Tax Freedom Day (I)

Dit stukje krijgt een nummer één in de titel want er komt een tweede over hetzelfde onderwerp. Kwaadaardigen zouden Doorbraak een amateuristisch tussen de soep en de patatten samengesteld mediading kunnen noemen. Aanhangers hebben het over een mediaproduct dat door bevlogen liefhebbers wordt gemaakt tijdens hun vrije tijd. Zo framen woorden een fenomeen.

Welke formulering u ook kiest, zonder gevolgen blijft het feit niet. Vanochtend tijdens de examenbewaking overviel me het plan iets over de Tax Freedom Day te schrijven. Die valt vandaag. Maar nu heb ik teveel werk. De papieren Doorbraak wordt dit weekeinde afgewerkt en ingevulde examenbladen overwoekeren de eettafel, zodoende. Omdat er tussen soep en patatten te weinig tijd zit, komt dat stuk over Tax Freedom Day dus noodgedwongen na Tax Freedom Day, wanneer de mensen eindelijk voor zichzelf werken (behalve de Doorbraak-mensen want die werken, in de pecuniaire betekenis van het woord, nooit voor zichzelf).

Verkoop het maar eens aan een klassiek persorgaan; een stuk naar aanleiding van een gebeurtenis van enkele dagen geleden. Daarvoor moet je bij dat weerbarstige Doorbraak zijn. Of noem het slow journalism, dan kom je er toch nog mee weg. Nog even geduld dus voor Tax Freedom Day II.

Maar toch laat ik die… – kom de afkorting nu, want te weinig tijd om het voortdurend helemaal in te tikken – die TFD niet zomaar passeren. In De Standaard staat vandaag in een artikel bij de Oosterweelsaga, die nu een Europese ommetje maakt, te lezen over een eventuele nieuwe aanbesteding: ‘de administratie wil dat het zo nauwkeurig mogelijk gebeurt.’

Dat mogen we hopen van die administratie, want de gevolgen van de kleinste slordigheid zijn niet te overzien. Een komma verkeerd en die brave ambtenaar van dienst krijgt de halve Europese Commissie over zich heen; met wat pech met Walter Van Steenbrugge als advocaat van de ‘zichzelf gedupeerd voelenden’ er bovenop.

Onze belastingbrief telt nu ruim 700 rubrieken. Een beetje perfectionist durft die gewoon niet meer op te sturen. Je drukt maar op de verzendknop of laat de beruchte bruine omslag pas in de gleuf van de belastingsdienst schuiven op een onbewaakt moment van ultieme onthechting, in het volle besef dat je niet het onderste uit de kan hebt gehaald maar ook gelaten aanvaardend dat het toch niet anders kan. Die vaardigheid is essentieel om in deze samenleving te kunnen overleven.  

Nu is het invullen van zo’n belastingsbrief een administratieve wandeling door het park vergeleken met het naleven van het woud aan reglementeringen, wetten, decreten, beschikkingen, richtlijnen, omzendbrieven, vonnissen en wat al meer waartoe zo’n ambtenaar is gehouden bij het beleidsvoorbereidend werk. Zoals gezegd, één onvolkomenheid is fataal en zorgt voor zware boetes en/of jarenlange vertraging in wat geacht wordt een openbaar werk van maatschappelijk belang te zijn.

De bovennationale regelgeving en dito rechtspraak maakte het kluwen de jongste jaren al helemaal onbeheersbaar. Kortom, de verbelgicering van onze samenleving neemt onder impuls van de Europese Unie een hoge vlucht. Stilaan houden alle burgers nog die ene macht over: die van het veto-recht. We kunnen niets meer doen, maar wel alles tegenhouden, alsof we allemaal coalitiegenoot zijn in een Belgische regering.

Ons belastingsgeld – en zo komen we toch bij de TFD – wordt aangewend om ambtenaren allerhande regels te laten opstellen, om controleurs de weide in te sturen om overtredingen op die regels vast te stellen, om rechtbanken in te stellen die moeten vonnissen over de vermoede inbreuken op die regels en om weer andere ambtenaren in te zetten die moeten proberen genoemde regels van hun collega’s nauwlettend na te leven.

Waarom komt mij nu het beeld voor de geest van een zichzelf voedend monster? Enfin, prettig TFD gewenst, ik ga proefwerken verbeteren.

<Vindt u dit artikel informatief? Misschien is het dan ook een goed idee om ons te steunen. Klik hier.>