André Gantman
Twee auteurs bespreken de geschiedenis van het Joods-Palestijnse conflict en dagen de lezer uit na te denken wie van hen gelijk heeft.
Het nieuwe Hannah Arendt-instituut lijkt het resultaat van een koehandel en het buigen voor een lobby.
In 1925 kandideerde de katholieke burgemeester van Antwerpen voor een verlening van zijn mandaat in de Koekestad. De eertijds Kraaiende Haan die een belangrijke rol speelde in de ‘vervlaamsing’ van de katholieke partij, De Standaard en als uitgesproken flamingant in de Kamer, riep op om voor de ‘Vereenigde Katholieken’ te stemmen. Op de affiche is duidelijk wie zijn tegenstanders zijn: …
Op het verkiezingscongres van de N-VA in oktober 2012 riep Bart De Wever zijn partij uit tot de vertaling van de centrumrechtse grondstroom in Vlaanderen, wat volgens hem betekent: voor politieke vernieuwing, Vlaamse autonomie en economische liberalisering. Een programma waar begin jaren 1990 Guy Verhofstadt zijn nek voor uitstak, en op basis waarvan in 2004 Yves Leterme een kartel sloot met de N-VA. Oud-VU-senator Lode Claes noemde zichzelf conservatief. Hij lag mee aan de basis van de VLD en eerder aan die van het Vlaams Blok. Want als voorzitter van de Vlaamse Volkspartij was hij ‘sociaal Vlaams, economisch liberaal en ethisch conservatief’. Die VVP ging op in het Blok. Later vulde Karel De Gucht de VLD verder aan met (een deel van de links-)liberalen van Spirit en Nieuwe ChristenDemocraten en wou hij een kartel sluiten met de N-VA om van de VLD de grote centrumrechtse volkspartij te maken. Eerder wilde Verhofstadt dat al doen, met steun van uitgesproken conservatieven. Kunt u nog volgen? Na de regeringsvorming van paars-groen in 1991 voelden vele liberalen in de VLD zich plots ontheemd en ontgoocheld. Het bracht Karl Drabbe ertoe de pedigree van de VLD bloot te leggen. Nu De Gucht waarschuwt voor de bloedlijnen van de N-VA is het tijd om te herinneren aan sommige bloedlijnen van de VLD. [Een analyse uit Doorbraak, april 2000, met actualiseringen tussen vierkante haakjes.]
