige oorlog. Geen sabelslijperij, met grote gebaren en grote woorden. Neen. Beseffen dat je kwaad met kwaad bestrijd, deemoedig omdat je weet dat er slachtoffers zullen vallen, maar met ‘rustige vastheid’ omdat je een gewetensvolle beslissing neemt, in het besef dat je kiest voor iets dat je ‘het minste kwaad’ zou kunnen noemen. Want blijven toekijken is een groter kwaad.

Wat in Syrië en Irak gebeurt, vervult velen van ons met afgrijzen. Het is wreed en we moeten dat ook zo durven benoemen. Zoals de Nazi-kopstukken zich hebben moeten verantwoorden na de tweede wereldoorlog zal een ‘Raqqa-tribunaal’ na de oorlog hetzelfde moeten doen. Daar moeten we het proces van die gruwelijke misdaden tegen de menselijkheid maken, niet het proces van de samenleving waaruit ze weggegaan zijn. De echte slachtoffers zijn de inwoners van Syrië en Irak, de Koerden, de Yezidi, de christenen, de sjiieten, kinderen, vrouwen, …

Heren en dames van de opiniepers, spring voor die mensen in de bres aub. Dank u.