Wie ’t kleine niet eert…

Tot 17 maart hebben de kandidaten voor de Franse presidentsverkiezingen nog tijd om hun kandidatuur in te dienen. Behalve de meer bekende gegadigden (Fillon, Macron, Le Pen, Hamont, Mélenchon …) zijn er nog een aantal die op zich geen enkele kans op de overwinning maken maar die zich toch alle moeite van de wereld getroost hebben om te kunnen meedingen. Daarvoor moesten ze elk 500 handtekeningen verzamelen van lokale verkozenen des volks (uit ten minste 30 departementen). De ‘serieuze’ kandidaten negeren het kleine grut, maar toch kan een percentje hier en een percentje daar een verschil maken, want allicht zullen deze kleine kandidaten na de eerste ronde hun volgers een stemadvies geven.

Apart

De ene kandidaat verdient allicht al wat meer aandacht dan de andere. Zo is er columnist-schrijver Alexandre Jardin (51) van een ludiek ogende burgerbeweging Bleu, Blanc, Zèbre, die voor alles het Front National wil bestrijden: ‘Stel dat het FN aan de macht komt, en ik had dat, als kleinzoon van een collaborateur van Vichy maar laten gebeuren, dan zou ik me dood schamen. Maar de partijen die beweren tegen het FN te zijn, helpen Le Pen alleen maar met hun onvoorstelbare inefficiëntie.’

Of neem nu Charlotte Marchandise-Franquet (42), die enige bekendheid kreeg door een voorverkiezing via internet en opkomt voor een nieuwe grondwet, een basisinkomen voor iedereen, verdeling van de beschikbare arbeid en meer ecologisch verantwoord energieverbruik. Dat ze daarmee de op zich al kansloze groene kandidaat, die zich inmiddels noodgedwongen achter socialist Hamont schaarde (…) de duivel aandoet, brengt haar niet van haar stuk.

Vermeldenswaard is ook Oscar Temaru (72), Tahitiaans independentist: ‘Haal ik in Frans-Polynesië (Tahiti, enz.) een meerderheid, dan komt dat neer op een referendum en proclameer ik de onafhankelijkheid, waarbij ik best nog wil onderhandelen met Parijs en met de Verenigde Naties, zo voegt hij er grootmoedig aan toe.

Links 

Er zijn ook de onvermijdelijke extreemlinkse splinterpartijtjes met Philippe Poutou (52) van de trotskistische NPA, Nouveau Parti Anticapitaliste, arbeider bij Ford en goed voor 411.000 stemmen of 1,15% van de stemmen in de eerste ronde van de verkiezingen in 2012. Nadat het Amerikaanse mediafenomeen Kim Kardashian in Parijs onlangs beroofd werd van haar juwelenvoor 9 miljoen euro, twitterde hij: ‘Eindelijk wordt er werk gemaakt van de herverdeling van de rijkdom!’

De andere radicaal-linkse kandidaat is Nathalie Arthaud (47) namens Lutte Ouvrière, nog een trotskistisch lijst. Zij haalde vorige keer maar 0,56% van de stemmen. Arthaud is de opvolgster van de haast legendarische Arlette Laguiller, die zonder succes deelnam aan zes opeenvolgende presidentsverkiezingen. Ze maakt zich geen illusies maar wil toch haar stem laten horen. ‘Ik ben maar een kleine schakel in een heel lange ketting die op de lange duur leidt tot de revolutie die ons voor ogen staat. Dat ik dat nog meemaak is twijfelachtig.’

Beiden, Poutou en Arthaud, nemen afstand van de linkse Jean-Luc Mélenchon, de kandidaat van La France Insoumise die de steun heeft van de communistische partij en rekent op 12 à 13 % van de stemmen in de eerste verkiezingsronde. ‘Onze stem krijgt hij niet want als puntje bij paaltje komt, gaat hij toch de kandidaat steunen die de beste kansen heeft om Le Pen te verslaan, en dit zonder voorwaarden te stellen’.

Rechts 

Duidelijk ter rechterzijde van het politieke spectrum vinden we Nicolas Dupont-Aignan (56), voormalig gaullist, parlementslid, stichter en voorzitter van de partij Debout la France, en voltijds euroscepticus. In zijn boek J’aime l’Europe je vote Non (Ik hou van Europa, ik stem Nee) legt hij uit waarom hij voor een soeverein Frankrijk is en tegen een Europese grondwet. Europese samenwerking wel, federalisering: geen sprake van, zegt Dupont Aignan die sympathiseert met brexit-kampioen Nigel Farage. Hij sluit een samengaan met het Front National niet uit, als die partij zich ontdoet van haar ‘xenofobe en racistische aanhang’. Hij ergert zich erover dat de staat de werkende mensen straft, belooft forse belastingvermindering en vindt dat steuntrekkers één dag per week ten dienste moeten staan van de samenleving. Toch leverde zijn deelname aan de eerste ronde van de verkiezingen van 2012 hem welgeteld 1,7 % van de stemmen op. In zijn gemeente Yerre, ergens in Essonne nabij Parijs is hij een zeer gewaardeerde burgemeester.

Ene François Asselineau (59) dingt voor het eerst mee aan de Présidentielles, een niet zo leuke verrassing voor Dupont-Aignan, want het programma van Asselineaus UPR (Union Populaire Républicaine) lijkt nogal op het zijne. Deze kandidaat, een hoge ambtenaar op het ministerie van Financiën, is ook al een voormalige gaullist. Hij wil absolute soevereiniteit voor Frankrijk, dat stante pede de euro moet laten vallen, en niet alleen de EU maar ook de NAVO dient te verlaten. Hij gaat daarin verder dan het FN, dat gewonnen is voor een onderhandelde Frexit. Asselineaus partijtje is enigszins berucht, omdat het overal complotten vermoedt. Grote zondebok is Amerika en meer speciaal de CIA, die zowel achter het succes van het Front National zit als achter het islamterrorisme en de Europese Unie.

De gaulliste Michèle Alliot-Marie (70), in de wandelgangen MAM, is een politiek zwaargewicht. Van 2002 tot 2011 was zij minister van achtereenvolgens Defensie, Binnenlandse Zaken, Justitie en onder Fillon II ook nog van Buitenlandse Zaken. Alliot-Marie is een heuse Europese federaliste, een vrij zeldzame soort in Frankrijk, die gewonnen was voor het Maastrichtse verdrag en voor het in een referendum afgekeurde ontwerp van een Europese Grondwet. Ze richtte een kleine eigen partij op ‘Nouvelle France’. Ze zou Fillon gesteund hebben als die wat minder afstand ha genomen van de EU. Ook is ze gekant tegen de harde ‘thatcheriaanse’ maatregelen die Fillon voorstelt.  

Wat te denken van al deze kandidaten? Allereerst: de lijst is allesbehalve compleet. In het slechtste geval is hun campagne hun kort en enig moment de gloire. In het beste geval worden ze opgemerkt en gaan ze verantwoordelijkheden opnemen, in ministeriële departementen, in de vele politieke instellingen die Frankrijk telt: de steden en gemeenten, de Regionale Raden, de departementen. Maar verreweg de meesten worden snel vergeten, tenzij ze zich nu al beginnen voor te bereiden op de stembusgang van 2022 of zelfs 2027….

Foto: Benoît Hamon, presidentskandidaat van de PS.  (c) Reporter