Voetbal of oorlog?

In de digitale onderwereld van Vlaams-nationaal Vlaanderen is er nogal wat geklaag en gezaag over de oppervlakkigheid, vulgariteit en monetaire graaizucht binnen de voetbalwereld. Dat gezaag en geklaag zakt nog een kelderverdieping verder als de voetbalgekte tricoloor kleurt. In de voetbaleuforie in de andere landen is er tenminste nog één serieuze component, namelijk het land zelf. Bij ons is er zelfs dat niet want België is een non-staat, een fakeland, een magrittiaanse absurditeit. Resultaat: 99 % van onze bevolking verkeert in euforie over de epische voetbaloverwinningen van de Rode Duivels maar 1% Vlaams-nationalisten zit zijn frustratie in stilte te verbijten en bidt dat 15 juli snel voorbij zal zijn.

Nirwana

Het misprijzen van zowel linkse als rechtse intellectuelen voor de voetbalgekte is nochtans compleet misplaatst en berust op wat in sociale wetenschappen de ‘Nirwana-approach’ wordt genoemd. Hierbij beoordeelt men een sociale toestand of fenomeen met een imaginaire toestand die alleen maar in de hemel bestaat. Anders gezegd, men legt de lat voor de beoordeling onrealistisch hoog om vandaar tot het nefaste karakter van de vergeleken toestand te besluiten.

Ja, we kunnen ons een wereld indenken van volkomen gepacifieerde, gecultiveerde, fijnbesnaarde mensen die hun vrije tijd besteden aan het lezen van Marx en Freud (de linksen) of van Burke en Nietzsche (de rechtsen) met als achtergrond muziek van Kurt Eisler of Wagner. In vergelijking met zo een wereld zijn de lallende, en Belgium-zuipende tricolore fake-Vikings inderdaad een belabberde soort. Maar om de sociale waarde van voetbal en andere sporten te beoordelen is dit niet de juiste vergelijking.

Heeft men zich al eens afgevraagd hoe de wereld eruit zou zien zonder sport? Al sinds eeuwen hebben samenlevingen quasi-instinctief ‘proxies’ ontwikkeld voor echte oorlog en geweld, omdat zij beseffen hoe destructief oorlog en geweld wel is voor de samenleving. Dergelijke ‘proxies’ gelijken in zekere mate op echte oorlog evenwel zonder de destructieve effecten ervan. Op die wijze wordt de agressieve energie gekanaliseerd binnen een geregelde spelcontext. In deze spelcontext wordt de verliezer ten hoogste vernederd en uitgelachen, maar nooit vernietigd. De overwinnaar krijgt een beloning en een gevoel van triomf maar verwerft niet het recht de verliezer te vernietigen of te verknechten. De tornooien in de middeleeuwen bijvoorbeeld hadden een immense sociale waarde omdat zij het agressieve energie van de zwaardadel kanaliseerden in een artificiële gevechtscontext. Hoeveel boeren hebben hun leven niet te danken aan deze tornooien, hoeveel boerinnen zijn gespaard gebleven van verkrachting dankzij deze tornooien?

In moderne tijden is het vooral het Engelse volk dat de waarde van de sport als pacifiërende factor heeft gesnapt. In de negentiende eeuw importeerden of ontwikkelden de Engelsen allerlei sporten zoals hockey, tennis, volleybal, cricket, rugby en voetbal. Niet voor niets bulken de meeste sporten van Engelse termen. ‘Sportiviteit’ is een waarde met typisch Engelse oorsprong. Het betekent dat men wel duchtig op de tegenstander mag inbeuken, maar binnen bepaalde regels en dat het inbeuken een begin en een einde heeft. Na de wedstrijd gaat men vreedzaam een Bitterdrinken.

Van alle sporten is voetbal de sterkste ‘proxy’ voor een geregelde territoriale oorlog. Men ziet op het voetbalveld de legers oprukken en zich terugtrekken. De middellijn is de initiële grens tussen de staten van de twee vechtende legers. Elk leger heeft zijn verdedigingsdivisies en zijn aanvalsformaties. De coach is de generale staf, die zelf niet meevecht maar strategieën en tactiek uitwerkt. Een goal maken is een ‘proxy’ van een definitieve inname van een stad of hoofdstad. Bij voetbal geniet men de emotionele kicks van een echte oorlog (triomf of verslagenheid) zonder de vernietigende effecten ervan. Bij voetbal geen oorlogsweduwen, kapotte infrastructuur of jarenlange haat tussen winnaars en overwonnenen. Hoogstens wat vernietigde reclamepalen, wat arrestaties van dronken supporters en geroep en getrek van supporters heen en weer. Na de match nog wat gelul van Mulders en company en iedereen vertrekt weer naar het werk of zijn familie zodat de wereld nog een betere plaats om te leven wordt dan voordien.

Verbied voetbal en we hebben vrij snel weer een operatie Barbarossa of een Napoleon die de wereld wil veroveren. Daarom: dank u Messi, Ronaldo, De Bruyne en zovele anderen. Jullie onbedoelde bijdrage aan de wereldvrede is vele malen groter dan alle vredesmissies van de Verenigde Naties bij elkaar.

Om het bewijs te leveren dat oorlog en voetbal wel degelijk ‘proxies’ zijn wordt in het hiernavolgende verhaal de omgekeerde beweging gemaakt en zetten we de ‘proxy’ om in een echte oorlogssituatie. Dit met de pedagogische bedoeling de Vlaams-nationale verzuring over de Red Devis te converteren in euforie als ze op 10 juli onze erfvijand Frankrijk verslaan.

‘De kroniek van graaf Kevin de Eerste’

‘In 1302 werd Vlaanderen geregeerd door graaf Kevin de Eerste, ‘de bruine’; genoemd omwille van zijn haarkleur. Zijn moeder was een Schotse prinses, vandaar de naam Kevin. In dat jaar werd Vlaanderen aangevallen door de troepen van de Franse koning Macron.

Deze koning poogde al sinds jaren zijn land te hervormen door de adel belastingen doen te betalen en de arbeid te bevrijden van de verstikkende invloed van de gilden, maar dat lukte hem maar niet. Daarom besloot hij de paus te vragen een Eurocijns aan de omliggende landen op te leggen. Met de opbrengsten van die Eurocijns kon koning Macron dan zijn grootse plannen financieren. De paus willigde graag deze wensen in ruil voor een luxueus verblijf aan de Franse zuiderse kust met alles erop en eraan.

De Vlaamse bevolking verzette zich echter tegen de invoering van deze Eurocijns en graaf Kevin, die de Franse betutteling beu was, sloot zich aan bij het verzet. Welvarende Vlaamse poorters zoals Marc Vertongen en Tobias Alderweireldt sloten zich met hun milities snel aan bij het grafelijke leger, maar dat was niet voldoende om koning Macron te verslaan. In Brabant koos ook baron Thibaut, bijgenaamd de Hoffelijke, de kant van graaf Kevin. Baron Thibaut had de reputatie een ijzersterke achterhoede van het leger te kunnen vormen. Maar ook dat was nog niet voldoende.

Graaf Kevin had voordien op kruistocht vreedzame relaties ontwikkeld en vriendschap gesloten met de sjeiks Fellaini en Chadli. Deze vorsten hadden een afkeer van de fanatieke christenhaat bij andere sjeiks en ook graaf Kevin had de moslimbeschaving leren appreciëren en nam ook afstand van de fanatieke moslimhaat bij de andere kruisvaarders. Beide sjeiks kwamen graaf Kevin snel te hulp met getrainde aanvalstroepen om de Fransen de doodsteek te geven. Maar ook dat leverde niet voldoende aanvalskracht op.

Onverwacht dook nog een bijkomende bondgenoot op. De Afrikaanse koning Lukaku, die een paar jaar voordien door slavenhandelaars was gevangengenomen en aan een feodale landheer uit Brakel was verkocht, had zich weten te bevrijden en was naar Gent gevlucht. Daar gold de regel ‘stadslucht maakt vrij’ en Lukaku was weer een vrij man. Uit dank voor deze bevrijding rekruteerde koning Lukaku een legertje van ontsnapte slaven, die bereid waren hun leven te geven voor hun vrijheid. Zij wisten immers dat koning Macron hen weer tot slaaf zou reduceren. Op die wijze wist graaf Kevin een stevige legermacht te vormen, die grote kans maakt de troepen van koning Macron te verslaan. Zijn leger rukt op naar het slagveld. De slag wordt vandaag verwacht.

Vanuit Franse zijde wordt vernomen dat koning Macron alles op alles zet om het Vlaamse leger te verslaan. Hij heeft aan alle ridders een gouden schoen bezorgd, die ze mogen houden als zij de overwinning boeken. Nu al wordt over de komende slag gesproken als de Slag der Gouden Schoenen. Vlaanderen houdt zijn adem in op woensdag 10 juli.’