Regressief links en puriteins rechts ondermijnen een vrij en authentiek Europa

Recentelijk ging ik in op het monsterverbond tussen conservatieve religieuzen en subversieve cultuurmarxisten. Zo werd duidelijk dat er linkse én rechtse krachten samenspannen tegen een authentieke Europese individualiteit. Zij effenen samen het pad voor de islamisering, nu de West-Europese cultuur tekenen van uitputting toont. Het is hoog tijd dat realisten zich verenigen in een Nieuwe Zuil, om de West-Europese cultuur met schoonheid en gezond verstand nieuw leven in te blazen. Het ethos van de Nieuwe Zuil ademt arbeidsvreugde, betrokkenheid en gezond verstand, en verzet zich tegen de oprukkende politieke correctheid en het bijbehorende neo-puritanisme.

Dankzij donaties en de tomeloze inzet van vrijwilligers is er inmiddels een boek uitgebracht: Kerkgangers en Zuilenbouwers (e-book versie: hier). Het project heette eerst ‘De Nieuwe Kerk’, omdat het woord ‘Kerk’ de gemeenschap aanduidt die zich verenigt rond een bezielend verhaal. Eerst wist niemand wat het woord ‘Zuil’ behelsde, maar wél wist iedereen wat de ‘Linkse Kerk’ betekende – zo werd helder dat er van de Linkse Kerk een tegenhanger nodig is. Met media, onderwijs, boekpublicaties en alles wat nodig is om op het maatschappelijk middenveld actief te zijn.

Broeiende revolutie

Zou de opkomst van de gele hesjes een uitputtingssignaal kunnen zijn van de West-Europese cultuur? Dit protest verenigt vele zorgen, zoals de klimaatambities van de heersende klasse die op de ondergeschikte klassen worden afgewenteld. Die kwetsbare groepen krijgen tegelijk te maken met arbeidsconcurrentie door migratie en stijgende belastingen wegens een grotere druk op de sociale voorzieningen (dit hangt ook weer samen met migratie). Dit geheel wordt afgedekt door een totale collaboratie van de mainstream media, die zowel de cultuurverandering als de klimaatreligie goedpraten.

Waar de ‘bovenbouw’ van onze cultuur het totaal laat afweten, komt het verzet dan logischerwijze vanuit de weerbare onderbouw. We dachten allemaal dat de neoliberale CEO’s van de multinationals en de cultuurmarxistische SJW’s van de academia samen het maatschappelijke speelveld bepaalden – plots werpt de strijdbare onderklasse zich op als serieuze speler. Het werd eens tijd!

Spoedig zal de politie kamp moeten kiezen: óf lijfwacht spelen voor de elite, óf met het volk mee te strijden tégen de elite. In Frankrijk gaat het die kant op, nu een generaal zich uitspreekt tegen het Marrakesh-verdrag en waarschuwt voor een burgeroorlog. In dat geval lijkt de keuze voor een willekeurige politieagent niet moeilijk – immers hij of zij moet dagelijks opvegen achter alle probleemgevallen die het establishment onze landen binnenpompt. Denk naast het pact van Marrakesh ook aan de aanrandingen in Keulen. Om alternatieven te bieden op een revolutie – en tóch invloed te hebben – daarvoor is een Nieuwe Zuil noodzakelijk.

Mei ’68 verstond het begrip ‘authenticiteit’ verkeerd

De oorzaak van deze leegte ligt in de ‘68-revolutie: ‘Gewoon jezelf zijn!’ preekten de achtenzestigers. Leef zoals je zelf leeft, geef zelfexpressie vorm vanuit authenticiteit. Laat je niet leiden door zedelijke gebruiken of door wat is aangeleerd vanuit het verleden. Echter, de authenticiteit ontsproot nu juist aan de Westerse filosofische tradities en is een vinding van dit culturele erfgoed. Als die bron van individu-zijn afgesneden raakt, verwelkt de authenticiteit. Regressief links valt voortdurend de bronnen van individualisme aan: ze leggen zich daarom toe op de deconstructie en ‘dekolonisatie’ van Westers cultuurgoed. Zelfs de zin “I Amsterdam” is voor hen te individualistisch.

Klaarblijkelijk zucht de regressief-linkse psyche naar een ‘oorspronkelijke’ authenticiteit die aan cultuur voorafgaat en daar ‘nog niet door bedorven’ is. Terwijl authenticiteit als concept nu juist een specifiek cultuurproduct is van de Westerse beschaving. Wie dit begrijpt, begrijpt dat de islam woekert en bloeit op de ruïnes van links. Het collectivisme van die geloofsbeleving vult het vacuüm van de vervaagde individualiteit. Precies zoals ook de monotone afgevlaktheid van postmoderne vormgeving de weg plaveit voor een monolithische geloofsbeleving.

Policor-terreur in de wetenschappen

De wetenschapper Alessandro Strumia van CERN sprak zich bijvoorbeeld uit over Gender in physics. Hij wees op het aantal citaties van zijn papers: dat lag hoger dan dat van een vrouwelijke collega die tóch de baan kreeg waarvoor hij had gesolliciteerd. Hij noemde ook de slachtoffercultus en het cultuurmarxisme. Plots verdwenen zijn slides van de server en werd Strumia geschorst. Het verwijt van cultuurmarxisme was toen niet meer zo grappig. Al eerder kwam Matt Taylor, die een ruimtevoertuig liet landen op een komeet, onder vuur omdat hij een T-shirt droeg met daarop cartoons van wulpse dames. Ook de Britse biochemicus Tim Hunt moest vertrekken nadat hij een grap maakte over huilende vrouwen. Het cultuurmarxistische activisme is definitief naar Europa overgewaaid.

Dit put de Westerse cultuur uit, omdat het vrijelijk en rationeel verwoorden van de eigen gedachten nu juist een grondbeginsel is van de Europese authenticiteit. Precies dit kernprincipe van vrijheid in denken wordt door politieke correctheid en cultuurveranderingen uitgebannen.

Authentiek-zijn wordt een privilege

Vergelijk deze situatie met een auto, waarbij je steeds minder vrijheid krijgt om naar links of rechts te sturen. Dit is geen probleem zolang je op de snelweg blijft. Maar wil je plots een afslag nemen, dan heb je geen keuze meer behalve dan om uit te auto te stappen en door de berm te zwerven. Dit ‘zwerven’ – je moet er de economische ruimte maar voor hebben – noemen we dan het ‘privilege van de authenticiteit’.

Deze authentieke mensen zullen in de toekomst worden bekeken zoals de heilige armen in India: enerzijds als gekkies maar tegelijk als verlichte wijsgeren met een sacraal aura. De rest draagt meningen als bedrijfsuniformen. Overdag werk je bij de Starbucks: daar geef je dan hoog op van de zegeningen van het kosmopolitisme, maar in het stemhokje kies je toch stiekem voor een ‘foute’ partij. Dat is je laatste verzetsmoment.

Politiek-correcte cultuurveranderingen dringen zich ook op aan landschap en architectuur – die zijn medebepalend voor het denken. Want de sfeer van de omgeving zet zich af binnen het geestesleven. Marx voorspelde dat het kapitalisme een wereldwijde geesteseenheid meebracht: de aard van de Industriële Revolutie maakt het landschap overbodig voor het levensonderhoud van het volk, en dus overbodig voor de volksaard.

Weggeframed als Vlaams Belangers

Maar juist in een gedeïndustrialiseerd Europa – waar waarde wordt uitgedrukt in abstracte (deug)symbolen – is de eenvormigheid van een politiek-correct geestesleven absoluut. Multinationals vervangen de ‘Kerstwens’ door een ‘winterwens’: zij verkopen ons generieke producten losgeslagen van een lokale culturele inbedding. De islam blijkt daar echter te taai voor: de McRib is vervangen door de McKip. Varkensvlees verdwijnt uit het assortiment. Zelfs liberale en socialistische politici die graag varkensvlees eten zeggen er maar niets van – voordat ze het weten worden ze als ‘Vlaams Belangers’ weggeframed.

Stel dat we deze gevolgtrekking aanschouwelijk maken in een video. De film zou het silhouet tonen van een stad tegen de achtergrond van een dagcyclus. Met ‘s ochtends de klassieke architectuur en in de namiddag de logge postmoderne constructen. Daarna gaat de skyline over naar moskeeën en minaretten: in rap tempo wordt het avond en al snel valt de nacht in.

Houellebecq over islamitisch puritanisme

Vanuit de postmoderne vormgeving keren we terug naar de Middeleeuwen – als tussenstap staat er in Nederland een postmoderne moskee nabij station Ede-Wageningen. De omgeving waarin je verkeert drukt zich af op het innerlijk leven: de monotone afgevlaktheid van postmoderne architectuur plaveit de weg voor een monolithische geloofsbeleving. Het is zoals Michel Houellebecq beschrijft in Onderworpen (2015):

‘Maar de jurken en rokken waren inderdaad verdwenen; van een korte broek was uiteraard geen sprake meer. Wegdromen bij de billen van een vrouw, een piepkleine troost, was er ook niet meer bij; er was een objectieve omslag op gang gekomen.’

Regressief links haat alles wat sexy is

Ook hier zijn er parallellen tussen conservatieve puriteinen en regressief links. Neem nu een vrouw die met haar partner haar lichaam verkent en aanstuurt op een herhaaldelijke inwilliging van een gedeeld genot, met een platte buik die ligt ingeborgen onder de geprononceerde ribben van haar tengere postuur. Dat valt zeker niet in de smaak bij moslimfundamentalisten noch bij vele linkse activisten.

Want volgens hen zou dit genot zou maar leiden tot de ‘commercialisering van het vrouwenlijf’; het zou vrouwen tot ‘lustobjecten’ maken en de ‘kapitalistische seksindustrie’ versterken. Zij vinden elkaar in de bestrijding van alles wat kraak en smaak geeft aan het leven. Vandaar de zegswijze dat de kerk alles verbiedt wat leuk is, terwijl links alles verbiedt wat zou kunnen kwetsen. De grote vraag van deze eeuw luidt: hoe kunnen we de voordelen van het liberalisme behouden, van de economische en seksuele vrijheid, en tegelijkertijd de sociale samenhang van de Europese cultuur versterken?

Conclusie: eigen schoonheid ontsluiten

Krachten binnen zowel regressief links als conservatief rechts bedreigen de authentieke Europese vrijheden. Daar zullen we tegen moeten opstaan! In het boek Kerkgangers en Zuilenbouwers vindt u daarom een uitgangspunt over het present stellen van eigen schoonheid.

“De Nieuwe Zuil put haar bestaansrecht niet (alleen) uit het zich in negatieve zin afzetten tegen de lelijkheidscultuur en het cultuurmarxisme, maar uit het aanboren en activeren van die vermogens in de menselijke geest die schoonheid scheppen, ontsluiten en present stellen.”

Het creëren van schoonheid, het streven naar waarheid en de zoektocht naar het goede. Dit zijn de krachten die ons opnieuw zullen bezielen.