Wat de toekomst brengt voor West-Europa

De kernconclusie van mijn analyses is dat we in de EU naar een noodtoestand bewegen. Tekenend voor deze noodtoestand is de aanhoudende opeenstapeling van crisissen die worden aangegrepen om de burger in de eigen leefsfeer onder druk te zetten. We hebben de immigratiecrisis, energiecrisis, stikstofcrisis, klimaatcrisis en een crisis van ‘desinformatie’. En, de laatste maar niet de minste, we hebben de coronacrisis. Daarbinnen wordt de burger als de ‘homo sacer’ die de filosoof Giorgio Agamben omschreef. Dit is de vogelvrijverklaarde, wiens lichaam toebehoort aan de staatsmacht. De coronaperiode heeft dit bij uitstek bewezen. Toen werden burgers uitgesloten van het maatschappelijk leven door middel van QR-codes.

Mijn analyse van de chinaficatie van Europa maakt duidelijk dat het Westen in een ontwikkeling zit die zo goed als onafwendbaar naar centralisatie en uniformiteit voert. Dit komt enerzijds doordat China sterker wordt. Anderzijds komt dit doordat het bieden ‘tegenwicht’ vanuit Europa een vergelijkbaar systeem uitlokt. Ook het denken in termen van een maakbare samenleving past perfect bij een model van bestuur waarin natiestaten van het wereldtoneel verdwijnen. Bestaande politieke stromingen zullen opgaan in een vorm van duurzaamheidsocialisme. Daarbij wordt de economie vanuit maakbaarheidsdenken gedicteerd.

China tegenover de EU

In dit scenario is het zo dat als Europese landen zich niet aan China willen overleveren, ze zich hoogstwaarschijnlijk aan de EU zullen overleveren (al dan niet als vazal van de VS). Dit zal nodig zijn om nog enige invloed te kunnen uitoefenen op de mondiale machten die zich onherroepelijk in het leven van de doorsnee burger mengen. Het karakter van die invloeden over en weer is echter steeds minder democratisch en steeds meer technocratisch.

Hierbij dienen de diverse ‘crises’ ertoe om de positie van ‘experts’ te cementeren. Net als de globalistische krachten waartegen wordt geageerd, staan die experts buiten de nationale volksinspraak. Kunstmatige intelligenties die gebruik maken van algoritmes — ook wel AI genoemd — kunnen die expert-rol spoedig gaan vervullen. Dit zal zijn omdat zij objectiever zouden kunnen oordelen over schaarstevraagstukken en allocatieproblemen. Aan die technische oplossingen zouden namelijk niet de negatieve stigma’s kleven die de partijdige (en hopeloos verdeelde) politieke bewegingen wél kenmerken.

Inmasseren van de zelfopheffing

Aldus komt de conclusie van dit onderzoek erop neer dat de mensheid, linksom of rechtsom, uitkomt bij steeds minder humane vormen van machtsuitoefening. Via het sturen van het narratief wordt dit geleidelijk aan ‘erin gemasseerd’. Zijn er serieuze ‘overlevingsstrategieën’ voor een vrijheidsgezind, ruimdenkend en menswaardig bestel in de komende decennia? Is het ‘systeem’ te ontlopen?

Ik breek me er sterk het hoofd over. Enerzijds zou een ‘brexit’-scenario het begin kunnen zijn van een renaissance-elan, een breed maatschappelijk verzetsentiment. Anderzijds dragen wij, als consumenten en gebruikers, zélf bij aan het voeden van alle algoritmen die deel zijn van de technocratische macht waartegen men ageert. Alles wat wij aan media kijken en beluisteren wordt opgeslagen in een cloud. Met die cloud bouwen wij onze eigen filterbubbels op. En dat slaat weer terug op het probleem van informatie-asymmetrie. Hier komt bij dat Chinese bedrijven zich al diep hebben ingewerkt in de Europese economie. Én we hebben, naast de geopolitieke uitdaging in de vorm van de Chinese golf, ook nog andere kwesties. Er zijn de islam, de massa-immigratie vanuit onder meer Afrika (wat sowieso ontwrichtende cultuurveranderingen tot gevolg heeft), plus het woke-activisme en de militante beweging rond het klimaat.

Het antwoord hierop ligt allereerst in de opbouw van een Nieuwe Zuil. Dat heb ik kort uiteengezet in het hoofdstuk Ons dream team in de herzuiling in mijn boek Wees Afgrondelijk (2022). En ik heb het uitvoerig gedocumenteerd in Kerkgangers en Zuilenbouwers (2018). Het is wellicht te vergelijken met de mennonieten in de VS, een beweging die in zekere zin is ‘bevroren’ in een eerdere periode in de menselijke geschiedenis. Toch omvat deze groep inmiddels miljoenen mensen.

Heroïsche ‘last stand’

Daarna komen we op de bittere realiteit dat de hoop op een doorbraak ligt bij zij die niets te verliezen hebben. Dit zijn ook mensen die liever strijdend ten onder gaan dan zich te voegen naar een collectiviteit die hun tradities en hun identiteit zal uitwissen. Het hoogst bereikbare is in dit scenario de eigen huid zo duur mogelijk te verkopen. Als de tegenkrachten dan te overweldigend zijn (en daar lijkt het sterk op), zodanig dat het verlies onvermijdelijk is, dan zal de winnaar alsnog gehavend uit de strijd komen. De opbrengst van deze heroïsche ‘last stand‘, zal zijn dat velen van de slechteriken niet van hun overwinning zullen kunnen genieten.

Tot slot is er het belang van het schrijven van kronieken. De documentatie van het verval: het van binnenuit vastleggen van de val van West-Europa. Ook dit artikel valt onder deze doelstelling, namelijk aan het nageslacht lering bieden van wat hier is gebeurd. Zorgvuldig navertellen hoe het zó gruwelijk kon misgaan, en welke verkeerde afslag het prachtige Europa — eens stralend in de tijd van de renaissance, de verlichting en de ontdekkingsreizen — heeft genomen, inzichtelijk makend hoe de mentaliteit verzwakte. De sprong van de eerdergenoemde tijdvakken tot het postmoderne ineenstorten van de West-Europese natiestaten, is namelijk een mysterie dat onze nakomelingen zal blijven intrigeren en verbazen. Zonder een bespiegeling als deze, zou deze betrekkelijk plotse sprong in de afgrond volledig ondoorgrondelijk zijn.