Antisemitisme opnieuw salonfähig

Met ontsteltenis nam de samenleving zaterdag 24 mei kennis van de moordpartij in en rondom het Joods Museum in Brussel. Alleen, bij mijzelf wekte dit geen verbazing op, hoogstens woede. Vele Joden in dit land zullen enerzijds vol weerzin de beelden op televisie bekeken hebben, maar ook zij zullen anderzijds niet verbaasd hebben opgekeken. Vroeg of laat moest dit een keer gaan gebeuren.

Sinds jaren waarschuwen in de Vlaamse pers enkele dissidente stemmen als André Gantman, Peter Calluy, Sam Van Rooy en Mia Doornaert in tal van opiniestukken voor het oprukkende antisemitisme in Europa. De verdachte van de terroristische aanslag c.q. moordpartij in Brussel betreft een man van allochtone origine. Hoeft dit te verbazen? Allerminst. De politiecijfers en klachten bij het CGKR aangaande antisemitische incidenten liegen er niet om. De sociologische onderzoeken die peilen naar de attitudes van allochtone jongeren met moslimachtergrond ten overstaan van Joden, evenmin. Het probleem van het oprukkende antisemitisme werd jarenlang miskend. Ook vaak in de academische wereld trouwens. Was het niet prof. Rik Coolsaet die destijds liet optekenen dat de terugkeer van Syriëstrijders voor weinig ophef zou zorgen, aangezien deze jihadisten gedesillusioneerd terugkeren en veelal hun buik vol hebben van jihad?

Sommige professoren, zoals Tom Sauer, bakken het nog bruiner. Zij blijven het steevast presteren om krampachtig het groeiende antisemitisme te linken aan de binnenlandse politiek van Israël. Een drogreden. De oprichting van de staat Israël was immers niet de oorzaak van het ontstaan van antisemitisme, het is net het antwoord dat werd geformuleerd om het antisemitisme af te blokken dat zich in het Midden-Oosten en de rest van de wereld manifesteerde. De staat Israël is niet eens bij het interne conflict in Syrië betrokken, dus hoe zou het ook? Door het Arabisch-Joods conflict te transporteren naar Europa, legitimeren mensen als Sauer onrechtstreeks de drogredenen die door antisemitische jongeren vaak worden aangewend. Al te vaak tracht men haat tegenover Joden immers te verpakken in de vorm van zogenaamd antizionisme.

Waar staan we vandaag? Uit onderzoek van de voorname socioloog Mark Elchardus blijkt dat enorm veel islamitische scholieren er ronduit antisemitische houdingen op na houden. Dit is veel minder het geval bij andere groepen in de samenleving. Toen Jong in Brussel werd gepubliceerd, durfde Elchardus het aan om een correlatie vast te stellen tussen moslims en antisemitisme. Een vaststelling die de wetenschapper een klacht opleverde bij het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding. De problemen van de multiculturele samenleving konden jarenlang niet afdoende bediscuteerd worden. De correlaties zijn echter wat ze zijn. De Nederlandse judaïst Pieter Van der Horst sprak in dit kader over de islamisering van het antisemitisme. Zijn afscheidsrede aan de Universiteit Utrecht, die zou handelen over deze thematiek, werd van hogerhand destijds verboden. Dit bracht de voormalige eurocommissaris Frits Bolkestein ertoe om zich luidop af te vragen: ‘hoelang blijven wij nog laf wegkijken?’

Hoe ver is onze beschaving niet afgegleden, wanneer wij onze toevlucht moeten gaan zoeken in ‘lokjoden’, die door de politie ingezet dienen te worden om de veiligheid van Joodse burgers enigszins te garanderen? In Amsterdam bestaan al wijken waar er sprake is van ‘schuilsynagogen’. Is dit de toekomst voor Joden in België? Steden als Antwerpen en Brussel zijn broeihaarden van antisemitisme. De politiek pleegde jaren aan een stuk, uit electorale overwegingen, schuldig verzuim. Linkse politici in het voorste gelid. Zonder het te beseffen hebben zij mee het klimaat gecreëerd waarin de verwerpelijke Jodenhaat gedoogd kon worden. De problemen zijn nu lang genoeg onder de mat der politieke correctheid geveegd; de hoogste tijd om dit tapijt eens op te tillen. Ook na de aanslag in het Joods Museum tikt de tijdbom onverstoorbaar verder.