In tijden van oorlog zijn de wetten stil

Ingrijpende gebeurtenissen (de aanslagen op Charlie Hebdo en in Parijs, oudejaarsnacht in Keulen, de massa-immigratie) zorgen ervoor dat er een gevoel van onbehagen heerst bij grote delen van de bevolking. De roep om gepaste maatregelen die de veiligheid van de burgers moeten garanderen, is dan ook volkomen terecht. Mondjesmaat begint men van overheidswege met voorstellen op de proppen te komen, die tot voor kort nog ondenkbaar waren. Men denke hierbij aan het plan-Samson (vluchtelingen) of aan het plan-Jambon (Molenbeek). Kortom: vanuit de redenering ‘beter laat dan nooit’ durven sommige politici politiek incorrecte voorstellen naar voren te brengen.

Politiestaat

Dat grote delen van de bevolking dit soort plannen wel genegen zijn, weerhoudt mensenrechtenorganisaties, vakbonden en andere ‘actiegroepen’ er evenwel niet van om de grote trom te roeren. Verongelijkt over de al dan niet vermeende ‘schending van de mensenrechten’ schreeuwen de hoeders van de vrijheid moord en brand bij zoveel ‘onrecht’. De wetgeving betreffende de mensenrechten dient met vuur te worden verdedigd!

Zo ook in Parijs, waar de afgelopen dagen duizenden mensen op straat kwamen tegen het voorstel om de dubbele nationaliteit van terroristen af te nemen, alsook tegen de verlenging van de noodtoestand die er gekomen was na de aanslagen in Parijs (HLN, 30 januari). De groep betogers (een samenraapsel van vakbondsleden, mensenrechten- en antiracismeorganisaties) poneerde dat Frankrijk ‘maatregel na maatregel een politiestaat wordt’ (Dewereldmorgen 1 februari 2016).

Dat linkse clubs door de band op hun achterste poten staan wanneer grotendeels door henzelf gecreëerde maatschappelijke onrust tot ingrijpende overheidsmaatregelen aanleiding geeft, is niet nieuw. De immer voortdurende hoofddoekensaga, de terugkerende Syriëstrijders, het illegale vluchtelingenkamp in Duinkerken, de aanrandingen in Keulen: in al deze problematieken hebben linkse organisaties boter op het hoofd. Het jarenlang wegkijken en de grenzeloze tolerantie (of is het onverschilligheid?) ten opzichte van niet-tolereerbare zaken zoals moslimextremisme, hebben ervoor gezorgd dat ze, meer dan ooit, als ‘fellow travellers’ fungeren van allerhande dubieuze groepen mensen. Door het systematisch boycotten van noodzakelijke overheidsmaatregelen bewijzen deze nuttige idioten enkel hoe ver ze verwijderd staan van wat als normaal mag worden beschouwd, namelijk de menselijke reflex om zichzelf en de zijnen te beschermen.

Om de ‘onrechtvaardigheid’ van soms verregaande overheidsmaatregelen aan de kaak te stellen, schuwen mensenrechtenorganisaties zoals Amnesty International ook niet om de ‘emo-kaart’ te trekken. In een stuk getiteld ‘The disproportionate impact of France’s state of emergency‘ (website Amnesty International) doet moslima Nadia haar beklag over een inval van de politie in haar ouderlijke woning. Nadia’s vader ‘die hartproblemen heeft’ viel tijdens de inval flauw en ‘moest met een ambulance worden weggevoerd’. Los van de exacte toedracht van de inval, kan men bezwaarlijk stellen dat wat er uiteindelijk met Nadia’s vader gebeurde, kon worden voorzien. Potentieel kan dit altijd voorvallen en wil men dit soort situaties volledig vermijden, dan mag men sowieso nergens meer binnenvallen. Hoe dan ook, het komt erop neer dat Amnesty hier op het gevoel van de mensen wil spelen. Wat (bewust) niet wordt vermeld is de stress die mogelijke terroristische acties bij de rest van de bevolking met zich meebrengt. Soms moet men nu eenmaal het minste van twee kwaden kiezen.

Inter arma enim silent leges

De Romein Cicero, die in de eerste eeuw v.C. leefde en getuige was van het door burgeroorlogen en straatgeweld geteisterde Rome, was zich bewust van het feit dat in tijden van oorlog de wetten stil zijn (‘Inter arma enim silent leges’). Omdat de situatie het vereist, moeten naar mijn idee bepaalde mensenrechtenwetten terzijde kunnen worden geschoven. Meer zelfs, indien men proactief tewerk was gegaan had men waarschijnlijk heel wat leed kunnen voorkomen. Een kordate grenscontrole, een duidelijk rechten- en plichtenverhaal ten overstaan van de immigranten die vanaf de jaren ’50 van de vorige eeuw naar hier kwamen, gerichte opsporing van moslimfundamentalisten en daarmee samenhangend Syriëstrijders: het zijn maar enkele bedenkingen die ervoor zouden kunnen gezorgd hebben dat we ons nu niet zouden bevinden in de toestand waarin we ons bevinden. Het spijtige in heel dit verhaal is dat voornoemde ideeën telkens opnieuw werden afgeblokt door ‘weldenkers’ die een maatschappij dachten te construeren op basis van een fata morgana. Ervan uitgaand dat mensen blanco bladen zijn die met de juiste instructies kunnen worden beschreven, dachten ‘activisten’ (vakbonden, mensenrechten- en antiracismeorganisaties, e.d.) de maatschappij op een (hun) ideale leest te kunnen schoeien. Geen rekening houdend met de mogelijkheid dat de zaken eventueel wel eens ietsje anders zouden kunnen uitdraaien, bleven en blijven ze in de boosheid volharden.

Intussen wijzen de gebeurtenissen uit dat dromerijen van utopisten ons geen meter verder brengen. Wat we nu meer dan ooit nodig hebben is een beleid dat ervoor zorgt dat de nationale veiligheid in ere hersteld wordt. Drukkingsgroepen bestaande uit roeptoeters die menen de boel te moeten saboteren mogen dan tot de folklore van een komkommertijdmaatschappij behoren, in geval van reële dreiging doen ze er beter het zwijgen toe.

Jeroen Follens is cultuurwetenschapper actief in de hulpverleningssector.

Foto (c): Reporters