Uitspraken tussen neus en lippen 12

Goede wil moet van twee kanten komen

Het editoriaal van De Standaard van 3 januari boog zich over de regeringsvorming in Oostenrijk, waarbij de groene partij en de conservatieve ÖVP met elkaar in het huwelijksbootje stapten. ‘Als partijen met tegengestelde programma’s bereid zouden zijn een deel daarvan op te schorten, kunnen ze vervolgens met het andere deel aan de slag gaan. Ze hoeven dan niet op dezelfde politieke lijn te zitten. Ze moeten alleen bereid zijn de ander ook wat te gunnen’, decreteerde Ruben Mooiman, de economist van dienst van die krant.

Dat is juist, ware het niet dat zowat de hele pers ervan uitgaat dat het uitsluitend de N-VA zal zijn die toegevingen gaat moeten doen op haar beide belangrijke flanken, te weten een verdere stap in de staatshervorming en het terugdringen van het begrotingstekort. Niemand lijkt te verwachten dat ook de PS gas wil terugnemen, want onze Waalse vrienden hebben niet bepaald de gewoonte om het noorden van het land ‘ook wat te gunnen’.

Zo komt het dat ook Yves Leterme in Het Nieuwsblad van 4/5 januari kon stellen: ‘Bart de Wever (…) wil precies niet besturen’. Iedereen vindt blijkbaar dat de overtuigingen van de twee grootste partijen van het land (N-VA en Vlaams Belang) niet ter zake doen: ze mogen alleen meespelen als ze die integraal afzweren. ‘Een deel daarvan opschorten’ zal niet volstaan…

In het verlengde hiervan citeerde De Tijd dan ook op 17 januari Paul Magnette die in zijn de nieuwjaarstoespraak voor zijn partijgenoten nog eens had benadrukt: ‘Iedereen kent onze positie. Een minimumpensioen van 1.500 euro. Een herfinanciering van de gezondheidszorg. Massale investeringen in de NMBS. Hogere minimumlonen en uitkeringen.’ Het voordeel van duidelijke taal: het is te nemen of te laten. Wie dat gaat betalen komt niet eens ter sprake, waarschijnlijk omdat het antwoord duidelijk is: de Vlamingen, natuurlijk!

En Le Vif/Express nam de term malentendu in de mond (hoofdartikel in de uitgave van 16 januari), toen de editorialiste Anne-Sophie Bailly naar een oplossing zocht voor de verhouding PS versus N-VA. De dame suggereert Zijne Majesteit namelijk om des diabolisateurs aan te stellen om dat malentendu uit de wereld te helpen. Nee, madammeke: geen enkele ontmijner gaat die moeilijke relatie gladstrijken door alleen maar praten: het is geen kwestie van een misverstand, de discussie loopt vast op een fundamenteel verschillende visie inzake maatschappij-ordening. Het wederzijds diaboliseren is maar een symptoom. En met symptoombestrijdig alléén maak je geen enkele patiënt gezond, dat zal de eerste de beste huisarts je vertellen.

Ze leren het maar niet af, daar onder de taalgrens

De Tijd van 7 januari liet nogal droogjes weten: ‘De Luikse verzekeraar Integrale heeft 5,7 miljoen euro beloofd aan directieleden als getrouwheidspremie. Dat bonusplan lijkt op de omstreden bonussen bij het moederbedrijf Nethys’. Op deze website werd al voorspeld dat het Nethysverhaal een langlopend feuilleton zou worden dat onze Franstalige landgenoten nog veel geld gaat kosten. En natuurlijk gaat het grotendeels over een PS-gerelateerd dossier — maar ook de MR gaat niet vrijuit.

Op 10 januari vatte De Standaard bij monde van Bart Sturtewagen in enkele zinsneden de Waalse problematiek samen als volgt: ‘(…) een economie die decennia geleden in verval raakte zonder dat er iets anders voor in de plaats kwam. Een gebied dat ondanks federale transferts en Europese structuurfondsen nooit de weg naar nieuwe welvaart vond. Een dominante socialistische partij die er het reilen en zeilen bepaalt en (…) onbedreigd de macht uitoefent’.

Een neutrale observator ziet zich geplaatst voor een kip/ei-verhaal: wat was er het eerst, de socialistische dominantie of het vastzitten in een context van achterstelling?

Maar toch…

Reporters / QUINET

Ex-PS’er Emir Kir

De volgende tekst stond klaar om naar de Doorbraak-eindredactie gestuurd te worden: ‘En vooral de Franstalige kranten brachten, rond 15 januari, min of meer besmuikt het wedervaren van Emir Kir, de PS-burgemeester van de Brusselse gemeente Sint-Joost-ten-Node. De man onderhoudt goede contacten met Turks extreemrechts en heeft zo zijn bedenkingen over de scheiding tussen religie en overheid. Waar wacht de PS op om rond die partijfractie een cordon sanitaire af te kondigen? Komt er niet, natuurlijk: een conservatief gedachtengoed valt alleen af te keuren bij Vlamingen — als dit in eigen rangen ingang vindt doet de partij alsof de neus bloedt’.

Maar ik zat er volledig naast: intussen werd Emir Kir, ondanks zijn groot stemmenaantal, toch uit de partij gezet. De hele Franstalige pers sprak over een moedige daad, maar merkte op dat het ontslag van deze populaire burgemeester uit zijn partij in de eerste plaats tot stand kwam onder druk van de basis. Er bestaat geen twijfel over dat die hun verstand hebben gebruikt: uit de portretten die diverse kranten van meneer Kir schilderden, komt een duidelijk narcistische persoonlijkheid naar voren. Afgelikt uiterlijk, oppervlakkig charmant maar uitsluitend op het eigen ego gefixeerd, wraakzuchtig. Pas op met dit soort kerels!

Een ober zegt de waarheid…

Ik heb de nieuwjaarperiode eens te meer in familiekring doorgebracht aan de kust. Tijdens mijn dagelijkse pint in mijn stamcafé in Koksijde viel het me op dat de zaalverantwoordelijke Frans sprak tegen het toogpersoneel. Ik vroeg hem waarom dat nodig was. Zijn antwoord was loog er niet om: ‘Wij vinden geen Vlaams personeel meer. Er zijn weliswaar genoeg werklozen uit Wallonië die hier aan de kust wonen. Maar de mensen die je hier ziet werken komen uit Frankrijk, en je kan moeilijk verwachten dat die Nederlands gaan spreken. Je moet nu eenmaal roeien met de riemen die je hebt.’

Jawel: ‘over de schreve’ zijn de werkloosheidsuitkeringen in de tijd beperkt. Daarom komen die werkwillige mensen de grens over — de vele Waalse werkzoekenden blijven blijkbaar liever doppen. Dat belet niet dat onze progressieve medemens blijft volhouden dat het beperken van de werkloosheidsuitkeringen in de tijd geen impact heeft op de werkwilligheid van de Belgen. ‘Werken: ik word daar zo moe van!’, pleegt Kabouter Lui herhaaldelijk te zeggen in Kabouter Plop.

… maar die waarheid mag niet altijd gezegd worden

De Standaard bracht op 14 januari een verslag uit van een gelukte roof in een Antwerps bankfiliaal. Het ging om een bende van buitenlandse oorsprong, en er werd bericht dat op de camerabeelden een van de daders gekleed was als ‘een orthodoxe jood’. Schandelijk is dat! Op een ogenblik dat nieuwsmedia hun uiterste best doen om toch maar te verhullen dat bepaalde wetsovertreders een migrantenafkomst hebben, durft deze krant zomaar onze joodse medeburgers schofferen. Dat kan niet ongestraft blijven. Unia, Joods Forum, André Gantman/Michael Freilich: eropaf! Roep de UNESCO, de WHO, de Veiligheidsraad en de vogelpikclub van Bommerskonten samen om dit af te keuren!

En nauwelijks een dag later stond er in diezelfde krant een erg lovende evaluatie van een Netflix-serie waarin Christus wordt voorgesteld als een homo, en het laatste avondmaal als een beschonken orgie waarnaar wordt verwezen als ‘De Laatste Kater’. Allemaal erg leuk. Wanneer maakt iemand zo’n pastiche met Mohammed in de hoofdrol? Zou die krant daar dan ook vier sterren op vijf aan toekennen? Bijkomende quizvraag: en hoe lang gaat de reporter van dienst dat overleven?

Onbedoelde humor is het grappigst

Alle kranten brachten uitgebreid het nieuws uit over de monsterverkoop van de Financiëntoren, verwijzend naar de schandelijke sale&lease-back-operatie die de regering Verhofstadt I had uitgevoerd om de begrotingscijfers van het lopende jaar toch maar op te fleuren. Dat heeft de bevolking al veel geld gekost, en het verhaal is nog lang niet ten einde… Vooral De Tijd hakte, via een resem artikels in zijn uitgave van 21 januari, stevig in op deze blauwe miskleun. Termen als ‘financiële tijdbom’, ‘wurgcontract’, ‘beslist onrendabel’, Guy Verhofstadt als ‘eerste factor’, ‘kortzichtig begrotingsbeleid’… ontbraken niet.

Amper één pagina verder kwam Gwendolyn Rutten aan het woord in die krant: ‘Open Vld zal zijn ziel niet verkopen’, toeterde ze. Het doet deugd om te horen dat er tenminste één ding is dat de liberalen niet aan dumpingprijzen op de markt willen gooien.