Wat dit land nodig heeft

Herinnert u zich de start van de regering De Croo? Grote woorden moesten de burger overtuigen dat België op weg was om de leidende natie van Europa te worden. Na het Zweedse kibbelkabinet zou alles anders en beter worden. Maar België zakt verder weg als lijdende natie van Europa. Opgesloten in de logica van haar structuur en op weg naar een catastrofe.

Neem nu de begroting. Dat is het hart van politiek besturen. Die gaat van kwaad naar erger. Maar de staatssecretaris die daarop wees, moest opstappen. Ze is vervangen door een positivo. Het glas is niet leeg. Er is veel ruimte om het glas bij te vullen. Positief blijven!

Maar de burger voelt dat we over de welvaartspiek heen zijn. Ouders en grootouders maken zich zorgen over het welvaartsniveau van hun kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. En zichzelf.

Hoeveel zal dat kosten?

Die bezorgdheid uit zich in verschillende thema’s. Hoe betaalbaar zal de energie zijn? Elektrisch verwarmen wordt de norm. Maar dat is gokken op de betaalbaarheid als je de kernenergie sluit en de reactors ontmantelt. Hoe duur wordt die gratis hernieuwbare energie?

Hoe houden we de gezondheidszorg betaalbaar? Met vergrijzing en dus veroudering en de medicalisering van een heleboel maatschappelijke problemen. Uiteraard allemaal terugbetaald door de overheid.

Migratie is een thema

Hoe houden we de pensioenfactuur onder controle? Elke poging tot pensioenhervorming loopt op de klippen. De tegenstellingen in deze regering zijn te groot én de gepensioneerden zijn electoraal met te veel. De partijen zijn te bang om ook maar iets te beknibbelen. Al was het maar het afschaffen van de perequatie (waardoor het pensioen stijgt als het loon van de actieven stijgt). Die afschaffen zal de gepensioneerden niet in armoede storten. Het maakt de rekening voor hun kleinkinderen minder zwaar.

Hoe hou je de migratiefactuur (financieel en maatschappelijk) in de hand? Migratie wordt graag voorgesteld als een winstsituatie voor ons als ontvangend land. Helaas is dat niet zo, nog minder in de perceptie. Er zijn in ons land heel wat Europese migranten, die hier komen werken en zo de statistieken er wat beter laten uit zien. Maar een groot deel van de (illegale) instroom is geïmporteerde armoede. De cijfers tonen ook aan dat de werkzaamheidsgraad onder die bevolkingsgroep laag is. Ook het migratiebeleid zit muurvast, Belgisch en Europees.

Aanmodderregering

Neen, de regering De Croo heeft het niet anders en beter aangepakt. Deze Belgische regering schijnt het echt nergens over eens te zijn. Een debat in de Kamer leidt je in een wolk van grote woorden. Het is een mist die moet verhullen dat er eigenlijk niets wezenlijk gezegd wordt. Vooral, er wordt niets beslist. Het is een aanmodderregering.

Maar niets beslissen is ook beslissen. Dat wil zeggen dat de problemen niet worden aangepakt en doorgeschoven. Het is als elke dag opstaan en merken dat het dak lekt, de deur klemt en alweer een raam niet meer sluit. Dat wordt niet opgelost, maar ‘we zijn het er allemaal over eens dat dit huis, het voorbeeldhuis van de straat zal worden!’ Gebabbel, gebabbel, gebabbel en verder hete lucht.

Wat dit land nodig heeft

Dit land heeft geen miniregering nodig om wat compromismaatregelen te nemen, ‘beter dan niets’. Perspectief hebben we nodig, een traject, op lange termijn, een consensus over een herstelplan, een ‘Nationale Conferentie’. Een brede politieke overeenkomst met verschillende politieke partijen. Meer dan zomaar een krappe regeringsmeerderheid, een ruime brede meerderheid. Want elke partij die de volgende tientallen jaren zal regeren, zal met het probleem van het begrotingstekort en de staatsschuld geconfronteerd worden.

Een brede consensus is nodig, zodat de winst van de ene regering niet vrolijk wordt opgesoupeerd door een volgende. Waarna we terug bij af komen. Dehaene, Verhofstadt, Di Rupo en de ‘retour du coeur’. Zegt u dat iets?

Recept voor een catastrofe

Is zo een ‘Nationaal Congres’ mogelijk in dit land? Iedereen verdedigt zijn particulier belang. Er is geen algemeen belang, omdat er ook geen natie is. Niemand wil een inspanning doen voor ‘de ander’. Dát is het probleem. Er zal niet eens een consensus zijn over welke politieke partijen mogen deelnemen aan die Nationale Conferentie.

Zo krijg je aanmodderregering na aanmodderregering. Er geen deel van uitmaken is je verantwoordelijkheid niet opnemen. Er wel deel van uitmaken is hoe dan ook meewerken aan de ondergang. Een schitterend politiek vooruitzicht. Zo zitten politici en burgers opgesloten in de wetmatigheden van het systeem, dat niet eens meer in staat is zichzelf aan te passen. Hét recept voor een catastrofe.