Vreemd volk eerst

Vreemd volk eerst. Zo zou je de titel kunnen vertalen van het bijzonder lezenswaardige boekje van Hervé Algalarrondo: La gauche et la préférence immigrée. Wie nu denkt dat de auteur een rechtse rakker is, zit er volkomen naast. Algalarrondo is journalist bij het linkse blad Le Nouvel Observateur, geliefd bij de Franse intelligentsia. Net zoals in een vorig essay, Securité: la gauche contre le peuple, vertrekt Algalarrondo van de vaststelling dat de intellectuele elite de arbeidersklasse in de steek heeft gelaten. Wat volgt is mijn ietwat eigenzinnige samenvatting van zijn betoog.  

Tot nog niet zolang geleden was de arbeider de held van de linkse elite. A working class hero is something to be, zong zelfs John Lennon. Vandaag is Jan met de pet de bange, blanke man, een bekrompen kerel met racistische inborst, un beauf in het Frans. Hoe is het zover kunnen komen? De arbeidersklasse, die ging toch het kapitalisme omverwerpen en een marxistisch paradijs tot stand brengen? Maar dat ging niet door. Het kantelmoment was mei ’68: eens het moment voor de revolutie was aangebroken, gaven de arbeiders niet thuis. Toen Sartre met zijn revolutionaire boodschap de Renaultarbeiders in Boulogne-Billancourt bezocht, vielen zijn woorden op een koude steen. De arbeiders kozen voor een hoger loon en niet voor Mao, waardoor ze van meer verstand getuigden dan de grote filosoof. Maar daarmee was het ook uit met de liefde. De linkse elite werd van de verdediger van de arbeidersklasse haar aanklager. De arbeider, de gewone Fransman, werd die racist die voor het Front National stemde. Maar wat was daar zo verrassend aan ? De door de linkse elite de hemel in geprezen multiculturele samenleving betekende voor de mensen in de oude volksbuurten en arbeiderswijken de tiersmondialisering van hun leefomgeving, met stijgende criminaliteit, verloedering en islamisering. Maar die realiteit werd door de intelligentsia en haar meelopers in de media genegeerd of desnoods hardnekkig ontkend. Politieke correctheid zorgde voor een klimaat van intimidatie. Bij de linkse elite was het dan weer tijd voor wat nieuws. Altijd weer op zoek naar een godsvolk dat haar utopieën moet verwezenlijken, vond ze een nieuwe held in de migrant, de asielzoeker, de sans-papiers. Meestal zijn dat moslims en bijgevolg werd ook de islam omarmd. Christianofobe intellectuelen werden op slag islamofiel. Vandaag verdedigen ze een vergaande godsdienstvrijheid, zelfs wanneer die de seculiere staat ondermijnt.  Kortom de intellectuele elite heeft haar keuze gemaakt: vreemd volk eerst!  

La préférence immigrée verscheen in 2011 bij uitgeverij Plon, maar de lezer zal al een tijdje doorhebben dat de relevantie ervan sterk is toegenomen met de zogenaamde migratiecrisis en dat het ook toepasbaar is op Vlaanderen. Voor de Vlaamse intellectuele elite (met de lovenswaardige uitzondering van Etienne Vermeersch), voor de opiniemakers in de media, voor de academische wereld en uiteraard het literair-artistieke wereldje geldt evenzeer: vreemd volk eerst! Het is de piëdestal van waarop ze hun morele superioriteit aan de wereld verkondigen. Maar de standpunten die men ter linkerzijde – maar niet alleen daar, ook bij bijvoorbeeld de CD&V (weldra een kleinlinkse partij?) – hoort over de exodus uit het Midden-Oosten en Afrika, getuigen niet zozeer van morele superioriteit als wel van een hallucinant gebrek aan verantwoordelijkheidszin ten opzichte van de eigen samenleving en de toekomst van onze kinderen en kleinkinderen. Want wat zal het resultaat zijn van al die humanitaire zelfbevrediging? Wie wat verder kijkt, weet het: een Vlaanderen, een België, een Europa dat veel gewelddadiger, vrouwonvriendelijker, homofober en antisemitischer zal zijn dan nu al het geval is. Dat moge de VRT, De Standaard, De Morgen, enzovoort worst wezen. Maar bij de doorsnee Vlaming zorgt dat voor existentiële angst voor wat er op komst is. Ook uit de politieke wereld komt er geen geruststelling. Blijkbaar is onze regering van plan braafjes mee te lopen aan het handje van Jean-Claude Juncker. Wat betekent Vlaamse onafhankelijkheid nog als we moeten zwichten voor de oekazes van Europa? Om het met Bart De Wever te zeggen: Quos vult perdere Jupiter dementat! Wie Jupiter in het verderf wil storten slaat hij met blindheid!

In de Duitse kwaliteitskrant Frankfurter Allgemeine stelde politiek redacteur Reinhard Müller de vraag of Angela Merkel wel over de legitimiteit beschikt om dergelijke voor de toekomst van Duitsland zo vergaande beslissingen te treffen. Die vraag moeten wij binnenkort wellicht ook aan onze regering stellen. Wil het volk dit wel? Linkse intellectuelen, de Marc Hooghes en Luc Huyses – die zich meer en meer ontpoppen tot vijanden van het algemeen stemrecht – doen dat natuurlijk af als populisme. Voor hen betekent democratie niet de uitdrukking van de wil van het volk, maar buigen voor de wil van een verlichte elite. Vandaar ook hun verabsoluteren van de mensenrechten. Wat ze met de democratie niet kunnen bereiken, proberen ze te bereiken met hun mensenrechtendiscours. Hervé Algalarrondo heeft het in dat verband over la droit-de-l’hommisation de l’immigration. Maar mensenrechten moeten zoals alle rechten in hun context worden geplaatst en getoetst aan de realiteit. Mensenrechten kunnen nooit als resultaat hebben dat een samenleving, een cultuur zichzelf vernietigt.

Naast mensenrechten bestaan er trouwens nationale rechten. Mensen leven niet in een abstract universum maar in historisch gegroeide gemeenschappen. Nationale of historische rechten zijn plaatsgebonden en het resultaat van eeuwen ontwikkeling en strijd. Ze zijn ingebed in een sociaal weefsel en gekoppeld aan plichten. De gewone burger wil continuïteit binnen de landsgrenzen en staat op zijn historische verworvenheden. De intellectuele elite heeft het niet zo begrepen op die historische verworvenheden. Ze wil die helemaal ondergeschikt maken aan de mensenrechten. Dat heeft niks te maken met morele superioriteit maar alles met haar politieke agenda. Het is een truc van de foor om de wil van de meerderheid buiten spel te zetten. Zal die meerderheid – die in ons land nog grotendeels een zwijgende meerderheid is – dat laten gebeuren?

Foto: Hervé Algalarrondo