Van Den Driessche is er nog niet vanaf

Het is eigenlijk grappig: de ‘BDW-exegese’ is al jaren de favoriete hobby van de Wetstraatpers, en nog altijd snappen veel journalisten geen beetje hoe de N-VA-voorzitter in elkaar zit. Dat zie je opnieuw in het relletje rond Pol Van Den Driessche en ‘De Afspraak’. Journalist Jan Lippens analyseert in een frappant stuk op Knack.be de felle reactie van De Wever. Het heeft, volgens Lippens, ‘alles te maken met de gemeenteraadsverkiezingen in 2018‘.

De scherpe mail van De Wever aan de VRT-top heeft in werkelijkheid bitter weinig te maken met politieke strategie. Journalisten hebben er een gewoonte van gemaakt om BDW af te schilderen als vleesgeworden politieke berekening, en nu zijn ze echt gaan geloven dat de brave man louter in strategische termen denkt. In realiteit is De Wever één brok emotie. Zijn uithaal naar De Afspraak is niet ingegeven door tactiek, maar door diepe, persoonlijke loyaliteit. 

Vuile tackle

Binnen N-VA leeft oprechte verontwaardiging over de manier waarop ‘één van hen’ werd gelinkt aan de verkrachtingen in Keulen. Die reactie is begrijpelijk, als je naar de context kijkt. Zo begonnen de problemen voor Van Den Driessche met een omstreden uitzending van ‘Reyers Laat’, net als ‘De Afspraak’ een programma van de VRT Nieuwsdienst. Hoewel de uitzending vooraf opgenomen werd, kreeg Van Den Driessche geen direct wederwoord. 

Heel wat N-VA’ers krijgen de indruk dat de VRT ‘Pol’ persoonlijk viseert. Een reden daarvoor is snel gevonden, want Van Den Driessche heeft een verleden als politiek hoofdredacteur bij VTM Nieuws. Nu Van Den Driessche communicatieadvies geeft aan N-VA, heeft die partij opvallend betere contacten met de Medialaan. Interviews en primeurs gaan opvallend vaak naar VTM Nieuws, ten koste van de VRT Nieuwsdienst. Het kost niet veel moeite om ‘Pol’ te zien als de architect van die strategie, net zoals je met weinig verbeelding kan veronderstellen dat er aan de Reyerslaan een paar mensen heel kwaad zijn op Pol. 

De N-VA’ers geloven oprecht dat zij extra hard worden aangepakt. Zo leeft binnen de partij de stellige overtuiging dat figuren uit andere partijen nooit op die manier ’te kakken’ zouden worden gezet op nationale televisie, ook niet als het gaat om mannen die evenzeer aan een liederlijke levensgang gelinkt worden. De naam ‘Stevaert’ valt weleens in dat verband. Combineer al die factoren, en je krijgt een heel emotionele cocktail. Tussen Van Den Driessche en De Wever bestaat een sterke vertrouwensband. Op dat hoge niveau functioneert de N-VA soms als een vriendenclubje, met zeer sterke persoonlijke banden. Dat verklaart waarom De Wever persoonlijk uit zijn krammen schoot, en met een vlammende mail het risico op een lek nam. 

Stikken of inslikken

Van Den Driessche kreeg van de VRT een halfslachtige verontschuldiging, maar kan niet meer op twee oren slapen. Het sneertje van ‘De Afspraak’ illustreert hoe het sfeertje van grensoverschrijdend gedrag aan Pol is gaan kleven. Zelfs jaren na de eerste beschuldigingen, die nooit tot een veroordeling konden leiden, blijkt de naam Van Den Driessche een gangbare associatie bij ‘handtastelijk’. Het zou naief zijn om te hopen dat die link wel volledig verdwenen zal zijn als er over 2 jaar ook in Brugge lokale kieslijsten neergelegd moeten worden. 

Bij N-VA kunnen ze evenmin gerust zijn. Slechts weinig mensen geloven echt dat het laatste verhaal over Pol al boven water gekomen is. De kans is zeer reëel dat er nieuwe beschuldigingen aan de oppervlakte komen zodra Van Den Driessche naar buiten komt als kandidaat-burgemeester in Brugge. De N-VA kan daar een zware prijs voor betalen in de hoofdstad van West-Vlaanderen – en vandaag staat de partij al zo zwak in alle provinciehoofdsteden, met Antwerpen als evidente, maar eenzame uitzondering. 

Van Den Driessche vertegenwoordigt een heel realistische bedreiging voor zijn eigen partij. Er zijn dan ook (zeker in West-Vlaanderen) wel wat partijgenoten die vinden dat Pol zijn persoonlijke ambities moet inslikken – ook al is hij nooit veroordeeld, en wordt hij misschien nooit veroordeeld. In zijn veelzeggende stuk schrijft ook Jan Lippens onverholen dat het gebrek aan een formele veroordeling eigenlijk niet relevant is: de media mag de beschuldigingen ook zonder vonnis publiceren, en zal dat ook blijven doen. 

Als communicatieman weet Van Den Driessche: perceptie is alles. Ook zijn eigen perceptie is gezet. Geen vlammende mail, geen terechte kritiek, kan veranderen dat de wereld onrechtvaardig is, en de Vlaamse journalistiek nog veel meer. Als Van Den Driessche al gekwetst was door de framing van De Afspraak, dan mag hij zich schrap zetten.