Waarom Sophie Wilmès premier werd

In de politiek is de voorzitter van de ministerraad de eerste minister. Aanvankelijk waren dat wijze mensen. Mettertijd is de kwaliteit ervan afgenomen. Op zulke wijze dat de premier vandaag de laatste minister is. In rangorde bekeken. Dat zou een veronderstelling kunnen zijn, in lopende zaken, maar nu we de coronakermis beleven, is er een hardlopende zaak. Wordt de veronderstelling voor iedereen duidelijk dat de premier een laag dan wel een hoog IQ heeft. Bij de huidige is dat een laag. Een zekerheid die niet te weerleggen valt. Het is zo helder als het water van Lake Tahoe dat Sophie Wilmès buiten haar dagelijks bewijs van onkunde een kapitale fout heeft gemaakt: het aanvaarden van het premierschap.

Sophie Wilmès is het zoveelste voorbeeld van iemand die beantwoordt aan het Peterprincipe. Voor wie daar niet mee vertrouwd is, de kern ervan luidt, zoals ‘Alles is relatief’ de kwintessens is van de relativiteitstheorie: ‘In een hiërarchie stijgt elke werknemer tot zijn niveau van onbekwaamheid.’ En een minister, ja, zelfs een premier is een werknemer, toch? Een werknemer van de koning, de president, de keizer – de heerser enfin, zo men zich houdt aan de Latijnse betekenis.

Gradatie van domheid

Waarom heeft mevrouw Wilmès het premierschap aanvaard? Zo dom kan ze niet zijn dat ze niet wist dat die job te hoog gegrepen is. Er zijn namelijk heel wat gradaties van domheid. Boerendomheid is niets eens zó dom, terwijl het andere uiterste domheid op de koeien af is. Blijkbaar schurkt zij eerder tegen de gradatie van koeiendomheid aan dan tegen die van boerendomheid. Want haar laatste grote stunt die haar extreme mate van domheid bewijst, was de persconferentie vrijdag laatst van de Nationale Veiligheidsraad.

Als er een kwaliteit is die een eerste-minister zeker moet hebben is dat organisatietalent. Hij of zij moet niet alleen de boel leiden, maar ook de inhoud stroomlijnen. Welnu, van dat talent heeft Sophie Wilmès geen gram in haar hersenen zitten.

Negatieve bijdrage

Het ontbreken van structuur, in combinatie met een gebrek aan leiderschap, verscherpt slechts de vraag waarom zij het premierschap heeft aanvaard. Het antwoord is simpel: ijdelheid. Eigendunk is elke mens gegeven, maar wie dat met mate heeft is lachwekkend of wekt compassie op. IJdelheid moet mevrouw Wilmès in hoge mate hebben, aangezien zij niet meer functioneert zoals van een premier verwacht mag worden. Met als gevolg een negatieve bijdrage aan het bestuur van het land, in het bijzonder in gevallen van een crisis.

Maar, is de logische vraag na dit verdict, heeft geen enkele collega dan ingezien dat zij de incompetentie in zich heeft, zoals een skunk zijn stinkende vloeistof? Toch wel, toch wel, is de niet onbescheiden mening van de man die op zondagmiddag in plaats van te flaneren zit te componeren aan dit epistel.

Berekende zet

Komaan! Voor de dag ermee, met die mening van jou! – Rustig, rustig! Hollen laat struikelen, wandelen doet dansen.  De benoeming van mevrouw Wilmès tot eerste-minister is een berekende zet van de prominente politici van dit land. Zij zijn het beu aan het handje te lopen van een leider. Een leider, een politieke wel te verstaan, is iemand die het beste voor heeft met het land. Hij wil voorspoed voor iedereen en nog meer voor iedereen van zijn partij.

Het land stijgt daardoor in waarde, nationaal en internationaal. Aangezien het aantal politici die het land in zijn huidige bouw willen opblazen echter groeit, mag er geen leider zijn, en zeker geen sterke. Iemand van het niveau van Jean-Luc Dehaene, Wilfried Martens, Paul-Henri Spaak, Gaston Eyskens… Heer, bespaar ons!

Een ander middel

De vorige landshervormingen hebben niet opgebracht wat er van hen verwacht werd. Bovendien ziet het er niet naar uit dat van een volgende staatshervorming de komende jaren sprake zal zijn. De corona temmen en de kwade gevolgen van zijn desastreuze passage door dit land opkuisen zal heel wat energie, geld en tijd kosten. Er moet daarom een ander middel gevonden worden om te fiksen wat beoogd wordt sinds de oprichting van wijlen het Vlaams Blok in 1978, nl. het Belgisch bouwwerk in drie zelfstandige delen op te splitsen: twee domeinen, Vlaanderen en Wallonië, en één pretpark, Brussel.

Goed, maar wat is dan dat ander middel volgens u… hoor ik tienduizenden lezers tegelijk roepen van hun Vlaams gevlagd balkon.  De ene regering al  knulliger in elkaar gebokst dan de daaropvolgende. Het heeft al tot goed gevolg geleid, een onbestuurbaar geworden land, om precies te zijn. Maar daarmee is het werk niet voltooid. Nee. Dat zal pas afgewerkt kunnen worden met the jewel in the crown. Zijnde, premiers met een beperkte slagkracht en karakter. Door de coronacrisis moest het snel gaan. Daarom dat de politieke opperhoofden voor de meest opvallende politieke Guust Flater kozen.

Goedele!

Dat het een vrouw is, is schade die men niet gewild heeft. Eenmaal het leven zijn normale mechaniek heeft hervonden, zal het een man zijn. Het aantal mannen in het parlement is nu eenmaal groter dan het peloton vrouwen. Tenzij men mordicus vasthoudt aan een vrouw. Daar is al over nagedacht. Men is de markt gaan overschouwen. Tot men in de Senaat belandde en het oog liet vallen op Goedele Liekens. Bingo! Door haar koppige Belgitude en het feit dat geen man met haar naar bed wil, zal dat de splitsing van dit land slechts bespoedigen.