Vlamingen geïndoctrineerd door links

Doorbraak: je 11 julilezing in Ronse, die op YouTube te vinden is, is ondertussen bijna 5000 keer bekeken. Heb je een verklaring voor dat succes?

Brecht Arnaert: ‘Nee, niet echt. Ik publiceerde die op 11 juli 2014 op mijn Facebook-pagina en kreeg 500 views. Maar blijkbaar moet mijn analyse toch enig hout snijden, want ze werd overgenomen op verschillende websites. Ik kan daar natuurlijk alleen maar blij om zijn.’

Welke boodschap wou je in die lezing meegeven?

‘Ik vertrok van de vaststelling dat bij de laatste verkiezingen de N-VA weliswaar nog vooruit was gegaan, maar dat tegelijkertijd de traditionele partijen (CD&V, Open Vld en sp.a) niét achteruit waren gegaan. Per saldo betekent dit dus dat de N-VA vooral binnen de Vlaamsgezinde rangen mensen heeft kunnen overtuigen. Het slachtoffer daarvan is bekend.’

Het Vlaams Belang.

‘Inderdaad. De Vlaamse kiezer heeft zijn gedrag niet fundamenteel gewijzigd richting de gehoopte verandering. De oude partijen houden, gezien de recente actualiteit rond Arco en Dexia, merkwaardig genoeg stand. En dat terwijl het publiek niet kan ontkennen dat er zware onregelmatigheden gebeurd zijn. De verklaring daarvoor, wat die ook is, kan in geen geval politiek zijn. Een probleem kan nooit begrepen worden op het niveau waarop het zich stelt. Ik heb betoogd dat ze psychologisch is. Dat het ligt aan de manier waarop de Vlamingen nadenken over de rol van hun leiders. En dus ook over zichzelf. De stelling dat elk volk de leiders krijgt die het verdient is geen loutere boutade: het volk projecteert zijn angsten op zijn leiders, van wie wordt verwacht dat ze die wegnemen. Als de angst dus is geld te verliezen, dan zal men leiders verkiezen die dat zeggen te zullen tegengaan.’

Je verwijst naar Arco en de garanties daarvoor.

‘Ja. In plaats van vooruit te kijken, en het grotere geheel te zien, heeft de gemiddelde Vlaming weer op de korte termijn gedacht. Aan zijn beurs dus. Men wist heel goed dat indien N-VA te groot zou worden, de staatswaarborg voor Arco in het water zou vallen. ‘Met de dood in het hart’ stemmen voor CD&V dus. Als er één partij is die het gebrek aan integriteit bij de Vlamingen weerspiegelt, dan is het die wel. Ze wordt bevolkt door kiezers van wat ik ‘het oude Vlaanderen’ noem: vijftigers, zestigers, zeventigers die de politiek opvatten als een middel om hun eigen belangen veilig te stellen.’

En het nieuwe Vlaanderen ziet dat anders?

‘Neen. Dat is net het punt. We hebben geen morele leiders in onze samenleving die de bevolking kunnen inspireren om die kortzichtigheid te overstijgen. We hebben politieke leiders, dat wel. Maar politiek is slechts een resultante van de psychologie van de individuele kiezers. Er moet een mentaliteitswijziging komen bij de bevolking, die dieper gaat dan een mening over de volgende verkiezingen. Die zal er niet meer komen via rationeel debat. Daarvoor is het te laat. Nog voor je immers tot een constructieve dialoog kan komen, moet je al een heel debat voeren over de invulling van termen. Die zijn helemaal uitgehold. Woorden als “vrijheid”, “rechtvaardigheid” of “solidariteit” betekenen niets meer.’

Is dat het ‘cultureel marxisme’ waar je naar verwijst in je toespraak?

‘Inderdaad. Ik zou daar heel lang over kunnen uitweiden, maar het komt hierop neer dat links, nadat het heeft moeten toegeven dat de sociologische analyse van Marx niet klopte, het over een culturele boeg gegooid heeft: de reden dat de proletarische revoluties mislukt zijn, was de “bourgeois” cultuur. Het punt is dat Marx in Das Kapital had voorspeld dat de proletariërs aller landen zich zouden verenigen om hun uitbuiters – het kapitalistische regime – omver te werpen. Maar, in het eerste conflict (WO I – red.) waarin die voorspelling bewaarheid kon worden, draaide het anders uit.’

De arbeiders vochten toch voor hun vaderland?

‘Inderdaad. En dus zat het marxisme met een serieus intellectueel probleem: ofwel was Marx fout, en dan was de vraag waarover hij nog allemaal fout kon zijn pertinent. Ofwel was hij correct, en was er iets dat de interpretatoren van zijn theorie over het hoofd hebben gezien. Wat denk je dat de marxisten kozen? Na WO I veranderden ze hun discours. Ze legden de nadruk minder op hun economische theorie – die in 1898 al weerlegd was – en meer op het culturele aspect daarvan. Zolang arbeiders zouden geloven dat zij een nationale identiteit hadden, zou geen enkele proletarische revolutie echt lukken. En dat is dan ook waar links in Vlaanderen zich op toelegt: het culpabiliseren van de Vlaamse identiteit, alsof dat iets fouts is, op zich. We moeten ons schuldig voelen, niet omwille van iets dat we gedaan hebben, maar omwille van het feit dat we een identiteit hebben.’

Hoe ga je dat tegen?

‘In ieder geval niet door in debat te gaan met links. Dat is toch niet voor rede vatbaar. Je probeert aan te tonen dat er niets mis is met de Vlaamse identiteit, maar geen enkel argument is voor links goed genoeg – je bent schuldig tot het tegendeel is bewezen. De Vlaamse Beweging moet goed snappen dat links “accusatief” is: het is een cultuur van verwijt, die het tot zijn strategie gemaakt heeft energie te halen uit jouw verdediging. Het is de strategie van de parasiet. Terwijl je bezig bent met het bewijzen dat je niét xenofoob bent, niét racistisch, niét egoïstisch, verricht je geen productieve intellectuele arbeid, waardoor de parasiet over steeds meer betekenissen macht krijgt. Betekenissen moeten namelijk onderhouden worden. De betekenis van concepten is een dynamisch gegeven. Onderhoud je de inhoud van het concept “vrijheid” niet, hetgeen een zeer hoge abstractie is, dan geraakt de betekenis ervan vroeg of laat vervuild. Dat is dan ook de strategie van links: betekenissen injecteren in bestaande concepten, tot die niets meer waard zijn. Tot ze niemand meer overtuigen. Maar wat doen we? We lopen toch in die val. We proberen toch te bewijzen dat we de beste leerlingen zijn in de politiek correcte klas. Nog voor het debat dus goed en wel van start kan gaan, heeft links al gewonnen. Ik zie maar weinig commentatoren die de premissen van links fundamenteel in vraag stellen.’

Waarom is dat, denk je?

‘Omdat ze zelf politiek correct zijn. Mijn stelling is héél duidelijk: al wie de invloed van het cultureel marxisme niet expliciet erkent, is er impliciet door beïnvloed. Daarmee bedoel ik dat mensen die zich niet bewust zijn van hun cultuurmarxistische conditionering deelachtig zijn aan de politiek correcte illusie. Het onderscheid tussen links en rechts bijvoorbeeld. Neem nu N-VA. Is dat een rechtse partij? In mijn ogen niet. Zelfs Vlaams Belang is dat niet, want ze gelooft nog in de illusie van democratie. Alle politieke ideologieën zijn in mijn ogen links, omdat ze uitgaan van een utopisch mensbeeld. Ze overschatten de rationele capaciteit van de mens. Daar gaan alle democratische partijen toch van uit? Dat de burger daar in dat stemhokje na rationele deliberatie zijn keuze maakt? Al eens in Café Derby in Poperinge geweest? Dan weet je dat dat illusies zijn. Wishful thinking.’

Wat is rechts dan?

‘Rechts ben je pas als je voorstander bent van een natuurlijke orde, gebaseerd op een transcendent gelegitimeerd leiderschap. Op een authentieke en organische aristocratie, die de natuurlijke tegenstellingen die er sowieso al zijn niet polariseert, maar net integreert, zij het op een hoger niveau van beschaving. De politiek wil de mensen maar wat graag laten geloven dat zij de maatschappelijke problemen kan oplossen. Ik zeg net dat die maatschappelijke problemen ontstaan door politiek! Zolang mensen politiek als een legitieme methode tot het besturen van de maatschappij zien, zijn we allemaal gezien.’

Waar pleit je dan voor? Anarchie?

‘Nee, helemaal niet. Waarom moet dat toch steeds de keuze zijn? Het debat in Vlaanderen is zo eng geworden dat niemand nog buiten het bestaande plaatje kan denken. Ik ben libertair. Dat wil zeggen dat ik voor een samenleving ben die zich baseert op het nonagressieprincipe zoals geformuleerd door Murray Rothbard. Verklaar eigendom heilig, en 99 procent van de problemen lost zichzelf op.’

Is dat niet wat utopisch?

‘In isolatie beschouwd: ja. Vandaar dat ik spreek over “transcendent gelegitimeerd leiderschap”. Ik gruwel van de bourgeois die denken dat ze aristocratisch zijn omdat ze een kasteel kunnen kopen, maar nog niet eens de elementaire beleefdheid aan de dag kunnen leggen netjes te eten. Het is dieptriest, ons Vlaanderen. Ik zie veel geld, maar weinig cultuur. En dat terwijl een transcendente cultuur het verschil uitmaakt tussen politieke vrijheid en dit zootje ongeregeld. De enige echte politieke vraag die moet beantwoord worden, is de volgende: “Waarom zou de sterke, bij machte om de zwakkere onderdrukken, dat niet doen?”‘

Vanuit medemenselijkheid?

‘Vertel dat aan Poetin. Of aan Obama. Of aan gelijk welke machtsgeile potentaat. Ga je daarop vertrouwen? Sinds de Vrede van Westfalen (1648) is de politieke geschiedenis van het Westen één langgerekte stoet van afstompend egalitarisme. Toen werd de koning namelijk burger onder de burgers.’

Straks ga je ons nog vertellen dat je monarchist bent?

‘In ieder geval geen republikein. De maatschappelijke orde is geen res publica, geen zaak van allen. Wie dat denkt, gelooft in sprookjes. De IJzeren Wet van Michels stelt dat na verloop van tijd elke organisatie oligarchisch wordt. Het algemeen belang is het belang van enkelen, gecamoufleerd in een mooi discours.’

Dat is wel heel pessimistisch.

‘Waarom? Omdat ik niet geloof in goedkope verhaaltjes? Mijn houding is net constructief: als het dan werkelijk zo is dat enkel private belangen bestaan, laat ons dan een maatschappelijke orde bevorderen waarin dat private belang zich niet meer kan verstoppen achter een ideologisch rookgordijn. Ik bemerk dat het heel moeilijk is voor de meeste mensen om zich een samenleving voor te stellen die vrij is. Daaraan alleen al zie je dat het cultureel marxisme de culturele oorlog eigenlijk gewonnen heeft. Mensen weten niet eens meer hoe die werkt. Op basis van eer, en niet zozeer op basis van recht. Rechten bestaan, maar die maken niet de kern uit van het sociale verkeer, wat nu wel zo is. Professor Matthias Storme maakte ooit eens een paper over de juridisering van onze samenleving – overal rechtspraak, nergens nog eer. Ik heb hem niet uitgelezen: te deprimerend.’

Hier spreekt een romanticus.

‘Noem mij wat je wil. Ik weet één ding: de mannen die de belforten bouwden waren geen politiek-correcte mietjes. Het waren venten die met beide voeten in het leven stonden. Dat is wat Vlaanderen mist: voorbeelden waar men zich kan aan optrekken. Mensen die je kunnen inspireren. Een elite, quoi.’

Hoe kunnen we die vormen?

‘Niet. Dat is een stuk van het kostbare weefsel waar Theodore Dalrymple het over heeft.’

Maar hoe moet het dan verder?

‘Hoe red je iemand van de verdrinkingsdood? Door je voet van zijn hoofd te halen. Haal eens dat overheidsbeslag van meer dan 70 % weg, en je zult zien: de culturele woestijn die Vlaanderen vandaag is, zal opnieuw bloeien. Het enige wat nodig is, om te komen tot een rijkere samenleving, is de diefstal te stoppen. Het punt dat ik wil maken is dat getrainde elites schatplichtige elites zijn. Wil je werkelijk een bovenlaag van eigen bodem, dan moet je vooral die bodem vruchtbaar maken. De rest moet vanzelf komen, anders zit je weer met een politieke klasse die niet vanzelf gegroeid is.’

Oef. Ik dacht al dat er helemaal niets meer aan te doen was.

‘Natuurlijk wel! Allez, mijn eigen video, die gaat over twee keer niks, en is bijna 5000 keer bekeken. Stel je voor wat we zouden kunnen doen met een serieus budget? Het volk wakker maken is goed. Potentiële leiders wakker maken nog veel beter. Wat we nodig hebben is niet de zoveelste hersenloze betoging in Brussel, maar een culturele elite die het marxisme kan herkennen. Mensen beseffen niet hoe diep ze geïndoctrineerd zijn. Hoe rot de cultuur eigenlijk is. Telkens als iemand zegt, op de trein, of op café: “Er zou een wet moeten komen die …” denk ik: “Lap. Nog iemand die denkt dat de politiek onze problemen kan oplossen”. Persoonlijke ethiek, daar komt het op aan.’

Geef eens een concreet voorbeeld van hoe cultuur ons kan helpen?

‘Cultuur, dat is de neerslag van een zoektocht van eeuwen en eeuwen naar oplossingen voor universeel menselijke problemen. Of het nu gaat over zaken doen, of relaties, of het goddelijke, over alles is al eens nagedacht. We denken dat we het warm water moeten uitvinden. Heus niet: nil novum sub sole. Neem nu zaken doen. Wil je de psyche van bedriegers goed leren kennen, lees dan Lijmen/Het Been van Willem Elsschot. De Vlaming is veel te goedgelovig. Mocht iedereen de les die uit dat boek te trekken valt, goed in zijn oren knopen, dan waren we allang vrij.’

Welke rol zie je hierin voor de Vlaamse Volksbeweging (VVB)?

‘De VVB is een politieke beweging, geen culturele. En het is – het moet gezegd – een beweging van de middenklasse: leraars, verplegers, een occasionele vrije beroeper. Maar topfiguren? Nope. Die zitten sociologisch hoofdzakelijk binnen het Belgische establishment. Pas op, ik zie zeker nog een rol weggelegd voor de Vlaamse Beweging. Het is niet omdat N-VA nu een belangrijke machtspositie verworven heeft, dat het werk af is. Het begint nu pas: onze leiders moeten we kritisch in het oog blijven houden, zeker in het licht van de moeilijke economische tijden die we tegemoet gaan.’

Wordt de crisis goed aangepakt of niet?

‘Iedereen weet dat deze staatsschuld op geen enkele manier nog terug te betalen is. De grote vraag, voor mij, is hoe ver N-VA wil meegaan in het verder uitpersen van de Vlaamse bevolking, die zij zegt te willen beschermen, via de Belgische fiscaliteit? Eigenlijk is het hallucinant dat een ooit separatistische partij nu maatregelen steunt die België drijvende moeten houden. Voor alle duidelijkheid: ik zeg niet dat N-VA de Vlaamse zaak verraden heeft. Ik zeg dat pro-Vlaams zijn en de geldhonger van België blijven stillen een spagaat is die niet zo lang kan worden volgehouden. Er komt een breekpunt, waarbij die partij zal moeten kiezen: voor de staat, of voor het volk. Om het in de termen van mijn boekje uit 2011 te zeggen: er is maar één partij die de kwantumsprong kan maken. Doet ze dat niet, dan staan decennia van schuldslavernij ons te wachten.’

Je bent nogal hard voor de N-VA, terwijl je toch bij het begin van de partij militant en ook werknemer bent geweest. Beïnvloedt die breuk met de N-VA je beeld van de partij en je maatschappijbeeld?

‘Ja, maar niet op de manier waarop sommigen mij graag zouden willen wegzetten: als een mislukt politicus die nu op een gratuite manier komt vertellen dat politiek de oplossing niet is, alleen maar om zijn eigen mislukking te verbergen. Dat is niet zo. Ik ben inderdaad een mislukt politicus, maar ik ben daar trots op. Ik heb jammerlijk gefaald in het bouwen van politieke steun rond mijn persoon, het kiezen van een kamp binnen de partij, het misleiden en samenzweren. Ik heb gefaald in het opvangen van schokken voor mijn oversten, het braafjes in de rij lopen, en het tonen van kadaverdiscipline, zoals het een goeie partijsoldaat betaamt. Ik kreeg het niet over mijn hart om mij te wentelen in gemeenplaatsen, alle intellectuele moed in te slikken, en ja te knikken op het juiste moment.’

‘Ik ben dus een totale mislukkeling als het op politiek aankomt; dat is volstrekt juist. Maar falen in de politiek is eigenlijk de beste mislukking van mijn leven geweest. Die korte passage, als militant en medewerker, en vooral de verwerking van die mislukking, heeft mij enorm veel zelfkennis opgeleverd, die me dichter bij mijn essentie heeft gebracht. Ik weet nu zeker dat politiek de oplossing niet is, omdat het uitgaat van het idee dat het doel de middelen heiligt. Wat binnen partijen gebeurt is in de verste verte niet democratisch te noemen. Hoe dan, zouden de bestuurders van zo’n partijen, een land democratisch gaan besturen? Dit gezegd zijnde: mijn kritiek op N-VA is niet specifiek voor die partij. Het is een afwijzing van politiek in het algemeen. Ik blijf erbij dat dat het probleem is, niet de oplossing.’

En De Warande?

‘Vind ik een goed initiatief. En Pro Flandria ook. Maar, lieve mensen, laten we eens beginnen met die transcendentie! Koudbloedige analyses over de Belgische uitbuiting zijn er genoeg. Maar hebben wij een elite, die zijn eigen angsten zo danig in de ogen gekeken heeft dat ze die ook bij de rest van het volk kan herkennen en wegnemen? Hebben wij een bovenlaag die de culturele verheffing van Jan en Piet en Charel in de straat kan realiseren? Neen. Wat we hebben zijn boeren en bakkers. En apothekers. Sinds de Eenheidswet is de materiële welstand van de Vlaming er serieus op vooruit gegaan. De culturele ontplooiing niet. In tegendeel zelfs. Ze is erdoor verstikt. Wat we vandaag hebben is een zelfgenoegzame burgerij. Wat we nodig hebben is aristocratie.’

Dit interview is een bewerking van een interview dat afgenomen werd voor Grondvest, het maandblad van de Vlaamse Volksbeweging VVB.