JavaScript is required for this website to work.
Politiek

Van Vlaamse operettecrisis naar Italiaanse deblokkering?

Horizon 2024Pieter Bauwens1/10/2022Leestijd 4 minuten
(vlnr) Matteo Salvini, Silvio Berlusconi and Giorgia Meloni vieren de
verkiezingsoverwinning.

(vlnr) Matteo Salvini, Silvio Berlusconi and Giorgia Meloni vieren de verkiezingsoverwinning.

foto © Belga Image

Is de weg van de confrontatie tussen N-VA en Vlaams Belang de enige of zelfs beste weg? Italië toonde dat er een andere weg is.

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

Deze week beleefden we de steile opgang en even plotse val van CD&V. Een partij met een lange geschiedenis, op zoek naar zichzelf. De Vlaamse regering kwam terecht in een operettecrisis. Een onwaarschijnlijk verhaal, een ongeloofwaardige plot, maar het loopt allemaal goed af. Misschien vinden we in Italië, thuisland van de betere opera, een uitweg uit de totale blokkering van dit land.

Operette

Vroeger was er ’s avonds op Klara wel eens een operette. Het fijnste deel van het programma was het begin. De presentatrice vertelde dan het verhaal van de operette. Nu ja, ze deed een ernstige poging. Het is vaak zo onwaarschijnlijk dat het niet geloofwaardig na te vertellen is. Hetzelfde kan je zeggen van de crisis in de Vlaamse regering.

Winny Matheeussen maakte een analyse van het debacle van de Vlaamse regeerverklaring. Daar liep -zoals in een operette- mis wat mis kon lopen. Ja, er is de profilering van CD&V, maar er zijn ook fouten gemaakt aan de andere kant. Mahdi had geen landingsscenario, maar had Jan Jambon er een op zak? Iedereen wist op voorhand dat CD&V een breekpunt zou maken van de kinderbijslag, dat zeggen ze al maanden. Is daar voldoende op geanticipeerd? Het was een geluk bij een ongeluk dat Mahdi blind de vlucht vooruit nam. Nu worden geen vragen gesteld over de organisatie van de onderhandelingen in de Vlaamse regering.

Met deze man wordt het anders

Wat bezielde dan Sammy Mahdi? Hij bleek de Messias die geen water in wijn kan veranderen. Hij dacht van de Vlaamse begrotingsopmaak gebruik te maken om zich in de partij te profileren én zijn partij te profileren in een klap. Zijn hoogmoed bracht hem tot in de tv-studio’s, en naar de val. Hij stuurde aan op een blokkering, maar had geen exit-strategie.

Een dag na de hergeboorte van CD&V, werd de nieuwe ruggengraat gebroken. Met deze man werd het dan toch niet anders. Hij vergooide zijn ongenaakbare status van enige hoop op redding van  CD&V én de geloofwaardigheid van zijn partij. Je kan niet de ene dag zeggen dat je principes hebt en de volgende dag dat je gestreden hebt, maar alleen staat. Als je echt principes hebt, trek je je terug uit de Vlaamse regering.

Vlaams imago

Die hele episode heeft het imago van het Vlaamse regeerniveau danig gekwetst. Wat doen we in Vlaanderen precies beter? Ook hier rollen de partijen vechtend over straat. We hebben de Franstaligen niet eens nodig om onze instellingen te blokkeren met gekrakeel. Elke zweem van degelijke saaiheid die het Vlaamse niveau de voorbije decennia had opgebouwd, in een klap weg.

Er op wijzen dat het federale niveau nog slechter functioneert is niet echt wervend. Het debacle van Vivaldi was het moment om te tonen wat de meerwaarde was van de Vlaamse instellingen. Nota bene vooral opgebouwd door CD&V. Triest. Intriest. En dat allemaal voor een symbolenstrijd. Ivan Van de Cloot vatte het mooi samen in Met vier aan tafel, het ging om twee koppen koffie per kind.

Verliezers op het Martelarenplein

Er zijn dus veel verliezers in de Wetstraat. N-VA kwam niet ongeschonden uit de crisis. Ze gaven niet de indruk die grote leidende partij te zijn die alles stevig in handen heeft. Dat kan de partij parten spelen. De N-VA-strategie is duidelijk. Ze wil na de verkiezingen in Vlaanderen de grootste zijn om aan zet te zijn. Om zelf de partners te kunnen kiezen. Vandaar dat ze zich sterk afzet tegen Vlaams Belang. Die partij is op dit moment de grootste bedreiging voor dat marktleiderschap. Een crisis zoals die van voorbije week, kan een aanleiding zijn voor kiezers om de overstap te maken. Kiezers die N-VA dan moet winnen in het centrum, bij de coalitiegenoten van vandaag.

Maar is de weg van de confrontatie tussen N-VA en Vlaams Belang de enige of zelfs beste weg? Italië toonde dat er een andere weg is. Een weg die in dit land al decennia geblokkeerd is door een cordon te institutionaliseren. Hebt u gezien hoe het er in Italië aan toe gaat? Daar gaan de drie rechtse partijen geen bitse confrontatie aan op leven en dood. Ze komen apart op, staan zelfs al eens samen op een podium tijdens een meeting, zeggen openlijk dat ze samen zullen regeren en dat de kiezer moet aangeven wie van hen de leiding zal nemen. Zo kunnen ze hun energie richten op kiezers winnen van het centrum en van links in plaats van elkaar te bestrijden. Misschien geeft het N-VA zelfs meer kans om de grootste te zijn binnen die constellatie.

Coalitie zonder vrienden

Ik ben zeker dat die Italiaanse partijen onderling heel wat kritiek hebben op elkaars partijprogramma’s. Waarschijnlijk kunnen ze met verwijzingen naar het recente of verre verleden elkaar op grote fouten wijzen. Maar ze doen het niet.

De Wever hoeft Van Grieken niet sympathiek te vinden. De partijen hoeven niet te fuseren. De Wever mag Dries Van Langenhove (VB) en nog wat anderen gerust ranzig vinden. Maar uiteindelijk telt enkel het regeerakkoord dat wordt gesloten en daarna de resultaten van de regering. Een alliantie op links of rechts, het zou in Vlaanderen een duidelijke keuze mogelijk maken. Andere partijen zouden zich ook duidelijk moeten profileren, behoren ze tot een links blok of een centrumblok? Wat verenigt hen, wat scheidt hen? Met wie willen ze regeren? Wie komt hoe ver in de verkiezingen?

Inhoud boven profilering

Zouden we in een dergelijk scenario niet veel interessantere debatten krijgen? Debatten die meer naar de kern van de problemen gaan, in plaats van politieke debatten die meer over de andere partij gaan dan over de werkelijke maatschappelijke problemen? Het zou het voor de kiezer makkelijker maken.

Maar het zal niet gebeuren. Want Vlaanderen is onderdeel van België. Als N-VA naar de verkiezingen trekt in een ‘rechts blok’ met Vlaams Belang, zet het zichzelf federaal buitenspel. Zo bekeken zou het wel eens waar kunnen zijn, dat het cordon meer is ingegeven uit bezorgdheid voor het voortbestaan van België, dan uit bezorgdheid voor de democratie. Het cordon helpt het status quo, waarin België gevangen zit, te bestendigen. Misschien wordt het tijd om eens iets anders te proberen, in plaats van erop te hopen dat hetzelfde blijven doen ooit tot een andere uitkomst zal leiden.

Horizon 2024

horizon2024

Het Belgische status quo is waar we ons bij Doorbraak willen op focussen tot aan de verkiezingen van 2024. Zit werkelijk alles vast? Wat zijn de uitwegen uit dit gestolde land? Welke oplossingen liggen op tafel en waarom worden die niet uitgevoerd. U leest, hoort en ziet het vanaf vandaag op de horizon2024 artikelen bij Doorbraak.

Pieter Bauwens is sinds 2010 hoofdredacteur van Doorbraak. Journalistiek heeft hij oog voor communautaire politiek, Vlaamse beweging, vervolgde christenen en religie.

Commentaren en reacties