Ook de voorbije week werden veel vragen gesteld — en waren er ook vragen die te weinig of helemaal niet gesteld werden. Aan het begin van de nieuwe week kunnen er misschien nog enkele vragen opgeworpen worden. Zoals:
Waarom levert één fractie opeens twee vicepremiers?
(Aan Ecolo en Groen, die allebei een vicepremier krijgen. Nochtans delen ze al jaren één fractie en toeteren ze bij elke mogelijke gelegenheid dat we allemaal Belgen zijn. Tot de postjes uitgedeeld worden; dan moeten Vlamingen en Franstaligen elk apart bediend worden. Je zou hetzelfde kunnen vragen aan Open Vld en MR: ‘een en ondeelbaar’ – tot je drie liberalen in het kernkabinet kan steken.) Hoe gefrustreerd kan je zijn?
(Aan mobiliteitsexpert Kris Peeters, die een zurig opiniestukje schreef over de protestrit #nietmijnregering: ‘Op sociale media circuleerden beelden van IS-optochten die alleen in symboliek en setting van de Vlaams Belang-colonnes verschilden’. Voor Vlaams Belangers moet dát toch het leukste zijn aan een succesvolle actie: al die onmachtige oprispingen achteraf, van tegenstanders die echt niet meer weten van welk hout nog pijlen te maken.) Wie morst er nu zo met jong talent?
(Aan wielerploeg Trek-Segafredo, die de regerende wereldkampioen bij de junioren aan de kant zet omwille van een emoji. De jonge Quinn Simmons had zich op twitter ook geout als een Trump-stemmer. ‘Opruiend, verdelend en schadelijk voor het team, het profwielrennen, de fans en de positieve toekomst van onze sport’, aldus zijn eigen ploeg. Een van de grootste beloften in het wielrennen: kop af!) Hoeveel partijleden hebben het regeerakkoord gelezen?
(Aan de regeringspartijen, die hun leden toch wel een paar uur gaven om het hele regeerakkoord uit te pluizen. In 2019 was er veel kritiek toen de Vlaamse coalitiepartners hun ledencongressen samenriepen op een dinsdagavond, nadat het regeerakkoord pas maandagochtend beklonken was. Dit keer werd er nog minder moeite gedaan om de schijn op te houden. Ledencongressen zijn meer dan ooit applausmachines voor de particratie, maar deze keer wordt daar minder een probleem van gemaakt.) Wanneer is vendelzwaaien problematisch?
(Aan socioloog Orhan Agirdag, die vlaggenvertoon in scholen wel ziet zitten: ‘Een leerling die met een Turkse vlag op de speelplaats staat te zwaaien, geeft leerkrachten duizend-en-één mogelijkheden. Je kunt de figuren op de vlag in wiskunde geometrisch analyseren, in aardrijkskunde de buurlanden van Turkije leren, in geschiedenis de herkomst van vlaggen uitleggen en ga zo maar door’. Je zou zo een kind misschien ook kunnen vragen waarom hij dweept met een land dat op dit moment offensief oorlogvoert in Libië, Syrië, Armenië,…) Hoe gaat het met de relance van Wallonië?
(Aan de PS, die de staatssecretaris voor relance levert. Na ongeveer een halve eeuw compleet mislukte relance in Wallonië. Wie vertrouwt die mensen nog om een economie te fiksen?) Wat baten initialen in een artikel vol persoonlijke details?
(Aan journalist Bruno Struys, die in De Morgen schrijft over een ‘haatpropagandist’. We vernemen over ‘E.M.’ waar hij woont, met wat voor auto hij rijdt, waar je een foto van zijn oprit kan vinden en wanneer hij over welk thema al eerder in de media kwam. Genoeg, kortom, om volledige voor- en achternaam terug te vinden met één zoekopdracht. Misschien is E.M. een neonazi, maar heeft hij daarom dan geen enkel recht meer op privacy?) Wie kan bepalen wat fake is en wat nieuws?
(Aan premier De Croo, die de strijd wil aangaan met ‘fake news‘. Op Vlaams niveau roert Bart Somers dezelfde trom. Maar willen we echt dat de staat bepaalt wat waarheid is en wat niet? Hoe verzoen je dat met vrije pers in een democratische samenleving? De mainstreammedia roeren zich niet, want ze weten dat zij niet geviseerd zullen worden. Of toch niet meteen.) Hoe ver ligt de Gossetlaan van Brussel-Centraal?
(Aan de redactie van De Standaard, die veel spel maakt over een verhuis van Groot-Bijgaarden naar centrum Brussel. In vogelvlucht misschien 8 kilometer. Ondanks alle marketingpraatjes zal het voor deze krant geen verschil maken. De Standaard is al lang een zeer Brusselse krant, in de slechtste betekenis van dat woord.) Wanneer mogen we spreken over religieus extremisme?
(Aan de Molenbeekse muziekprogrammatrice, die niet altijd wijn en bier aanbiedt: ‘Als we alcohol serveren op een event, dan komen bepaalde mensen niet. We laten onze keuze afhangen van de doelgroep’. Het is perfect legitiem om zelf geen alcohol te drinken. Het is iets héél anders om niet te kunnen verdragen dat mensen in je omgeving alcohol drinken, of dat een concertzaal alcohol zelfs maar aanbiedt.) Hoe heeft Freya de begroting beheerd?
(Aan Het Laatste Nieuws, waar ze de verjonging toejuichen: ‘Deze regering wordt jonger dan alle voorgaande en dat vinden grijze mannen in grijze pakken fantastisch’. De Croo neemt van Verhofstadt ook het jeunisme over. Herinner u Freya Van den Bossche als minister van Begroting. Dan toch liever een grijze man in een grijs pak.) Welk gezag hebben de politieke leiders in Brussel?
(Aan viroloog Steven Van Gucht, die imams wil inzetten om ‘de verschillende gemeenschappen in de hoofdstad’ te bereiken. Er zouden religieuze leiders nodig zijn om ‘het waarom van de maatregelen’ uit te leggen. Na een half jaar gezondheidscrisis, na talloze dramatische smeekbedes, na draconische maatregelen, hebben ze de imam nodig om moslims tot de orde te roepen. Wat zegt dat over Brussel?) Hoeveel hebben de sterkste schouders al moeten dragen?
(Aan de paarsgroene regering, die al een marketingplan heeft voor de nieuwe vermogenstaks: ‘De ‘sterkeschoudertaks’ gaat bij de groenen rond als wervende titel’. Iedereen met een vermogen van 1 miljoen of meer zal meer mogen betalen – al is het niet duidelijk wat er in dat vermogen allemaal zal meetellen. Opnieuw doet men alsof er niet al allerlei vermogensbelastingen bestaan. In dit land moet je dus bestraft worden als je, na alle andere belastingen (en wat zijn het véél belastingen), toch nog geld overhoudt). Hoe maakt slachtofferschap jou een betere tv-maker?
(Aan columniste Julie Cafmeyer, die altijd goed weet wat er met belastinggeld moet gebeuren: ‘De VRT kan productiebudgetten geven aan de slachtoffers van Bart De Pauw, zodat deze vrouwen na de rechtszaak verder kunnen’. Je hoort dat steeds meer bij hedendaags links: slachtofferschap als kwaliteit, die beloond moet worden.) Hoeveel marge heeft Brussel voor hippe experimenten?
(Aan de Brusselse regering, die de economie wil hervormen aan de hand van het ‘donutmodel’: een theorie die economische indicatoren zoals het bnp inruilt voor alternatieven die ‘maatschappelijke rechtvaardigheid’ beklemtonen. Alsof Brussel een eiland is. Er komt een lawine van faillissementen aan, maar in Brussel hebben ze tijd (en geld?) voor linkse luchtkastelen.)
Welk jaar is dit?
(Aan de Belgische politiek, die sterke gelijkenissen vertoont met het jaar 1999. Opnieuw vermomt een ordinaire uitdeelregering zich als ‘nieuwe politiek’. Opnieuw profileert België zich met symboolpolitiek als ethische voorloper. Opnieuw wordt de grootste oppositiepartij gretig doodverklaard door de verenigde Vlaamse vakpers. Opnieuw is Frank Vandenbroucke minister van Sociale Zaken. Plus ça change, plus c’est la même chose.)
Zit u zelf ook nog met vragen? Blijf er niet mee zitten. Stel ze hardop in een reactie op dit stuk.
