Wie wint vandaag de Britse verkiezingen?

Nochtans verwachtte de zittende premier bij aanvang van de campagne een verkiezingsoverwinning waarbij de gloriejaren van Margaret Thatcher verbleken. Theresa May stond in de gratie bij ‘Zijne Majesteit de Kiezer’ en niets kon haar stoppen.

May ging ervan uit dat de brexit haar een gemakkelijke zege zou schenken vandaag. Maar de premier beging een tactische fout door de ‘snap election’ op een verkeerde tijdstip uit te schrijven. De directe druk van de brexit was even van de ketel. De scheidingsaanvraag was al binnen bij de Europese Unie, het Lagerhuis noch het Hogerhuis toonden veel verzet.

Haar electoraal argument dat de bevolking haar positie in het parlement moet versterken, slaat op niets. Mocht de verkiezing vóór de parlementaire stemming over de brexit hebben plaatsgevonden, dan vocht ze de verkiezingen op haar terrein.

Dit is een eerste reden voor Theresa May’s diepe val van haar voetstuk.

Overmoed

Een andere reden is haar overmoed. De Conservatives voelden zich door de ‘polls’ ongenaakbaar. Terwijl Jeremy Corbyn zijn verkiezingsmanifest nog voor de lancering was gelekt en werd neergesabeld als een Engelse versie van ‘Das Kapital’, was het conservatieve partijprogramma een goed bewaard geheim.

Dat verkiezingsmanifest blijkt een boel onpopulaire maatregelen te bevatten. En over de becijfering ervan gekscheert men dat de paginanummers de enige cijfers zijn die het bevat. Labour heeft daarentegen een uitgerekend programma.

De vroegere premier Harold Wilson wist ‘a week is a long time in politics‘. Theresa May ondervond het snel. Nog geen halve week na de lancering wijzigde ze haar eigen partijprogramma om de kritiek te pareren. De vrouw die naar de kiezer trok en tot treurens toe claimde een ‘strong and stable leader‘ te zijn, leed zwaar gezichtsverlies door haar inhoudelijke bokkenspongen.

Brexit was niet langer het onderwerp, maar de besparingen in de sociale zekerheid. De grote voorsprong in de peilingen begon te slinken. De angstdroom van sommigen dat het VK een eenpartijstaat werd, dreef weg.

Door de focus op dat leiderschap kwam Jeremy Corbyn als vanzelf op de voorgrond.

De voorbije twee jaar werd hij door zijn tegenstanders afgeschilderd als een gevaar voor het land en een onbekwame ideologische scherpslijper. Maar de Labourman blijkt populair bij de jeugd. Hij komt ook natuurlijker over dan de houterige May.

Dat viel op bij de eerste nationale confrontatie met een studiopubliek. Kon Corbyn charmant en grappend zijn punt maken, dan kwam May ongemakkelijk over en werd ze zelfs uitgelachen. Plotseling stonden Corbyn en Labour voor verandering en de premier voor meer van hetzelfde. Alweer een tactische blunder.

‘Events, my dear boy, events!‘ Een andere oude politieke wijsheid, ditmaal van premier Harold Macmillan. Manchester en Londen werden het slachtoffer van onverwachte events.

De veiligheid van het Verenigd Koninkrijk stond plots in het voetlicht. Theresa May presenteerde zich als een veilige keuze. Corbyn was toch de man die zich jarenlang verzette tegen antiterreurmaatregelen? Hij had toch banden met de IRA en Hamas? Hij is toch tegen het ‘shoot-to-kill‘-beleid van de politie?

En waarom verstopt hij de blunderende schaduwminister van Binnenlandse Zaken Diane Abbott tijdens de campagne? Moet die vrouw na de verkiezingen instaan voor de veiligheid van het land?

Mensenrechten