Waar staan we nu?

Donderdag 

Ironisch en paradoxaal. De N-VA, de grootste politieke partij in de staat België, tegelijk de grootste communautaire partij in de Vlaamse geschiedenis ooit, heeft vaarwel moeten zeggen aan twee van haar volksvertegenwoordigers die precies in dat communautaire gespecialiseerd waren. Hendrik Vuye en Veerle Wouters hadden namelijk gebruik gemaakt van een (in deze partij) nog niet bestaand tendensrecht om hun mening te ventileren over hun specialisme, waarvoor ze nota bene nog eens vrijgesteld waren ook. Ze zagen het artikel 1 van de statuten van hun partij (streven naar een Vlaamse onafhankelijke republiek) bedreigd door de besognes van de Realpolitik van hun voorzitter. En ze deelden hun bezorgdheid dan ook nog eens mee aan wie het horen wilde. De finesses van het afscheid komen we later wel te weten, feit is dat hun wegen zich scheidden aan de tweesprong van de bestaansreden van N-VA zelf, al is er ook een botsing van persoonlijkheden, karakters en ego’s in het spel. 

Schimmig construct 

In hun communicatie hebben beide kampen het over het ‘Objectief V’, opgericht bij een vorig conflict tussen Hendrik Vuye en zijn partij, toen hij in ruil voor zijn verloren fractievoorzitterschap dit schimmige construct mocht opstarten dat de communautaire principes in praktische voorstellen moest vertalen – met het oog op de volgende verkiezingen in 2019. Objectief V zou ‘ruim’ werken en ook te rade gaan bij mensen buiten de partij, lees ‘Vlaamse bewegers’. Op die manier zou Objectief V als een semi-partij-orgaan dat niet noodzakelijk partijstandpunten vertolkte, toch door de partij gefinancierd worden – een voorspelbaar niet houdbare toestand binnen een strak geleide partij. Dat is dan ook gebleken bij het eerste het beste conflict dat de buitenwereld bereikte.

Doorbraak schreef eerder al een kritische analyse van Objectief V. Kreeg Objectief V de beloofde steun uit de partij? Daar was de voorbije maanden weinig van te merken. Niet iedereen in de partij gunde Vuye en Wouters het succes van Objectief V. Er waren vooral veel plannen: nieuwe publicatieplannen en een gepland colloquium in oktober over verkeersveiligheid en bevoegdheidsverdeling. De organisatie viel op Vuye, Wouters en hun parlementaire medewerkers. Vanuit de studiedienst kwam geen steun, maar kwamen wel vragen voor de juridische en fiscale experts die Vuye en Wouters zijn. 

De zeggenschap over Objectief V was dan ook het grote struikelblok. De partij schiep klaarheid in de rol van Onbjectief V. De denktank buiten de partij maar wel van de partij, wordt een studiecentrum van de partij en onder controle van de partij. Dit schept in ieder geval klaardere verhoudingen. 

Geen catalogue raisonné 

Waren onze verwachtingen voor Objectief V te hooggespannen? We denken het niet. Zaten we te wachten op een studie over het koningshuis? Leuk om de argumenten pro en contra nog eens bijeen te zien, goed voor de republikeinse idee ook, maar waren er dan geen dringender kwesties te bespreken en te bestuderen? Zoals: hebben we na die acht maand Objectief V zoiets als een communautaire status questionis mogen lezen? Een lijst van splitsmateries? Een catalogue raisonné van scheeftrekkingen in het zogenaamde Belgische huis? Hebben we een blauwdruk van hoe dat confederalisme eruit moet zien? Zijn de interne tegenspraken van het confederalisme (namelijk meer van wat we in de Belgische diplomatieke conferentie al hebben) er al uitgefilterd? En hoe gaan we grondwettelijk toch buiten de grondwet treden? Allemaal vragen. Onbeantwoorde vragen. Zijn daar gedachten over, en mogen we die kennen? 

N-VA’s partner 

Als N-VA van plan is alle gedachten stil te houden die over deze materie worden uitgeprobeerd,  dan is het ontslag van Vuye en Wouters een maat voor niets geweest. Men kan zijn kaarten op de borst houden tot zolang zelfs je partner geen windrichtingen meer herkent. Laat die partner nu die ‘Vlaamse Beweging’ zijn. Onbestemd en vaag, niet georganiseerd, zonder partijsecretariaat, zonder presidium. Maar ze bestaat en bij vlagen beseft de N-VA het. Laat ze het zo goed beseffen als haar voorzitter dezer dagen beweert. Dan zal de partij mensen moeten afvaardigen die het niet nodig vinden deze beweging te beledigen, maar die er in wederzijds respect in gesprek willen mee gaan. Dat was de voorbije week niet het geval. 

Doorbraak is een medium, geen partijorgaan. Dat betekent dat zowel de partij als haar getrouwe leden als haar dissidenten (zoals Vuye en Wouters) aan een kritisch onderzoek onderworpen worden. Sans rancune. Ni dieu ni maitre. 

Foto © Reporters