Turkse verkiezingen tonen bankroet integratie

Het enthousiasme voor Erdogan onder de Europese Turken is verpletterend, maar nergens zo groot als in België. Net geen 75% van de Belgische Turken kozen voor Erdogan; enkel in Libanon (94%) en in Jordanië (77,5%) scoorde hij nog beter. In Duitsland haalde Erdogan 64,8% en daar wijdde alvast de Frankfurter Allegemeine Zeitung (FAZ) een artikel aan de verkiezingsuitslag. Bij ons werd de uitslag net niet onder de mat geveegd.

Ook al is maar de helft van de stemgerechtigde Turken in Duitsland gaan stemmen, dan nog is het resultaat ‘niederschmetternd’, hoogst teleurstellend, schrijft de FAZ op zijn voorpagina. De aanhang van Erdogan en zijn islamitisch-nationalistische AKP is veel groter dan in Turkije zelf (52,4%).

In Essen, Düsseldorf en Stuttgart haalde de AKP zelfs een tweederde meerderheid. In geen enkel van de dertien kieslokalen in Duitsland haalde Erdogan minder dan de absolute meerderheid. De sympathie en het heimwee die daardoor tot uitdrukking komen, staan haaks op de motieven, doelstellingen en verwachtingen die samenhangen met het woord integratie. FAZ-redacteur von Altenbockum spreekt van een bankroetverklaring.

Eigen schuld

Onmiddellijk werd er van alle kanten gesust. De woordvoerder van de Turkse gemeenschap in Duitsland liet weten, dat de redenen voor de voorkeur niet moeten worden gezocht in Turkije, in indoctrinatie of zelfs bij de Turkse kiezers. Nee, de reden ligt, wat dacht u, in het boze Duitsland zelf. Duitse politici, aldus woordvoerder  Gökay Sofuoglu, moeten zich afvragen wat hun aandeel is in het verschijnsel, dat Turken die al decennialang in Duitsland wonen het staatshoofd van hun moederland als de echte leider erkennen.

Wat de FAZ de schampere vraag ontlokt, of Duitse partijen soms een paar dictatortjes ter beschikking moeten stellen, zodat Turkse inwijkelingen zich eindelijk thuis kunnen voelen?

Zwijgen over leidcultuur

Of nog wat gekker: misschien moet Duitsland een ruil voorstellen. We zwijgen over heikele dingen zoals integratie, loyauteit, kennis van het Duits, leidcultuur en trouw aan de grondwet. In ruil kiezen de Duitse Turken dan liberale politici in Turkije.

De uitslag zal er beslist niet toe bijdragen dat het huidige Duitse migratiebeleid met minder sarcasme bejegend wordt, zucht de FAZ. Wanneer honderdduizenden inwijkelingen vijandig staan tegenover de liberale en seculiere democratie, komt dat niet omdat ze jaren geleden als gastarbeiders in een land zijn neergestreken dat zichzelf nog niet als migratieland zag. Het heeft evenmin te maken met ‘een beetje afwijzing en protest zoals die vertolkt wordt door de AfD’, zoals Grünen-boegbeeld Cem Ōzdemir zegt. Het is veel simpeler, besluit de FAZ: als Duitsland een migratieland wordt, staan de basisideeën van de republiek zelf op het spel.