Van Suske en Wiske-tekenaar tot kinderboekenschrijver

Het zal u misschien verbazen, maar ook in Nederland bestaat een ruime keus aan stripbeurzen. Eén die ik sinds ik het ontdekte vrijwel jaarlijks bezocht is het Kamper Stripspektakel te, u raadt het, Kampen. Vanwege de locatie: in de historische binnenstad, in de open lucht met kraampjes aan weerszijden van de straat maar ook vanwege de opzet: telkens als je twee kraampjes met handelaren passeert, zitten aan een tafel twee signerende striptekenaars. Dus niet in aparte gebouwtjes op speciale tijdstippen.

Normaal gesproken heeft het festivalboekje in het midden zelfs twee pagina’s met aan de rand de namen van de deelnemers – voor de handtekeningenverzamelaars. Nog een troef: de kleinschaligheid. Het is mogelijk om daadwerkelijk alles in één of twee uur bekeken te hebben voor je neerstrijkt op een terrasje. Wat ook helpt, is dat in het oosten van Nederland de sfeer gemoedelijker en rustiger is dan in de drukke Randstad.

Tweede Wereldoorlog

In 2019 moest ik verstek laten gaan. Wist ik veel dat het in 2020 niet door kon gaan. Wat ook jammer was vanwege het historische thema. Naast 75 jaar Suske en Wiske hadden ze gebruik gemaakt van de datum: 15 augustus, oftewel de overwinning van de geallieerden op Japan in 1945.

Het einde van de Tweede Wereldoorlog wordt bij ons op 5 mei herdacht. Die dag werd Nederland bevrijd door de geallieerden. Nederlands-Indië, het tegenwoordige Indonesië, bleef echter tot 15 augustus bezet door de Japanners.

Tot droefenis van de Indische Nederlanders, die jarenlang geïnterneerd zaten in Jappenkampen, krijgt de herdenking van 15 augustus maar een fractie van de media-aandacht van de herdenking van 4 en 5 mei, u weet wel, vanwege kolonialisme. De editie van 2020 zou ook Indië hebben meegenomen.

Belgisch tintje

Kampen ligt in de provincie Overijssel, ver boven de Nederlands-Belgische grens. Toch kent het Stripspektakel al jaren enkele Belgische tintjes. Vrijwel jaarlijks zijn de makers van de stripreeks Alexander de Grote present. Vaste waarde is Paul Geerts, de enige werkelijke opvolger van Willy Vandersteen. Dit jaar was er ook een stand ter promotie van het Stripfestival Knokke-Heist.

Mo, Jade en Plakapong

Dat Paul Geerts een vaste waarde is, is niet enkel toewijding aan de fans. Na zijn formele pensioen als Suske en Wiske-tekenaar begon hij een kinderboekenreeks, uitgegeven door Pear Productions, hoofdorganisator van het Stripspektakel.

De reeks, De avonturen van Mo, Jade en Plakapong, gaat over een broer en zus, Mo en Jade, en het draakje Plakapong. Het speelt in Azië, het continent waar het hart van de maker altijd al naar uitging. Op 2 december van dit jaar verschijnt het tiende deel, tevens slot van de reeks.

Het festivaltijdschrift bevatte dit jaar twee pagina’s over het ontstaan. Het eerste verhaal verscheen in 2005, in de biografie door Theo Vaessen. Geerts had eigenlijk een Suske en Wiske-verhaaltje willen toevoegen. De erfgenamen van Vandersteen meenden echter dat hij daarmee zijn opvolgers in de weg zou zitten. Toen ging het al meer om de financiële dan de artistieke nalatenschap. In plaats daarvan tekende hij een verhaal van de twee kinderen en het draakje.

Toen Paul (wat zegt een naam?) Reichenbach, oprichter van Pear Productions, die tekenplaten zag, was hij onder de indruk. In zijn ogen was het een complete roman. Uiteindelijk haalde hij Geerts over. Het eerste deel, De Hemelboom, is nu herdrukt.

Suske en Wiske signeren mag niet meer?

Bij mijn eerste bezoek aan het Stripspektakel, in 2014, lag op Geerts tafel een briefje dat per bezoeker maar één Suske- en Wiske-album gesigneerd werd. In 2018 signeerde hij enkel de boeken van Mo en Jade.

Het gerucht gaat dat niet alle door Standaard uitgekozen opvolgers de regels even nauw namen, waardoor nu een nultolerantiebeleid zou zijn voor andere dan de huidige officiële makers om te signeren. Standaard en de erfgenamen van Vandersteen laten niks onbenut om het te verpesten voor de liefhebbers.

De Krimson-crisis en de N-VA

Had het gemogen, dan vroeg ik hem mijn exemplaar van De Krimson-crisis te signeren. Dertig jaar geleden waarschuwde hij daarin wat kon gebeuren als mensen in dienst stonden van technologie in plaats van andersom. Helaas ging hetzelfde op als met alle profetieën: naar de waarschuwing werd niet geluisterd.

Ondergetekende gaat zelden op stedentrip. Een uitzondering was een lang weekend Gent in oktober 2019. Die vrijdag legde de regering-Jambon haar regeerverklaring af. Die ene keer dat ik op de hotelkamer tv was blijven kijken ging me te ver, en ik zag enkel het begin.

Die middag trof ik op de Vrijdagmarkt een exemplaar aan van De Krimson-crisis. Voor wie het verhaal niet kent: de bekendste schurk in het Suske en Wiske-universum, Krimson, heeft de macht gegrepen. De hoofdpersonen mobiliseren bekende Vlamingen voor het verzet. (Het motto ‘Vlaanderen leeft’ zal de N-VA aanspreken.)

Met de teletijdmachine worden ook bekenden uit het verleden opgeroepen. (De regering-Jambon kondigde een canon van de Vlaamse geschiedenis aan.) Alleen: Krimson wil in dit verhaal af van alles wat met cultuur te maken heeft. De regering-Jambon wou bezuinigen op … Jawel.

Uitgerekend op de dag dat die regering aantrad, hield ik een verhaal in handen dat zowel voor als tegen het aangekondigde beleid pleitte. Toeval bestaat niet?

Louise

In de rij vroegen we ons af of hij nu wel Suskes en Wiskes zou signeren. Helaas, op tafel weer een briefje van niet. Degene voor mij verliet gelijk de rij. Toegegeven, ook voor mij een domper. Even daarvoor had ik een exemplaar gekocht van De Hemelboom. Niet om een wit voetje te halen; volgende week is mijn nichtje jarig en ik ben altijd slecht geweest in cadeaus bedenken. Kon dit wat zijn? Voor de zekerheid gevraagd vroeg ik voor welke leeftijd ze geschikt waren. ‘Acht, negen jaar,’ luidde het antwoord. Ze wordt er acht.

Dan maar laten signeren? Is ze niet te jong om daarvan de waarde in te zien? Iemand in de rij zei dat ze dat op latere leeftijd alsnog zou doen. Zeker weten, in deze tijden van ‘ontlezing?’

Toen was het mijn beurt. ‘Mijn nichtje is volgende week jarig,’ zei ik. Na nummer 130 zou hij enkel nog handtekeningen zetten. Ik had nummer 140. Toch tekende hij. Of er nog een naam bij moest? ‘Ze heet Louise.’ Pas toen herinnerde ik me dat Wiske voluit ook zo heet.