Theo Francken: ‘Demografische toekomst Vlaanderen nog erger dan Nederland’
Doorbraak-boek 'Vreemde Vlamingen' begin van overheidsbeleid?
‘Bevolkingsaangroei door immigratie blijft een taboe-onderwerp’, stelt Theo Francken vast.
foto © LG
Het Doorbraakboek ‘Vreemde Vlamingen’ verricht het denkwerk dat in Nederland door de overheid gebeurt om de migratie te beperken, zegt Theo Francken.
Aangeboden door de abonnees van Doorbraak
Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.
Ik neem ook een abonnementHet boek ‘Vreemde Vlamingen’ van N-VA-parlementsleden Maaike De Vreese en Nadia Sminate vervult een soortgelijke rol als het denkwerk dat de Nederlandse Staatscommissie Demografische Ontwikkeling verricht om de migratie in Nederland te beperken. Dat heeft N-VA-migratie-expert Theo Francken gezegd tijdens de voorstelling van het boek. Opmerkelijke gast: Mark Elchardus, die de N-VA op bepaalde vlakken tegensprak.
‘Het debat over demografie en integratie is het belangrijkste van deze eeuw. Toch wordt het in dit land nog altijd stiefmoederlijk behandeld, bijvoorbeeld aan onze universiteiten’, zo leidde Theo Francken het bij Doorbraak uitgegeven boek Vreemde Vlamingen in. Dat boek werd vorige week zaterdag voorgesteld onder brede belangstelling.
‘Vreemde Vlamingen’ analyseert het Vlaamse inburgeringsbeleid van de voorbije twee decennia en stelt 10 nieuwe maatregelen voor voor een strenger inburgeringsbeleid. Francken hintte er tijdens de voorstelling dan ook op dat het boek het raamwerk is voor toekomstig immigratiebeleid.
‘Vorige week bracht de staatscommissie een rapport uit over de demografische ontwikkeling van Nederland tegen 2050’, zei Francken. ‘Nu tellen onze overburen 17,9 miljoen inwoners. De commissie adviseert daarom een gematigde groei van de bevolking: 19 tot maximaal 20 miljoen inwoners halverwege deze eeuw. Dat moet volstaan om de veroudering van de bevolking op te vangen.’
Immigratie beperken
‘Ongebreidelde bevolkingsgroei – 23 miljoen inwoners – vindt de commissie dan weer “onwenselijk”. Dat zorgt voor tal van problemen: mobiliteit, sociale huisvesting, integratie, en ga zo maar verder. Er zijn maatregelen nodig. En omdat de bevolkingsgroei niet toe te wijzen is aan het aantal geboortes, wordt ze veroorzaakt door migratie. Bijna uitsluitend. Dus moet immigratie beperkt worden, zo concludeert de commissie.’
‘Als men de conclusie uit het Nederlandse rapport zou projecteren op Vlaanderen, dan komt men op deze vaststelling: Vlaanderen telt nu 6,8 miljoen inwoners. Dat geeft een bevolkingsdichtheid die hoger is dan in Nederland.’
‘In 2020 kwamen er bij ons maar liefst 76.000 inwoners bij op één jaar tijd, een stad als Kortrijk. Ook dat komt uitsluitend door immigratie. De situatie is hier dus nog ernstiger dan in Nederland. Maar bij ons geen staatscommissie om het beleid daarover te adviseren. Het is en blijft een taboe-onderwerp.’
‘Met Vreemde Vlamingen wordt het taboe alleszins niet uit de weg gegaan. Het is een analyse van ons beleid de voorbije twintig jaar, en het bevat nieuwe voorstellen voor de toekomst.’
Geëngageerd, niet neutraal
‘Ik zou de uitdrukking “neutrale overheid” niet gebruiken’, zo vertelde VUB-emeritus-socioloog Mark Elchardus dan weer. Daarmee sprak hij een van de belangrijkere voorstellen van Vreemde Vlamingen tegen.
Sminate en De Vreese zijn immers voorstander van een volstrekt neutrale overheid waar ambtenaren geen enkel levensbeschouwelijk teken dragen. Een situatie die grondig verschilt van nu, want nu mogen vele lokale overheden dat zelf beslissen.
‘Een overheid moet niet neutraal zijn’, zo argumenteerde Elchardus. ‘Wat is de taak van de overheid? Gedrag dat men goed vindt faciliteren en gedrag dat men afkeurt ontmoedigen. Dat is niet neutraal. Grondwettelijke vrijheden hier zijn verschillend van die in China. Onze eindtermen in het onderwijs zijn ook niet neutraal, en eveneens anders dan die in Afghanistan. Een overheid is met andere woorden geëngageerd. Wat mij betreft mag de Vlaamse overheid het onderwijs-, cultuur- en mediabeleid trouwens best wat meer gebruiken om onze Vlaamse identiteit te promoten.’
‘Maar er komt een punt waarop het engagement van de overheid moet stoppen. Als een overheid een nieuwe mens wil maken op basis van engagement, dan begin ik bijvoorbeeld al te huiveren. Voorbij een bepaald punt is een overheid inderdaad maar beter neutraal en laat ze mensen vrijheid.’
Hoofddoek
‘We hebben hier in feite geen probleem met inbreuken tegen de neutraliteit van de overheid. We hebben een probleem met de hoofddoek. En daar verschil ik van mening met vrouwen die de hoofddoek willen verbieden in naam van de neutraliteit van de staat’, zo argumenteerde Elchardus verder.
‘Nadia Sminate en Maaike De Vreese willen de hoofddoek verbieden voor iedereen die voor de overheid werkt. Maar is dat dan voor mensen die rechtstreeks of onrechtstreeks voor de overheid werken? En ga je dan alleen hoofddoeken verbieden? Wat met de regenboogvlag, die op vele overheidsgebouwen wappert? Ook niet neutraal.’
‘Ik zou de hoofddoek daarom toelaten, behalve in situaties waar men niet anders kan, zoals bij politieagenten of rechters. Of als een bedrijf klanten zou verliezen wanneer iemand er een hoofddoek draagt. Mijn stelregel is: laat hem toe daar waar het kan, verbied hem daar waar het nodig is.’
‘Waarom denk ik dat? Omdat ik vrees dat de hoofddoek over de hele lijn verbieden, contraproductief is. Dat is niet goed voor de inburgering. In vele situaties zegt een hoofddoek niet zozeer iets over de overtuiging van de mens die hem draagt.’
‘Ik ken vele leraars die zonder hoofddoek heel wat ideologischer zijn en propaganda verspreiden. Of kijk naar rechters die op basis van zeer algemene principes uit internationale verdragen zich in de plaats van het parlement stellen. Daar zegt hun uniform niets over hun ideologie, maar is men wel ideologisch’, aldus Elchardus.
Categorieën |
---|
Christophe Degreef is journalist voor Doorbraak. Niet oud, maar wel een tikje old skool.
De vereniging ‘Ronse Tweetalig’ krijgt gelijk van de rechter, maar het stadsbestuur wil voorlopig van geen wijken weten.
Yukio Mishima wijdde zijn schrijversleven aan het in ere houden van Japanse tradities tegen de amerikanisering van het land in. Hij vond zichzelf daarin mislukt en trok daaruit de uiterste conclusie.