Transgender: de nieuwe trend bij jonge meisjes

Transseksuelen krijgen tegenwoordig veel positieve aandacht. Een jong meisje dat plots, uit het niets, twijfels oppert over haar geslacht, wordt door volwassenen meteen aangemoedigd verdere stappen te nemen. Ook in Vlaanderen. Wetsvoorstellen om dit fenomeen nog te verergeren staan in de steiger. Het aantal jonge meisjes dat in Vlaanderen transman willen worden, groeit de laatste jaren. Een trend die wat achterloopt op de Angelsaksische wereld. Daar zijn echter al meerdere levens verwoest en groeit de groep ex-transseksuelen met diepe spijt.

Dichter bij ons is er bij mijn weten nog weinig onderzoek gebeurd naar het duidelijke verschil tussen de nieuwe, modieuze transgenders (die uit het niets plots van geslacht willen veranderen) en de klassieke transseksuelen (die heel hun leven duidelijk worstelen met hun geslacht). Zowel politici, de zorgsector, als universiteiten doen hier alsof hun neus bloedt. De politieke actualiteit maakt een objectieve kijk op transgenders nagenoeg onmogelijk. Slachtoffer daarvan zijn vooral de vele jonge meisjes met tijdelijke identiteitsverwarring. Iets wat je wel meer ziet bij pubers.

Steeds meer ex-meisjes in België

Het Belgische Rijksregister tussen 1993 en 2020, over officiële wijzigingen van geslachtsvermelding, leert ons een opvallende evolutie. Enerzijds herken je er de klassieke transgenders. Zijn zijn voor het grootste gedeelte biologisch-mannelijk en wat ouder — de gemiddelde leeftijd bleef relatief stabiel van 38,2 rond de eeuwwisseling tot 36,3 in 2020. Pas vanaf ongeveer 2018 groeit de groep biologisch-vrouwelijke transgenders sterk. En dan nog vooral in de leeftijdscategorie van 16 tot 24. Ook minderjarigen dus! De gemiddelde leeftijd onder hen verlaagde sterk van 33,9 tot 25,5. Het valt te raden hoeveel jonger die meisjes nog waren toen ze, nog onofficieel, aan dit transavontuur begonnen.

Transprofiel: blank, progressief, meisje

In de Angelsaksische wereld is deze transevolutie al langer en sterker bezig. Misschien geeft dat een beeld van wat er bij ons gebeurt? Journalist Abigail Shrier schreef hierover in Irreversible Damage: The Transgender Craze Seducing Our Daughters: jonge vooral blanke meisjes worden, meer dan jongens, gemakkelijk beïnvloed, en wel door hun dikste vriendinnen, of door transactivisten op sociale media. Je ziet daar soms hele vriendinnengroepen die plots trans worden.

Het begint vaak met lichamelijke complexen. Het alom vertegenwoordigde onrealistische schoonheidsideaal. De op het internet gemakkelijk te vinden porno — vaak ook zieke porno. Het woke antiblanke racisme. Het ideaal is meestal onbereikbaar. De porno willen ze niet ondergaan. En hun huidskleur kunnen ze niet wijzigen. Daarbij worden ze steeds sterker vervreemd van de eerder klassiek-vrouwelijke toekomstperspectieven van gewone vrouw of moeder. Dat verklaart het voorheen ondenkbare: wie trans is, is trendy.

Vaak zijn de ouders progressief en pro-lgbtqia2s+. Alleen geloven ze niet dat hun zeer meisjesachtige dochter (die ze meer dan wie dan ook kennen) plots een jongen is. En waarbij ze, gesteund door de transgemeenschap, haar psychiater en haar school, soms alle contact met haar ouders verbreekt.

Onomkeerbare schade

Zo beginnen de meisjes plots zeer snel aan radicale ingrepen: chest binders, puberteitblokkers, hormonen, dubbele borstamputaties, penisconstructies. Allemaal met hun eigen specifieke problemen, zoals gebroken ribben, verwoest borst- en armweefsel, onherkenbare tepels, verlaagde stem, het fysiek onprettig worden van intieme contacten, onvruchtbaarheid en allerlei extra complicaties (er is een gebrek aan goede plastische chirurgen). De meeste van deze problemen zijn blijvend. Inclusief de verlaagde stem. Die treedt al na een hormonenkuur van enkele weken op. Maar zelfs de beste operatie kan de bepaaldheid van de biologie niet veranderen.

Leugens transactivisten

Shrier omschrijft de gemeenschap van transactivisten als een cult. Eens je er binnen bent, kan een simpele ‘like’ op de verkeerde persoon tot verregaande discussies leiden. Ook circuleren er verschillende adviezen van bedenkelijke kwaliteit. Zo zouden alle transoperaties omkeerbaar zijn. Of zouden transseksuelen die achteraf spijt krijgen, nooit echt transseksuelen zijn geweest (en dus niet waard te bespreken). Nog zou je je ouders zonder probleem mogen beliegen (of het contact volledig verbreken als ze te moeilijk doen). Kortom, niets mag je transevolutie tegenhouden. Zelfs niet je eigen twijfel. Transactivisten doen zich voor als je beste vriend. Maar — zo vraagt Shriers’ moederlijke instinkt zich af — wie zal er voor je zorgen als je doodziek in bed ligt?

De moedige journaliste wordt graag door critici als antitrans neergezet. Maar dat doet geen recht aan haar nuance. Ze is niet tegen klassieke transseksualiteit. Bovendien laat ze verschillende mensen — vooral progressieve vrouwen! — aan het woord, waaronder ook transseksuelen. Telkens bevestigen ze hetzelfde: jongeren die zéggen dat ze transseksueel zijn, moeten eerst ernstig onderzocht worden. Misschien hebben ze wel prangende psychologische problemen die niets met trans van doen hebben. De ouders kunnen daarbij een belangrijke bron van informatie zijn.

Sociale media

Hoe groeiden deze meisjes op? Hedendaagse kinderen en jongeren hebben nog weinig plaatsen waar ze onder de hoede van volwassenen uit kunnen. Dit helikopterouderschap biedt jongeren nauwelijks nog levensruimte. Behalve dan op de sociale media. Daar worden ze al snel met voortdurende populariteitspolls (vrienden, likes) en met cyberpesten geconfronteerd.

Voor veel jongeren, ook bij ons, is dit dagelijkse realiteit. Als zo iemand in aanraking komt met de transwereld, staat daar meteen een brede vriendengroep klaar die hen zogenaamd accepteert zoals ze zijn. Wat ze niet zeggen, is dat ze dan wel trans moeten zijn. Ze steunen en geven tips om hun ouders en psychologen te misleiden. Over wat ze moeten doen om een hormonentherapie te krijgen bijvoorbeeld. Sommige socialemediagieren staan klaar om seksueel getinte foto’s, filmpjes of erger van de transjongere los te weken. Ook van minderjarigen.

Ook in Vlaanderen?

Is dit even verschrikkelijk in Vlaanderen? Transgenderinfo adviseert officieel ons zorgnetwerk (via CAW, Centrum Algemeen Welzijnswerk) en zegt: ‘WPATH spreekt zich expliciet uit tegen alle medische vereisten voor wettelijke erkenning van de genderidentiteit (bijvoorbeeld diagnose door een arts of psycholoog, hormoontherapie, sterilisatie), die voor veel transpersonen nog steeds een barrière vormen voor wettelijke geslachtswijziging’. Doorklikken leert dat dit gebod evengoed geldt voor minderjarigen. Ze zijn zelfs gekant tegen elke voorzichtige ‘cooling off’-periode. Wie om welke reden dan ook een officiële sekseverandering wil, moet onmiddellijk zijn zin krijgen (stel dat hij of zij van gedachte verandert?). En hoe zit het dan met de medische sekseverandering? Een contact sprak me over een meisje met lesbische gedachten dat bij een psychiater meteen gepusht werd om trans te worden.

Een ander contact uit de psychiatrie is zeer bekend met de wens van pubers om van geslacht te veranderen, maar weet ook dat deze wens in de meeste gevallen zonder complicaties verdwijnt. Uiteraard, eens je op medische of wettelijke manier toegeeft aan de genderwens, wordt het plots heel wat moeilijker. Bovendien, volgens onderzoek (ook van de regering Obama van 2016) blijven de psychologische moeilijkheden na de genderwijziging vaak aanwezig.

Wetsvoorstel België

In 2019 brachten Darya Safai en Zuhal Demir (N-VA) een wetsvoorstel tot instelling van een verbod op conversiepraktijken, en dit ging redelijk ongemerkt ook over gender. ‘Dit wetsvoorstel bevestigt dat elke persoon recht heeft op zijn of haar eigen seksuele geaardheid, genderidentiteit of genderexpressie en dat dit nooit kan beschouwd worden als een ziekte, een psychische aandoening of stoornis. Wie niet ziek is, moet immers niet genezen worden. Op medisch vlak is er eensgezindheid dat conversiepraktijken onwetenschappelijk zijn, niet-effectief, schadelijk en stigmatiserend.’

Het wetsvoorstel werd gelukkig niet aanvaard. Maar als je enkel naar het genderaspect kijkt staat er: wie zegt trans te zijn, behoeft geen medisch onderzoek. Ook niet als die persoon een zware identiteitsstoornis heeft. Daarover bestaat enkel medische eensgezindheid bij woke activisten en wie zich door hen laat overbluffen. Zelfs liefhebbende ouders mogen niet tussenkomen, zelfs als hun minderjarige puber pubergekheden uitpubert: ‘Er wordt tevens voorzien in verzwarende omstandigheden voor verboden gedragingen waarvan het slachtoffer een kwetsbare persoon of minderjarige is.’ Vorig jaar wilde Sammy Mahdi (CD&V) het wetsvoorstel nog verder uitwerken. Indien hij daar nog mee bezig is, hoop ik dat hij, ten minste wat betreft gender, de tekst nog stevig aanpakt.

Hoe jeugd beschermen tegen woke

En wat kunnen bezorgde ouders doen om hun kinderen tegen transactivisme te beschermen? Het lijkt dat conservatieve waardes uitdragen op zich al enige bescherming biedt. Hoe je het draait of keert, het klassieke gezin blijft de hoeksteen van onze samenleving en vooral de samenleving van morgen. Daarnaast limiteer je best sterk het smartphone- en internetgebruik van kinderen en tieners, inclusief controle op wat ze daar uitrichten. Ook moet je er spijtig genoeg van uitgaan dat veel officiële instellingen zoals universiteiten, scholen en de zorgsector, in toenemende mate de woke-ideologie onderschrijven. Bereid je kinderen dus zachtjes voor op allerlei vormen van propaganda. Best niet door hun gedachten te proberen te beheersen, maar wel door hun goede argumenten aan te reiken en kritisch te leren denken.

Het lijkt me redelijk dat sommige mensen zich fundamenteel ongemakkelijk voelen in hun biologisch geslacht en dat deze toestand hun hele leven aanhoudt. Het lijkt me evengoed redelijk dat vooral jonge mensen zich tijdelijk ongemakkelijk voelen in hun vel, om uiteenlopende redenen, en dat bij hen deze toestand in een begripvolle omgeving vanzelf verdwijnt. Beide fenomenen kunnen best naast elkaar bestaan. Een transactivist zal dit echter met vuur ontkennen!

Woke breidt zich verder uit

Moet de maatschappij niet best zeer voorzichtig zijn met dergelijke niet-curatieve geneeskundige ingrepen met verregaande gevolgen? Transactivisten zetten elke rem neer als kwetsend, gevaarlijk en laakbaar. Zo duwen ze sommige jongeren steeds dieper een zieke wereld van leugens en misbruik in. Seks en gender blijven enkel nog een hyperindividualistische uiting van identiteit, ten nadele van de biologische en maatschappelijke functie ervan, namelijk de volgende generatie creëeren.

Woke is een fenomeen dat zich steeds dieper in onze samenleving nestelt, onvermoeibaar. Tot en met volwassenen die pubers met tijdelijke identiteitsproblemen aanraden om aan geslachtsoperaties te beginnen. Zelfs tegen het uitdrukkelijke advies van hun ouders. Hoe erg de transgenderepidemie onder een grote groep Angelsaksische meisjes is overgeslagen naar onze regio, valt moeilijk in te schatten. Maar je kan niet meer zeggen dat er niets aan de hand is. Zeker de manier waarop de zorgsector én de politiek hierop reageren is verontrustend.