JavaScript is required for this website to work.
post

Vergeten vragen van de voorbije week (45)

Dominique Laridon6/5/2019Leestijd 4 minuten
De vergeten vragen van voorbije week.

De vergeten vragen van voorbije week.

foto © imago/INSADCO/Reporters

Het begin van de Ramadan zijn onze journalisten en radiomakers niet vergeten. Deze vragen daarentegen wel:

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

Ook de voorbije week werden veel vragen gesteld – en waren er ook vragen die te weinig of helemaal niet gesteld werden. Aan het begin van de nieuwe week kunnen er misschien nog enkele vragen opgeworpen worden. Zoals:

Hoe kunnen we u nog ernstig nemen als ‘klimaatexpert’?

(Aan historicus Pieter Boussemaere, die om onbegrijpelijke redenen (hoewel…) steeds weer wordt opgevoerd als grote klimaatexpert. Het bestond Boussemaere vorige week om de link tussen bevolkingsgroei en klimaatopwarming weg te relativeren, alleen maar omdat Filip Dewinter (Vlaams Belang) had gepleit voor geboortebeperking in de Derde Wereld. Blijkbaar is Boussemare het soort ‘expert’ dat een paraplu bovenhaalt als een VB-er vaststelt dat de zon schijnt.)

Wat is er zo succesvol aan de Belgische aanpak?

(Aan Guy Verhofstadt, die de Belgische onderhandelingstechniek Europees wil toepassen: ‘Ik heb Tusk al meerdere keren gevraagd waarom hij op een top niet tot het einde doorgaat. Hoe sluiten we in België moeilijke akkoorden? Door aan tafel te blijven zitten. We moeten de Europese leiders opsluiten en ze niet laten buitenkomen tot er een akkoord is.’ Die marathononderhandelingen zijn in België mede verantwoordelijk voor misbaksels van krakkemikkige akkoorden, maar Verhofstadt wil van Europa één groot België maken.)

Waar wacht Vlaanderen nog op om dit Waalse voorbeeld te volgen?

(Aan de Vlaamse meerderheidspartijen, nu het Waalse Parlement een gewestelijk referendum ingevoerd heeft. De Walen krijgen binnenkort de kans om zich rechtstreeks uit te spreken over (de meeste) gewestelijke materies, maar de Vlamingen krijgen dat instrument niet in handen. Wat we zelf doen, doen we niet altijd democratischer.)

Wat is er zo cool aan de islam?

(Aan Studio Brussel, dat een programma rond de Ramadan gaat uitzenden. Cool! Een journaalanker zal speciaal voor dat programma op dinsdag 28 mei een hele dag deelnemen aan een islamitische praktijk. Hip! Neutraal! Wanneer lanceerde de VRT nog zo’n charmeoffensief voor een andere godsdienst? En hoeveel ruimte is er voor kritische noten op het altijd vrolijke StuBru?)

Wanneer bent u uzelf, uw familie en de meeste van uw vrienden zo gaan haten?

(Aan de lelieblanke Julie Cafmeyer, die worstelt met haar eigen huidskleur: ‘Ik wil niet meer leven in een land waar vooral witte mensen het meeste zeggenschap hebben. Ik wil verrijkt worden door diversiteit, door andere manieren van denken. Ik wil uitgedaagd worden door mensen met andere achtergronden die een sterke en sturende positie innemen.’ Rijp voor de therapeut. Eindigt anders nog in groezelige resorts in landen als Gambia, waar talloze blanke vrouwen verrijkt willen worden door diversiteit.)

Hoe wijdverspreid is het islamitische verzet tegen orgaandonatie?

(Aan Rode Kruis-vrijwilliger Mohammed Zerrad, die in De Standaard getuigt: ‘Mijn ouders, neven en nichten vinden dat wij onze organen niet mogen afstaan aan mensen die niet tot de moslimgemeenschap behoren.’ Dat zinnetje zou een schandaal veroorzaken als het om een andere gemeenschap ging. Hoe breedgedragen is die opvatting binnen de moslimgemeenschap? Is dit niet ook een vorm van hatelijk extremisme?)

Hoe blank is het lerarenkorps in de Ecole N° 1 in Schaarbeek?

(Aan iedereen die berichtte over de rellen aan een Schaarbeekse schoolpoort, zonder voldoende aandacht te schenken aan de multiculturele dimensie. Ten gronde ging het hier om allochtone ouders die geen vertrouwen hebben in een blank parket, een blanke schooldirectie en een hoofdzakelijk blanke onderwijswereld. De Morgen noteerde de kreten van de moeders-met-hoofddoek: ‘Kijk naar hoe die leraressen gekleed zijn!’ Dat ene zinnetje zegt het allemaal.)

Wanneer stonden autochtone ouders voor het laatst te rellen aan een schoolpoort?

(Aan Sensoa, dat zich haastte om te benadrukken dat ‘onrust over seksueel geweld‘ zeker niet alleen bij allochtone gemeenschappen voorkomt. We hebben in Vlaanderen een plejade aan gesubsidieerde organisaties die zich dubbelplooien om alle problemen die gelinkt zijn aan allochtone gemeenschappen te minimaliseren en te relativeren. Zie ook: Unia.)

Waar haalt een Vlaamse krantengroep zoveel geld?

(Aan Mediahuis, dat 145 miljoen euro neertelt om de grootste krant van Ierland over te nemen, terwijl we toch niet bepaald de gouden eeuw van het bedrukt papier beleven. Zou de financiële armslag van de Vlaamse krantengroepen misschien iets te maken hebben met de rijkelijke postsubsidie die in Vlaanderen maar blijft bestaan? Als de krantenbazen buitenlandse titels kunnen opkopen, kunnen ze dan misschien ook betalen voor hun postzegels?)

Waarom drastisch ingrijpen als de situatie al aan het verbeteren is?

(Aan professor Ides Nicaise, die vindt dat er veel meer moet gebeuren om de ongelijkheid in het onderwijs aan te pakken. Nochtans blijkt uit zijn eigen onderzoek dat de kloof tussen kansarme en kansrijke leerlingen wonderwel is verkleind – nota bene in een periode waarin het aandeel anderstalige leerlingen gevoelig is gestegen, met dank aan de massamigratie. Ideologie kleurt en vervormt de wetenschap: zelfs als de conclusies uitwijzen dat de situatie aan het verbeteren is, dan nog pleit de ‘neutrale onderzoeker’ voor drastisch ingrijpen.)

Wanneer gaan we het hebben over de afwezige vaders?

(Aan iedereen die problemen in allochtone gemeenschappen blijft reduceren tot ‘wit racisme’. De jonge dj Noonah Eze vertelt in Humo over Afrikaanse vaders: ‘Naar mijn ervaring hebben Afrikaanse mannen echt een rare verhouding met hun vrouw en kinderen. Intussen heb ik door dat het jammer genoeg misschien wel deel uitmaakt van de cultuur. Hier een gezinnetje, daar een vrouw, ginder nog vier kinderen… Zo gaat het eraan toe.’ Eze is zelf zwart en hoeft dus geen banbliksems te vrezen. Voor bange blanken is het een huizenhoog taboe: het zo vaak terugkerend patroon van afwezige vaders in (Noord-)Afrikaanse gezinnen.)

Zit u zelf ook nog met vragen? Blijf er niet mee zitten. Stel ze hardop in een reactie op dit stuk.

Dominique Laridon (1978) zat eerst gewoon op Twitter, maar 140 tekens bleken toch iets te beperkt. Je hebt dan ook wat meer woorden nodig als je kanttekeningen wil plaatsen bij het publieke debat, licht wil laten schijnen op de manoeuvres binnen de binnenlandse politiek of uitgebreid wil treuren om de ondergang van het Avondland. Dominique heeft ergens in een lade een diploma politieke wetenschappen liggen, maar dat hoeft u niet ter sprake te brengen - het ligt gevoelig. 

Commentaren en reacties