Vlaamse pers doet of ze blind is

Wie tegenwoordig wil weten wat niet mag geweten worden, die moet naast Doorbraak ook Kaaiman lezen. Die publiceert in De Tijd als satire wat de Vlaamse journalisten niet durven schrijven. Zo geeft Kaaiman op 3 maart 2017 (de artikels van Kaaiman zitten achter een betaalmuur) een overzichtje, niet exhaustief, van Vlaamse politici die familie aan een politieke job helpen of geholpen hebben. Hij rakelt de historie van Greet Op de Beeck aan en haar contract om als VRT-journaliste te modereren voor de liberalen (als vriendin van Patrick Dewael). Een verhaal uitgebracht door Jean-Marie Dedecker, er was toen nog echte oppositie. Kaaiman legt ook uit hoe Guy Verhofstadt met een hele constructie zorgde voor bevriende jobs. Kortom, volgens Kaaiman is het ook in België en in Vlaanderen niet ongewoon om eigen familieleden aan een politieke job te helpen. Zo werkt er familie op een kabinet of als parlementair medewerker.

Kaaiman eindigt zijn artikel: ‘Er is maar een verschil tussen wat Dewael en Verhofstadt zich veroorloven, en wat Fillon en Le Pen hebben uitgehaald: de Franse pers doet niet alsof ze blind is.’ En iedereen is het ermee eens en glimlacht eens. Naar het volgende artikel. En dat is dan meteen het laatste wat we daarover in de pers zullen vernemen.

De pijnlijkste zin uit de pers van 2017 tot nu toe, is de slotzin van Kaaiman. Omdat het zo schrijnend is. Als Kaaiman dat weet en andere journalisten smalend toevoegen dat er nog meer is. Waarom schrijft niemand daar over?

Ik ken de argumenten om dat allemaal niét te publiceren. ‘Het behoort tot de privésfeer.’ ‘Die mensen zijn meer dan enkel de vrouw, zoon of neef van.’ En ook: ‘het verschil met Fillon is dat er hier wel echt gewerkt wordt’.

Dat Fillon zijn vrouw niet moest werken om betaald te worden is erger, maar het andere blijft laakbaar. Of zijn die familieleden allemaal aangenomen na een uitgebreid assessment waar ze als beste uit kwamen en dus de job kregen? Mensen horen in ons land een job, zeker betaald door belastinggeld, te krijgen door verdienste, niet door hun familiale- of andere banden. Politici die alle dagen pleiten voor gelijke kansen, moeten dat zelf in de praktijk brengen. Het hele verhaal heeft dus wel degelijk maatschappelijk belang, genoeg om door de vierde macht uitgespit te worden. Als er niets fout gebeurt, dan kan het politieke systeem daar enkel sterker uitkomen. Toch?

Wat is er mis met een journalistieke bijdrage waarin man en paard wordt genoemd en de genoemde politici woord en wederwoord krijgen? Waarom verschuilt de pers zich achter excuses om dat vooral niet te moeten brengen?

Dat een politicus een politicus een affaire heeft, wil ik in mijn krant niet lezen. Dat is privé, er zijn sites en boekskes genoeg die graag dergelijk nieuws brengen, ze doen maar. Maar, als die politicus (m/v) zijn minnaar/minnares aan een (overheids)job helpt, net omdat het de minna(a)r(es) is, dan is er wel een probleem.

Trouwens ook de opmerking ‘zouden we dat niet allemaal doen?’ doet hier niet ter zake. Van verkozenen des volks mogen we hogere morele standaarden verwachten, net omdat ze volksvertegenwoordiger zijn. Zeker als het gaat over overheids- of politiek gerelateerde jobs.

De vierde macht, de pers die de andere machten controleert, verwaarloost haar taak. Onze democratie is zo diep gevallen dat we een nar als Kaaiman nodig hebben om de waarheid nog gepubliceerd te krijgen. Mocht Doorbraak een redactielokaal vol jonge journalistieke honden huisvesten, ik zou geen seconde twijfelen en ze loslaten.

Een mens zou er een complot in zien dat de ouderwetse mediaregels en -subsidies die grote mediagroepen blijven bevoordelen en de kleintjes klein houden.

Foto (c) Reporters