Vorderen onder vijandelijk vuur

Ik zal het maar meteen bekennen: wij zijn gisterenavond een lekker hapje gaan eten om de blijde intrede van Vivaldi te vieren. Als Vlamingen en Antwerpenaren voelen wij ons geenszins geschoffeerd. Integendeel, het voelde na al die jaren van rechts beleid en aanslepende onderhandelingen aan als een Kleine Bevrijding.

Toegegeven, het regeerakkoord leest als een centrumproject, en voor elke rechtgeaarde socialist mag het altijd wat roder zijn. Maar in een wereld waarin de politieke actualiteit gedomineerd wordt door rechtse en nationalistische roeptoeters zoals Trump, Johnson, Bolsonaro, Poetin en Erdogan, voelt Vivaldi haast links aan.

Mooi regeerakkoord

Het is echter niet louter sentiment wat de klok slaat. Er staan een aantal mooie zaken in het regeerakkoord. Onder andere een forse resem socialistisch geïnspireerde voornemens, met dank aan Conner Rousseau, maar vooral Paul Magnette, die verkoos om voor de inhoud te gaan in plaats van voor het postje. Ik lees er niets in dat de Vlaamse eigenheid schaadt. Tenzij er nog iemand gehecht zou zijn aan de kernwapens in Kleine Brogel. Zoals het kernkopje thuis tikt, tikt het immers nergens.

De  groenen hebben ook mooie trofeeën binnengehaald, met name een robuust klimaatbeleid dat in de pas loopt van de Europese Green Deal. De liberalen voegen progressieve ethische dimensies toe, die alvast weerspiegeld worden in de verjonging en vervrouwelijking van de nieuwe ploeg. En met de CD&V  bevoegd voor de staatshervorming kan het op dat vlak nog steeds alle kanten uit, zoals we van de CD&V gewoon zijn. En dat is goed, want staatshervormingen moeten leiden tot efficiënter bestuur, en niet als trofee op de schoorsteenmantel van een of andere partij belanden.

Kibbeloppositie

Maar laten we toch maar eens inzoomen op wat er vanuit Vlaams-nationale en ook communistische hoek zou kunnen worden aangemerkt op het regeerakkoord. Bart De Wever vreest vooral dat Vivaldi een belastingregering zal worden, en dat de hardwerkende Vlaming de rekening zal moeten betalen. N-VA werpt zich hiermee steeds nadrukkelijker op als neoliberale, eerder dan een Vlaams-nationalistische partij. En ik lees trouwens het tegenovergestelde in dit akkoord: de pensioenrechten van tienduizenden hardwerkende zelfstandige Vlamingen zullen worden versterkt. En ja, er is  sprake van het sluiten van fiscale achterpoortjes voor (grote) bedrijven, en van een digitax die vooral grote spelers zoals Amazon, Alibaba en Google zou treffen. Dit zijn geen Vlaamse bedrijven, en bovendien past dit in een globale trend waar internationaal steeds meer consensus rond groeit. Op wereldniveau zal je nooit een ‘Vlaamse meerderheid’ vinden om dat tegen te houden.

Het asiel- en migratiebeleid, dat veler Vlaamse harten beroert, blijft min of meer stabiel. Het is hetzelfde beleid dat werd gevoerd door Maggie De Block en door Theo Francken, alleen zal er nu wat minder hard van de toren worden geblazen.

En dan kom ik bij Peter Mertens en de PVDA. Zijn ze jullie vergeten ? Nee, want we vorderen, te langzaam maar hoe dan ook zeker, naar een minimumpensioen van 1500 euro netto per maand. Akkoord, enkel voor hen die 45 jaar gewerkt hebben of gelijkgestelde periodes kunnen voorleggen. Maar het is iets. Vooruit (sp.a) heeft ten slotte slechts negen zetels in het federaal parlement. Maar we vorderen onder vijandelijk vuur. Terwijl jullie in de loopgraven bij een hete kop thee zitten te mopperen dat het allemaal niet goed genoeg is.  Ik had nochtans met Peter Mertens te doen, toen ik hem in Terzake zo ongemakkelijk zag zitten samen met Barbara Pas. Dat wordt me daar een fikse kibbeloppositie.

Wer weitergeht wird erschossen

Ten slotte het Vlaams Belang. Zij boekten vorige zondag nog een succesje met een manifestatie op de Heizel die hen 100 euro per deelnemer kostte, voldoende om elke vendelzwaaier met een privé-taxi heen en terug naar Brussel te rijden. Het werd een geslaagde familiedag op kosten van de belastingbetaler, waar ook de kinderen iets aan hadden. Onder andere waren er heel wat pantserkrachtwagens te zien met vierwielaandrijving, al dan niet in oorlogskleuren getooid. En vanuit de hoogste bol van het architecturale symbool van de Belgische Onderdrukker had je een mooi uitzicht op hellhole Brüssel. Zo kon men de kinderen meteen uitleggen waarom een Brusselse — in tegenstelling tot een Vlaamse — meerderheid in de federale regering er absoluut niet toe doet. Moeilijker uit te leggen was waarom men het Germaanse broedervolk aan de oostgrens van het koninkrijk in de steek laat.

Primeert bij Vlaams Belang dan de macht van het getal, of is het enkel de macht van het gelal ? Want geef nu toe, in feite is het eenvoudig. Om Antwerpen te besturen volstaat een Antwerpse meerderheid. Vlaanderen wordt bestuurd door een Vlaamse meerderheid, en zelfs de oppositie is er honderd procent Vlaams. Wat wil je nog meer ? Europa wordt bestuurd door een Europese meerderheid, en België door een Belgische. Om het in één van de drie officiële landstalen te zeggen: Wer weitergeht wird erschossen, althans in de overdrachtelijke zin.