Wie politiseert de klimaatbeweging?

Zowel in de sociale als de mainstream media ontaardt het gedrag van de klimaatontkenners,  -relativisten en andere ecorealisten (‘we wachten gewoon op de deus ex machina van de thoriumreactor’) stilaan in mentaal gespartel. Eerst was er Geert Noels met zijn flauwiteit over vuile festivalterreinen, dan waren de jonge betogers luie opportunisten want op een zondag zouden ze niet gaan betogen, vervolgens waren hun slogans te seksueel, en zo ging dat maar verder. Zielig, al die volwassenen die als een kind liggen te spartelen in de stoel van de tandarts omdat er een tandje getrokken moet worden. Voor al die mensen heb ik een boodschap: eventjes rustig blijven, time-out. Anders zit je binnen enkele jaren opnieuw in deze stoel, en dan moet heel je gebit eruit.

Criminalisering

Erger is fase twee: de criminalisering. Zoals een collega bij de stad Antwerpen deze week opmerkte: net zoals indertijd gebeurde met de vredesbeweging. Die werd zogezegd gesubsidieerd door Moskou. De eerste poging tot criminalisering was al onmiddellijk erg brutaal: ex-minister van Leefomgeving Joke Schauvliege liet meteen de Staatsveiligheid opdraven als bevoorrechte getuige. Vervolgens was het volgens velen niet de liegende minister die haar boekje te buiten ging, maar wel de mensen van Act 4 Climate die het hadden aangedurfd om haar te bestoken met duizenden sms’jes. De krant De Tijd pakte het dan weer wat subtieler aan: daarin wordt Anuna De Wever bij wijze van spreken afgebeeld als de spin in een wereldwijd web van milieu-organisaties. Boodschap: dit is allemaal niet spontaan, hier zit een verborgen agenda achter.

Ten slotte duikt er recent nog een ander thema op: de klimaatbeweging is geïnfiltreerd door… jawel, de communisten! De beweging wordt gekaapt. Ze wordt gepolitiseerd, en misbruikt om een donkerrode politieke agenda door te drukken.

Nu weet iedereen die al wat activistische watertjes heeft doorzwommen dat elke sociale beweging van deze aard in haar periferie steeds te maken krijgt met extreemlinkse jongerenorganisaties die leden trachten te winnen. Maar zijn zij het die de klimaatbeweging politiseren en donkerrood inkleuren, voor zover dit al het geval zou zijn?

Tegenstanders

Zij die de klimaatbeweging politiseren, dat zijn vooral de tegenstanders ervan. Niet zozeer door flauwe en laffe insinuaties aangaande infiltratie. Maar wel door te antwoorden dat de eisen van de klimaatbetogers niet ‘realistisch’ zouden zijn. Dat ze ‘onbetaalbaar’ zouden zijn. Alsof je de brandweer zou bellen omdat je huis in brand staat, en die brandweer vervolgens antwoordt: ‘Weet u wel wat het kost om uw huis te blussen? Daar gaan we niet aan beginnen.’ Het is alsof er in 1944 geallieerde politici zouden zijn opgestaan die zegden: ‘Die landing in Normandië, daar gaan we niet aan beginnen. Dat kost te veel. Wie gaat dat allemaal betalen? Denk eens aan onze concurrentiepositie zeg!?’

Kijk, op die manier politiseer je natuurlijk het thema. Want als je maar genoeg blijft herhalen dat er geen geld is om het klimaat en dus de mensheid te redden van — niet de uitroeiiïng maar toch een behoorlijke terugval — dan zal de focus automatisch verschuiven naar de vraag waarom er geen geld is. Dat er geen geld is terwijl de economie al jaren aan een stuk groeit, bijna iedereen aan het werk is, en het vermogen van de allerrijksten wereldwijd aangroeit met 2,2 miljard euro… per dag. Dan kost het op de duur niet zoveel moeite om een donkerrode agenda aan de man of vrouw te brengen. Dan wordt die donkerrode agenda zelfs noodzaak om ons vel te redden.

Erik De Bruyn: ‘Elke sociale beweging van deze aard krijgt in haar periferie steeds te maken met extreemlinkse jongerenorganisaties die leden trachten te winnen.’

CEO’s

De meest intelligenten onder de CEO’s van de grote bedrijven hebben dat ondertussen begrepen. Via de petitie Sign for my Future scharen ook zij zich achter de eis voor een kordater klimaatbeleid. ‘Leg ons maatregelen op, zo zeggen ze, creëer een level playing field waarin onze bedrijven op een duurzamere manier winst kunnen maken, zodat het de kop van onze kinderen en kleinkinderen niet zal kosten.’

Dat is intelligent natuurlijk. En we mogen die uitgestoken hand niet zomaar weigeren. Maar we moeten ons daarbij wel hoeden voor greenwashing: symbolische gestes voor het klimaat doen om ondertussen rustig verder te doen zoals ze al jaren bezig zijn. We moeten die uitgestoken hand aanvaarden en antwoorden: ‘Goed, maar betaal dan eerst eens netjes uw belastingen. Zodat we de treinen en de trams op tijd kunnen laten rijden en de mensen een valabel alternatief kunnen bieden voor de auto. Zodat we voldoende sociale woningen kunnen bouwen waardoor wonen in de stad ook voor mensen met een beperkt of modaal inkomen weer betaalbaar wordt.’

SP.A

Onlangs vroeg een sp.a ‘er met toch wel enig gewicht in de partij mij: ‘Heel het klimaatdebat raakt gepolariseerd tussen Groen en de N-VA, hoe kunnen wij ons daar met de sp.a nu toch tussen wringen tijdens de komende verkiezingscampagne?’ Wel, hierboven staat het antwoord. Want investeren in het openbaar vervoer, de uitbouw van openbare energiebedrijven, een openbare klimaatinvesteringsbank, rechtvaardige belastingen, sociale huisvesting… Het is allemaal de core business van de socialisten, niet van de Groenen, en al zeker niet van de N-VA.

Deze tekst verscheen eerst op de blog van sp.a Rood 2.0.