U heeft gelijk, maar kan u beleid veranderen?

Migratie is volgens peilingen voorafgaand aan deze verkiezingen hét thema voor veel kiezers. Maar echt veel ging het daar niet over. Journalisten vermijden het thema liever of halen het opgeknipt kort aan in te grote, te geformatteerde debatten. Voor politici en commentatoren is het duidelijk dat migratieproblemen niet bestaan, maar gecreëerd worden door extreme partijen. Alsof er geen realiteit is in Aalst of Turnhout of elders in Vlaanderen. Ze hebben het liever over gender. Want het geloof is groot dat ze daarmee het Vlaams Belang kiezers kunnen afnemen.

Voor of tegen het Vlaams Belang

Door de focus van journalisten is het Vlaams Belang hét thema geworden, zelfs de inzet van de verkiezingen. Wie zijn die kiezers? Wie zijn de partijkopstukken? Wat zeggen ze? Wat bedoelen ze ‘echt’? Waarom wil niemand er mee samenwerken? Het Vlaams Belang wordt door de bubbel van de Wetstraat nog altijd als buitenstaander behandeld. Terwijl peilingen aangeven dat een meerderheid van de Vlamingen die partij ziet als een partij die moet kunnen mee regeren.

Wordt zondag een keerpunt? Vlamingen stemmen al een tijdje voor verandering. In 2007 haalde de kartellijst van Yves Leterme 29 procent in de Kamer. In 2010 haalde de N-VA alleen 27 procent. Di Rupo (PS) werd premier. De zesde staatshervorming moest de geest opnieuw in de fles krijgen.

Voor verandering

Bij de verkiezingen van 2014 haalde de N-VA voor de Federale Kamer 32 procent. Deze keer kwam er een regering met N-VA, de Zweedse. Maar ook die kon de verandering niet waarmaken. Zonder communautaire aanpassingen, zijn grondige veranderingen niet mogelijk. Die koelkast heeft het imago van de N-VA op lange termijn geen deugd gedaan.

N-VA verloor bij de verkiezingen in 2019 een vierde van haar kiezers en het Vlaams Belang veerde op. Samen haalden ze 44 procent in Vlaanderen. Ook de PVDA haalde 5,6 procent in Vlaanderen. Ook dat is een roep om verandering. Verandering die er – alweer – niet kwam met ‘Vivaldi’. Dé vraag is of verandering nu wel mogelijk is. En welke partij staat daar het meest voor? Opvallend is dat geen enkele partij een positieve hoopgevende wervende toekomstvisie brengt.

Voor de bubbel

Door welke partij voelt de kiezer zich het meest vertegenwoordigd? Dat is de vraag zondag. De dagen daarop is de vraag of de keuze van de kiezer ook in beleid zal worden omgezet. Want daar draait het om. Na vijf jaar zonder verkiezingen zitten de politici en de journalisten veilig in de Wetstraat. Hun analyses zijn gelijklopend en hun neuzen staan grotendeels in dezelfde richting.

In hoeverre dat beantwoordt aan de realiteit, zullen we zondag zien als de verkiezingsuitslag bekend is. Als de bubbel wint zal de triomf groot zijn. Als de bubbel doorbroken wordt krijgen we een week lang te horen dat er naar de kiezer moet geluisterd worden. Dat het signaal ernstig genomen moet worden.

Voor verantwoordelijkheid

Dan komt de EU met het besparingstraject voor ons land, of is er een andere ‘gebeurtenis’ die om ‘staatsmanschap’ vraagt. Elke reden is een goede reden om opnieuw in de veilige bubbel te kruipen. Politici komen dan zeggen dat ze ‘verantwoordelijkheid nemen’, ‘niet aan de kant blijven staan’, ‘het schip niet stuurloos willen laten’ en ‘ de crisis aanpakken’. Weg is het signaal van de kiezer. Terug naar de politiek wereld zoals we die kennen. Met een regeerverklaring vol grote woorden en een beleid dat verzandt tot aanmodderen.

Misschien ben ik te cynisch geworden. Maar ik laat me graag blij verrassen door het tegendeel. Zoals ik me graag laat verrassen door de kiezer. Stem in eer en geweten. En stem gerust, want u heeft altijd gelijk! (Zelfs professor Rik Torfs zegt het!)