Syrië: de voorpost van het vrije Westen

Al zes jaar lang woedt in Syrië een vreselijke oorlog met meer dan 400.000 slachtoffers en miljoenen vluchtelingen tot gevolg. De proxy-oorlog van Islamitische Staat, Al Qaida en Al Nushra tegen Syrië en Irak heeft als belangrijkste doel de vestiging van een islamitisch kalifaat, het omverwerpen van het regime van president Bashar al-Assad en het uitbreiden van de invloed van Saoedi-Arabië in het Midden-Oosten. Het seculiere karakter van Syrië waar de scheiding tussen kerk en staat en de godsdienstvrijheid wordt gegarandeerd, is al heel lang een doorn in het oog van de wahhabitische en salafistische landen. Syrië is overigens één van de laatste landen in het Midden-Oosten waar de islam niet de staatsgodsdienst is, en waar de christelijke minderheden (twee miljoen Christenen wonen in Syrië) vrij hun godsdienst kunnen beleven. In een recent OCAD-rapport over de invloed van het salafisme in ons land lezen we: “De strijd in Syrië wordt in de wahhabitische prediking voorgesteld als een “Heilige Oorlog” tegen het “ongeloof” in het “huis van de islam”. De houding van de Verenigde Staten en de EU is dan ook verbijsterend. Syrië gaat al zes jaar gebukt onder sancties en een algemene boycot terwijl Saoedi-Arabië, Qatar en Koeweit de – financiers van IS en Al Qaida en de verspreiders van het wahhabisme – ongemoeid worden gelaten. In het islamitisch kalifaat – het door IS, Al Qaida en Al Nushra bezet gedeelte van Syrië en Irak – worden ondertussen de terroristen die straks in Europa terreuraanslagen zullen plegen, met open armen ontvangen, van wapens voorzien en getraind. Van hypocrisie gesproken.

De EU-boycot tegen Syrië is overigens contraproductief. Van babyvoeding tot medicijnen, van humanitaire tot militaire hulp: niets mag of kan. De hulp van Rusland aan Syrië in de strijd tegen het internationaal jihadistisch terrorisme is dan ook een godsgeschenk voor Europa. Indien Syrië onder de voet zou worden gelopen door IS en Al Qaida dan zijn de gevolgen (vluchtelingenstroom en terrorismedreiging) voor Europa niet te overzien. De bevrijding van Aleppo na vier jaar strijd is dan ook meer dan symboliek. Het is een cruciale overwinning die een dam opwerpt tegen het oprukkend jihadisme en islamterrorisme. Indien Syrië in de handen van de jihadisten valt dan is het trouwens de beurt aan Libanon. Voor we het weten strekt het islamistisch kalifaat zich daarna uit tot aan de grenzen van Europa.

De vraag of Bashar al-Assad een dictator is en de mensenrechten schaadt, is in deze context helaas niet echt relevant. Alle moralistisch gepreek ten spijt, is en blijft het Syrische leger – met de hulp van onder andere Rusland – het enige leger dat in Syrië het salafistisch terrorisme op het terrein bestrijdt. Zonder een leger op het terrein, dat stad na stad, straat na straat, huis na huis IS en Al Qaida bevecht, hebben luchtaanvallen en gevechtsvliegtuigen overigens weinig zin. We kunnen ons eenvoudigweg niet de luxe permitteren om de strijd tegen Daesh in Syrië te verliezen. De eerste prioriteit is het islamitisch kalifaat op de knieën dwingen daarna zien we wel. De afwezigheid van de EU voor wat betreft humanitaire en militaire hulp in Syrië is dan ook stuitend. Niet het regime van Bashar al-Assad pleegt aanslagen in Europa wel IS en Al Qaida.

Dat het regime van Bashar al-Assad mensenrechten heeft geschonden, opposanten heeft vermoord en een loopje neemt met de democratie is wellicht waar. Dit alles heeft nooit verhinderd dat ook ons land tot voor zes jaar de beste relaties heeft onderhouden met Syrië. Op bevel van de Verenigde Staten werd het beleid ten aanzien van Syrië in 2011 radicaal gewijzigd. Trouwens als mensenrechten prioritair zijn, dan moeten we onmiddellijk ophouden met relaties te onderhouden met pakweg China, de helft van Afrika en zowat alle landen in het Midden-Oosten. De selectieve verontwaardiging ten aanzien van Syrië dient dan ook een politieke agenda. Syrië was altijd al een bondgenoot van Rusland en dus een doorn in het oog van de USA. Met de hulp van de Golfstaten en hun salafistische terreurorganisaties moest Syrië gedestabiliseerd worden. De “Arabische Lente” was daartoe het ideale moment. Europa dreigt ondertussen het slachtoffer te worden van zijn slaafse onderdanigheid van Obama & co. Terwijl in Syrië met buitenlandse hulp het “verzet” werd georganiseerd stroomden de jihadisten uit Europa toe, en werd een barbaarse en bijzonder bloedige vorm van salafistisch terrorisme – de Islamitische Staat – vormgegeven.

De media-manipulatie en desinformatie omtrent het Syrische conflict in het algemeen, en Aleppo in het bijzonder kent geen grenzen en dient de genoemde politieke agenda. De IS en Al Qaida-terroristen worden net niet als vrijheidsstrijders en slachtoffers van het regime beschouwd. Terwijl foreign fighters met de hulp van Turkije, met het geld van Saoedi-Arabië en dankzij het schuldig stilzwijgen van de EU met tienduizenden in Syrië geïmporteerd worden, vecht het Syrische volk een moedige strijd die ook onze strijd is, tegen een vijand die ook onze vijand is.

Enkele maanden geleden zei de Turkse premier Erdoğan tot een publiek van vijfduizend jonge Turken: “Jullie voorouders hebben de poorten van Constantinopel geopend, wanneer gaan jullie de poorten van Rome openen?”. Het islamfundamentalisme voert momenteel een verbeten strijd om de laatste verzetshaarden van secularisme en christendom in het Midden-Oosten uit te roeien. Wie vandaag landen zoals Syrië aan hun lot overlaat, moet morgen niet hypocriet verwonderd zijn als Europa aan de beurt is.

Foto: (c) Reporters