Vlaams-Turkse politici: waar ligt uw loyauteit?

Wat is het verschil tussen de Hongaarse premier Victor Orban en de Turkse president Recep Erdogan? Van de tweede mag je als Vlaamse politicus openlijk aanhanger zijn zonder problemen te krijgen. Zeker als je Turkse roots hebt. Dat is ronduit hypocriet én bijzonder schadelijk voor de democratie. Onze democratie.

Vlaams-Turks

Het blijft toch een enorme contradictie in het identiteitsdebat. Wijs Vlaamse Turken in een debat nooit op hun roots. Ze zijn derde of vierde generatie én dus Vlaming. Punt. Wie daar aan twijfelt is een racist.

Maar als je, zoals Pinar Akbas hier de voorbije week deed met het dossier Turks nationalisme in Vlaanderen, goed kijkt naar wat Vlaams-Turkse politici zelf allemaal beweren en doen, positioneren ze zichzelf wel als Turk. Met een duidelijke boodschap naar de andere Vlaamse Turken: ik  ben een Turk, loyaal aan het islamofascistoïde regime van Erdogan.

Het verschil tussen de teksten in het Nederlands en die in het Turks is vaak te frappant om altijd opnieuw toeval te zijn. Het openlijk koketteren met bedenkelijke verenigingen is laakbaar. Maar niemand reageert. Bij sp.a, Groen, CD&V , PVDA en Open Vld kijkt iedereen de andere kant op en telt stilletjes de stemmen.

Stemmen tellen

Akbas vat het mooi samen. Omwille van electoraal opportunisme zetten deze partijen de democratische principes opzij. Principes die ze naar eigen zeggen zo hoog in het vaandel voeren. Turkse kandidaten springen in voorkeurstemmen over anderen heen. Zo bouwen ze een machtspositie in hun partij. Want uiteindelijk draait het om het aantal stemmen.

Zo sluipt de hypocrisie in de politiek binnen. Partijen pleiten in Vlaanderen voor een cordon rond het ‘ondemocratische’ Vlaams Belang en zelfs N-VA. Tegelijk koesteren ze figuren in de eigen partij die openlijk dwepen met het zeer bedenkelijke regime van Erdogan in Turkije.

Disciplinering Turkse diaspora

Het is extra bedenkelijk als je ziet dat deze Vlaams-Turkse politici een rol spelen in de disciplinering van de Turkse diaspora in Vlaanderen. Ze steunen zo een bewuste strategie vanuit Ankara om de Vlaamse Turken vooral Turks te houden. Inclusief nationaliteit, legerdienst én een bepaalde interpretatie van de islam.

Het panturkisme en de ideologie die Erdogan uitdraagt is bijzonder problematisch. Zeker politici die in Vlaanderen schermen met het slachtofferschap van minderheden, kunnen zich niet vereenzelvigen met de ideologie van Erdogan en zijn AKP. Vraag het de christenen, Armeniërs, Koerden en andere minderheden in Turkije maar. Pinar Akbas noemt het Turkse regime fascistisch, in haar artikels en in die van Dirk Rochtus die er een kader aan geven, blijkt waarom.

Misbruik van onze grondrechten

Daarbij maakt de Turkse staat misbruik van de grondrechten die wij hebben. De vrijheid van religie is een onvervreemdbaar mensenrecht. Zolang geen andere wetten worden overtreden, mag de overheid niet ingrijpen. Net dat recht misbruikt Turkije om via moskeeën de Turkse diaspora te disciplineren en te binden.

Imams met de goedkeuring van Turkije. Opleidingen in Turkije van Vlaamse imams. Waar ze natuurlijk de officiële staatsturkse visie op islam en staat meekrijgen. Waar ze opgeleid worden om de Turkse visie op de segregatie van de Turkse diaspora uit te dragen.

De Turkse staat werkt op die manier een actieve integratie tegen en promoot segregatie. Actief geholpen door een vijfde colonne schijnbaar ingeburgerde Vlaams-Turkse politici. Mijn gedachten gaan uit naar die Turken die zich daaruit willen losmaken en voor verscheurende keuzes komen te staan.

Turkse ideologie-klassen

De Turkse staat zet nog andere middelen in. Klassen Turkse cultuur, gesponsord door de Turkse staat. Op zich niets mis mee, maar niet als dat met een politiek-ideologische saus wordt overgoten. Ook de media worden ingeschakeld.

Er is niets mis met kijken naar Turkse tv-kanalen. Maar als die kanalen bewust worden ingezet om een bepaalde ideologie onder de Turkse diaspora te verspreiden, moeten we ons toch vragen stellen. Zeker als die kanalen de Vlaams-Turkse politici promoten die het spel meespelen.

Adder

Hoe lang nog zullen Vlaamse partijen blijven toekijken hoe politici in het Turks het tegengestelde verkondigen dan in het Nederlands over gendergelijkheid, vrouwenrechten, integratie, racisme, democratie? Niemand kan nog zeggen dat ze het niet konden weten. De bewijzen zijn klaar en duidelijk uitgeschreven. De partijen moeten beseffen dat ze een giftige adder aan de borst drukken. De partijen moeten ook beseffen dat die adder niet zal aarzelen om hen te bijten als hen dat beter lijkt.

Vlaamse partijen moeten hun Vlaams-Turkse mandatarissen die hier genoemd zijn voor een duidelijke keuze stellen. Geen gekoketteer of steun aan het fascistoïde regime als dat van Erdogan. Geen steun aan verenigingen die de segregatie van de Vlaams-Turkse gemeenschap in de hand werken.

Er moet worden gewerkt aan wetgevende initiatieven tegen de invloed van de Turkse overheid via Diyanet, het Turkse ministerie van godsdienstzaken dat hier menig Turkse moskee bestuurt. Zoals er parlementaire vragen mogen komen over het toezicht van de staatsveiligheid op Vlaamse verenigingen die duidelijk verbonden zijn met fascistoïde verenigingen in Turkije. Politici die dergelijke verenigingen bezochten, moeten zich daarvan best zo snel mogelijk distantiëren.

Weerbare democratie

Er wordt veel gesproken over de weerbaarheid van onze democratie. Dan wordt verwezen naar de opkomst van populistische partijen. Dat is al te gemakkelijk. Het gevaar huist ook binnen in menig partij. Zelfs partijen die als staatsdragend gezien worden.

De medewerking van mandatarissen aan een fascistoïde regime dat aanstuurt op segregatie van de Turkse diaspora in dit land, wordt niet in vraag gesteld. Iedereen moet beseffen dat dergelijke segregatie een ondermijning is van onze democratische samenleving. Precies het discours van de Vlaamse partijen waar die Vlaams-Turkse mandatarissen lid van zijn. Allemaal voor de stemmen van de Vlaamse Turken. Het is beschamend om je als partij op die manier te laten gijzelen.

Tijd om keuzes te maken. Tijd aan iedereen om de vraag te stellen: waar ligt uw loyauteit?

Lees ook de inleiding van deze reeks, en de vorige delen over Mustafa Aytar, Muhammet Oktay, Engin Özdemir, Mehmet Sadik Karanfil en een oproep. Dirk Rochtus schreef achtergrondstukken over het spanningsveld tussen secularisme en islamisme in Turkije.